Rosanne Wijnsma.
November 1997 - 14 jaar
Ik weet het niet hoor, ik zit altijd naar jongens te kijken, maar in plaats van dat ik denk: “Da’s een leuke jongen!” denk ik: “Ik wou dat ik hem was!” Een als ik een leuk meisje zie dan denk ik: “Als ik een jongen was, zou ik op haar zijn!” Kortom, ik heb het gevoel dat ik af en toe lesbische gevoelens heb. Maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil helemaal niet zo’n lesbie zijn, en dan zeker ook nog het ‘mannetje’! Niet dat ik Anita (leraar) niet aardig vind of zo, maar ik zou het gewoon nóóit zelf willen zijn!
Kun je het veranderen? Ik word gewoon verliefd als ik een leuke jongen zie, en ik moet zoveel mogelijk van mijn vrouwelijke charmes laten zien. Ik ben een vrouw, en daar ben ik trots op! En wat als ik een leuk meisje zie? Goed kijken hoe ze zich gedraagt, en wat ze aan heeft; misschien een idee voor mezelf? Ik hoop maar dat ik heteroseksueel ben, en dan vooral normaal. Ik heb eigenlijk niet zo’n zin om hier verder over na te denken.
April 1998 - 15 jaar
Ik vroeg aan papa wat onze kerk tegen de Charismatische beweging had: Ze laten homoseksualiteit toe. Nu ik dit weet zit ik eigenlijk met een probleem, ik denk ook dat God er tegen is, dus eigenlijk zou ik dan niet meer naar de conferentie moeten gaan. Aan de ene kant hoef ik er niet perse heen. Aan de andere kant zou ik sommige dingen ook niet kunnen missen! Maar dat zijn dan vooral de mensen (en de liedjes), met name de jeugdstaf. Daar heb ik, ja, een soort band mee of zo (lees: ben ik helemaal fan van), en om die nou opeens achter te laten? Echt moeilijk vind ik dit! Nou vanavond maar voor bidden en nu verder met je homework!
Juni 2019 - 35 jaar
"Welkom!" Riep de oude dominee enthousiast toen ik vertelde dat ik biseksueel ben. Ik was toevallig bij hem en zijn vrouw aan tafel beland, wachtend op mijn kaassoufflé in de geïmproviseerde snackbar op het conferentiecentrum. Er werden nieuwe drankjes gehaald. Hij vroeg geïnteresseerd wanneer ik het wist, hoe mijn oma het vond (want die kende hij nog) en hoe het in de kerk was. Zijn vrouw vertelde dat ze nog wist hoe ze mij als kind met mijn ouders hadden gezegend, op dezelfde conferentie van de Charismatische beweging, jaren geleden. Die zegen werd op dat moment weer voelbaar. Met een simpel welkom.
De dag ervoor had een spreker ons uitgenodigd om net als Ignatius in gebed te zoeken naar wat ons vreugde en troost geeft, en onze aandacht daarop te richten. Nu pas realiseer ik me dat dit warme welkom zo'n vreugde-en-troost-moment was. Na een paar dagen verwerkingstijd te hebben gehad blijft deze ontmoeting met kop en schouders uitsteken boven alle andere herinneringen en indrukken van de conferentie.
Meerdere mensen vroegen mij of zo'n conferentie niet te druk voor mij was nu ik een burn-out heb. Ik heb het mezelf ook afgevraagd. Slapen in een chaletje met 8 anderen, eten in een zaal met 200 mensen, veel te lange bijeenkomsten in een warme hal met 1400 mensen, overal mensen, continue pratende, lachende, etende, spelende en snurkende mensen. Wat deed ik daar?
Welkom zijn, dat is wat ik daar doe. Ik adem de vreugde en de troost in die dat geeft. En ik bid dat ik dat ook weer uit mag dragen.
afbeelding: mijn ouders en ik tijdens de kinderzegening op de conferentie van de Charismatische beweging (CWN).
Comments