Arjanne Holsappel.
Het is al laat. Buiten is het donker geworden. Ik lig in bed samen met mijn vrouw. Ze worstelt. Ze is in strijd, met God, met zichzelf en met de ander. Thuis voelt ze zich niet. Ze herkent zich niet in “de wereld”, maar ook niet bij gelovigen. We hebben het samen over haar strijd. Samen zijn we in een relatie. Twee vrouwen die elkaar liefhebben, steunen en vergezellen. Zou daar Gods genade stoppen? Ik ben uit bed gegaan om dit te schrijven over de liefde. De liefde van God, die mij jarenlang geleden al gegrepen heeft in een houdgreep en mij niet meer los zal laten. Ik ken de worsteling van mijn vrouw uit eigen ervaring en ik ken het duivelse dilemma: Iets waar je niet voor kiest, maar daar wel mee moet dealen. In angst leven, bang voor de afwijzing van God en van gelovigen wanneer je kiest voor een relatie van liefde en trouw. Het is een stukje van ons verhaal. Zou Gods genade stoppen, daar waar de genade van mensen stopt? Ik denk het zelf van niet. God de hartenkenner, die op zoek is naar het hart, kent de strijd en de eenzame dagen vol vragen. Zou Hij vijandig gezind zijn naar zijn mensen, die Hij liefdevol bedacht heeft? Ik denk het niet. Hij is vanaf het begin op zoek. Zoekend naar zijn mensen, keer op keer, weer. Zou Hij Zijn eigen Zoon zenden naar de mensen om hun harten te winnen, en tegelijkertijd hen af te wijzen? Ik zie Hem lopen, zoekend naar de mens, betrokken en in liefde. Hoe Hij hen zegent, aanmoedigt, geneest. Geen harde hand naar de gebrokene, maar een streng woord voor hen die dachten God te behagen, door zichzelf te overvragen. Een streng woord voor hen die de regels belangrijker vonden dan de liefde voor hun medemensen. Vanavond zijn we samen verdrietig. Verdrietig om het gebrek van liefde dat we ervaren. Samen zijn wij eenzaam onder juist hen die Jezus liefde zeggen te kennen. Kennen zij en kennen wij werkelijk het hart van God? Wat denken wij van God? Dat hij een strenge onverdraagzame Vader is? Dat we gestraft worden voor de fouten die we maken? Of is er ruimte om een gebroken leven te leven, omdat Hij weet dat wij mensen zijn. Gevallen, gebroken, gewond, gepijnigd. En oneindig geliefd. Hij kent zijn mensen. Hij weet dat we gevormd zijn uit het stof. Hij weet wat Hij kan verwachten. Is er ruimte voor fouten, van onszelf, maar ook van de ander? Of stopt de genade ergens? En waar trekken we die grens? Iets waar wijzelf niet vatbaar voor zijn? Of waar wij nooit mee te maken zullen krijgen?
