Arjanne Burger.
“Ik schrik ervan. Hoe vol je eerst van God bent en hoe dicht je bij Hem leefde. En nu kan en mag alles ermee door.”
Het was een zin die mij raakte. Het is inmiddels al maanden geleden dat iemand anoniem dit bericht naar mij stuurde. Na aanleiding van een enquête over homoseksualiteit. Ik heb er over nagedacht en wil openbaar een reactie geven in een briefvorm.
Beste "geschrokkene",
Het was moeilijk om je bericht onder ogen te komen. Ik zou graag eens met je willen praten. Alleen weet ik niet wie je bent. Misschien ken je mij goed, of enigszins, of van horen zeggen. Je weet blijkbaar dat ik dicht bij God leefde. Je hebt daarin iets geproefd van volheid, van een leven met Hem en een daarop aangepast leven. Nu is het anders geworden, denk je. Want ik ben een verbintenis aangegaan met een vrouw. Niet alleen toen we verkering kregen, maar ook in het gemeentehuis. Daarmee ga ik een brug te ver voor je. Denk ik, als ik je bericht zo lees.
Ik heb de indruk dat je het uiten van mijn geaardheid en het samenleven als partners, ongehuwd, legt langs de lat van heiligheid en de wet. Als dat zo is, is dat voor te stellen hoor. Als je hiermee opgroeit en deze dingen zo leert, dan is het moeilijk om het anders te zien. Tenminste, dat denk ik wel eens. Ik begrijp het in dié zin, dat ik vroeger ook zo dacht en deed. Maar je hebt, denk ik, geen idee welk proces zich in eenzaamheid heeft afgespeeld.
Als je mij een beetje kent, weet je van mijn leven in donkerheid, eenzaamheid en grote worstelingen met gezondheid en stabiliteit. Dan weet je dat ik ooit de grip kwijt was op dit leven en de werkelijkheid en ik er onderdoor ging aan ziekten waar eenzaamheid een van de grootste oorzaken van was. Dan weet je van mijn leven in oprechtheid, onderzoeken, en overleg met de Heere God.
Ik heb Hem gekend in mijn weg, in mijn vragen, in mijn eenzaamheid. Maar ook in mijn weg van theologische vragen, het zoeken naar een relatie met een man of vrouw. Het troost mij om te weten dat Hij mijn strijd heeft gekend en nog steeds kent in dit leven. Ik kan vrijmoedig zeggen dat ik God vertrouw, ook in de weg die ik nu mag gaan. Ja, ik leefde dicht bij de Heer. Nu is dat op een andere manier, maar wel op een manier die rijker is dan ooit tevoren omdat ik leef in het besef dat ik een vrij mens ben, met verantwoordelijkheden, afwegingen en mogelijke fouten. Echter wel met een oprecht hart voor Hem en de mensen om mij heen. Met de wetenschap dat Hij mij draagt. Zelfs in foute keuzen. Hij heeft mij lief, want dat had hij al toen ik nog een zondaar was. En in die staat heeft Hij mij geroepen.
Ik denk steeds vaker: ‘How can love be wrong?’ Hoe kan het zijn dat het mooiste, schoonste van deze wereld fout zou kunnen wezen. Als God zegt: Daar waar liefde woont, gebied ik mijn zegen?! Ik moet je eerlijk zeggen dat er een worsteling aan vooraf is gegaan, een zoektocht. Eerst stond ik daar, en als ik in gesprek ging met God dan zag ik eerst het woord: Homoseksualiteit en daarna pas God. Leefde ik in onrust en bijna wanhoop, want het was een duivels dilemma wat ik kiezen moest. Volgens mensen was mijn keuze voor een vrouw, een keuze tegen God. En dat kon ik niet. Tegen God kiezen die mij gekend heeft, gestut heeft en gesteund. Hij die mijn grote liefde is.
Maar je begrijpt. Ik heb geen keuze gemaakt voor dit, voor de meningen van mensen. De keuze die ik heb gemaakt was in overleg met God. Geeft Hij dan nu zijn goedkeuring? Denk ik dat? Ja, dat denk ik. Als je op mijn website arjanneburger.nl de documenten leest kun je zien dat ik vrijmoedig de keuze heb gemaakt voor een vrouw. En tegelijkertijd hart heb voor Jezus. En vandaag weet ik zeker dat Hij hart heeft voor mij, voor mij als mens, maar ook voor mij als homoseksueel. Er is geen vijandschap, er is geen muur of scheidslijn. Die is juist weg gebroken. En al is mijn weg in gebrokenheid, juist Hij kwam daarvoor. Hij kent die weg.
Je mag best weten dat onze wereld kleiner is geworden. We staan op een eilandje met een aantal mensen om ons heen. En christenen die radicaliteit preken zijn niet meer onze favorieten. Want we bemerken vaak geen liefde of bewogenheid. Het wereldje wordt kleiner en we worden niet meer serieus genomen als christen door een groot
aantal mensen. We lopen richting de hel, richting de ondergang en de weg die we gaan is een hellend vlak. Maar wij ervaren samen een zegen op ons leven. Een zegen in hoe Hij betrokken is. Op zo’n manier dat we groeien in gezondheid en volwassenheid. Juist ook in ons leven met Hem.
We bespreken dit alles met God en proberen deze mensen lief te hebben. Om eerlijk te zijn valt dat niet mee. En veroordeling is snel gevoeld. En die is wederzijds. Heel verdrietig is dat. Ik baal ervan. Toch weten we ons gedragen door God die altijd is wie Hij is en kijken we niet langer naar mede gelovigen, die eerst een voorbeeld voor ons waren. Het was lastig om God los te zien van christenen, toch doen we dat nu vaak. Want Hij is geheel
anders. En we hebben hem lief.
De theologie binnen kerken is niet altijd meer wat wij denken. Maar het gaat niet zozeer om de leer over God. Het gaat ons om Hem en van daaruit de vorming van ons leven naar een gelijkvormigheid naar het beeld van Jezus. En al deze woorden, gedachten, pijn en alles wat op ons pad komt werkt daar aan mee. Nu, ik heb je een kijkje in mijn hart gegeven. Hopelijk kon je het waarderen. Je mag contact met me zoeken voor een bak koffie, om samen eens te praten.
Mijn naam is Arjanne Burger, christen én gelukkig met Mariëlle. Ik ben een creatieve duizendpoot, met een aantal passies. Waaronder het ‘geloof’ en ‘kunst’. Mijn leven verliep niet gemakkelijk. Zelfs bijzonder lastig op veel momenten. Toch heb ik veel van de issues waar ik mee worstelde kunnen omzetten in iets moois. Voor mijzelf en geregeld ook voor anderen. Updates doe ik op de website www.arjanneburger.nl
#LHBTI en christen
