De derde van 4 anonieme brieven geschreven door leerlingen van een reformatorisch school, waarin ze hun ervaringen delen.
Ha iedereen,
Ik schrijf deze brief omdat ik niet-hetero ben en op een christelijke school zit. Dat is soms nogal lastig omdat die twee dingen lang niet altijd samengaan. Op school ben ik constant bezig of mensen door hebben “wat” ik ben en of ik niet te veel verteld hebt of te veel heb laten merken want iedereen, inclusief ik, wil toch wel bij de groep blijven horen. Als je bent zoals ik, ben je de hele tijd bezig met volledig jezelf proberen te zijn op een plek waar dat eigenlijk niet kan.
Hoewel dat altijd niet altijd op de voorgrond staat, blijkt altijd wel weer dat ‘gay’ zijn eigenlijk niet “kan” op een christelijke school. Zo is het bijvoorbeeld onvermijdelijk dat er een discussie op komt in een les als er weer eens iets op het nieuws is over lhbti en dan blijkt wel weer dat de mensen die het ergst ‘tegen’ zijn, het hardst praten. En dat is ongelofelijk lastig, om te horen hoe mensen die niet weten hoe het is bijna denigrerend over jou praten, zonder dat je echt een kans hebt om jezelf te verdedigen want dan moet je de kast uit.
En het is al helemaal naar als je een van je leraren overtuigt hoort zeggen dat iemand “van de verkeerde kant is”, want hoe ga je daar als leerling tegenin?
Een zin die mij altijd gaat bij blijven van maatschappijleer is “de genderideologie is een list van de satan”. Met enkele woorden gelijk een hele groep mensen verworpen, zonder enige nuancering, wat naar mijn ervaring vrij representatief is voor hoe dat hele vak ging. Zeker als het gaat over de normen en waarden wat betreft huwelijk en gezin. Het was haast pijnlijk om les op les te horen hoe man en vrouw samen horen en hoe de vrouw minder is dan de man. Er werd gewoon niks gezegd over dat of hoe het anders kan, wat echt ontzettend jammer is.
Wat het naar school gaan aanzienlijk beter maakt zijn dat er, ondanks alles, altijd wel mensen zijn bij wie je wel jezelf kunt zijn. Een aantal van mijn vrienden, klasgenoten en leraren maken het op school zijn veel dragelijker omdat zij of zelf weten hoe het is om zo te zijn of er totaal geen moeite mee hebben dat ik mezelf bij hen ben.
Het liefst zou ik willen dat ik zonder grenzen mezelf zou kunnen zijn op school, zonder constant op te moeten letten, en dat niet iedereen ervanuit zou gaan dat ik hetero ben, gewoonweg omdat ik niet iets zeg dat het tegendeel waar maakt. Ook zou er meer aandacht in de lessen mogen zijn voor het feit dat het anders kan dan iedereen gewend is, dat er ook lhbti-jongeren op christelijke scholen zijn. Ik hoop dat beide leraren en leerlingen meer gaan inzien dat discussies over lhbti-mensen niet over mensen gaan die zij niet kennen of ver van hun weg staan, maar dat deze gaan over mij en andere klasgenoten.
Groetjes,
J.
Deze reeks brieven zijn geschreven door leerlingen van een reformatorisch school, waarin ze hun ervaringen delen. HIj maakt deel uit van een serie van meerdere brieven. Dit is de derde brief, volg de link voor de introductie , brief 1 , brief 2 en brief 4 van de serie.
