Annemarie.
En zo zit ik aan het eind van de week overprikkeld op de bank. Overprikkeld maar blij. Er zijn wel duizend gedachten die door me heen schieten. Ik weet even niet of ik wel de juiste woorden vind. Toch wil ik proberen onder woorden te brengen hoe ik me voel.
Zoals je misschien weet heb ik een soort haat-liefdeverhouding met het geloof. Soms ervaar ik God heel dichtbij, terwijl ik de andere keer niets van Hem moet hebben. Toch blijft het geloof me fascineren. Ik word er haast dagelijks mee geconfronteerd, of ik dat nu wil of niet. Als er op het nieuws een overlijdensbericht is of als ik lees dat een slachtoffer door messteken om het leven is gekomen. ´Zij kennen nu dé waarheid´, schiet er dan door me heen. Daarmee bedoel ik dat zij die overleden zijn weten óf God bestaat. Ergens ben ik nieuwsgierig. Soms denk ik weleens: ‘Neem mij ook maar weg God, dan kan ik erachter komen of U bestaat’. Ik voel me schuldig als ik lees over overleden mensen. Wat maakt dat ik nog wél leef? En zo worstel ik met veel vragen.
Daar is recent weer een nieuw thema bijgekomen. Namelijk: geaardheid. Ik wil er niet aan, ik duw het weg, maar ik word ermee geconfronteerd. Op het nieuws, op sociale media, etc. Soms zie ik op tv een knappe dame voorbijkomen. Maar mét dat ik die gedachte heb, duw ik het weg. DIT MAG NIET!! Sterker nog: dit is een regelrechte ticket naar de hel. Vervolgens focus ik me als een gek op een datingsite gericht op hetero-relaties. Maar denk maar niet dat er ook maar één man reageert. Gék word ik van alle gedachten. De angst dat ik wellicht toch ‘bi’ ben. En dat wil ik koste wat kost voorkomen. Wat zal God er wel niet van vinden?? De Bijbel houd ik dicht, bewust. Want daar heb ik totaal geen zin in. Maar n.a.v. een gesprek komen er toch weer vragen boven. Ben ik wel écht hetero? Wát als dat niet zo is? En als ik wél hetero ben, waarom dan al die verliefde gevoelens in het verleden voor vrouwen? Pffftt….
Het is zo ontzettend lastig. Ergens wil ik voor God leven. Hem eren, prijzen, grootmaken. Maar tegelijkertijd voel ik me een slecht mens. ‘Ik ben eigenlijk een slechte discipel’, zei ik laatst tegen een vriendin. Ik vloek vaker dan ik lach en ik heb een sterke mening over veel dingen. Maar o wee als ik last van mijn maag krijg. Of angstig ben. Dan schreeuw ik het uit naar God. Dán heb ik Hem wél nodig. Ik baal daarvan. Ik zou het het liefst anders zien. Maar weet niet goed hoe.
Mijn Godsbeeld is sowieso niet kloppend. Ik zie Hem als een strenge, enigszins dominante Rechter. Ik geloof wel dat Hij liefdevol kan zijn, maar om te geloven dat Hij dat ook naar mij is? Lastig! Ik ‘ken’ ook twee kanten: enerzijds de strenge en rechtvaardige God, iemand bij wie het haast onmogelijk is om bekeerd te worden. Maar anderzijds zie ik een Liefdevolle Vader, die uitkijkt naar iedereen die naar Hem toekomt. Geef je hart aan Hem dan ben je ‘gered’.
Je begrijpt, dit is erg verwarrend. Ik weet ook niet goed welke ‘kant’ waar is. Ik wil zó ontzettend graag dat God bestaat. En soms ervaar ik dat ook. Zoals onlangs tijdens een gesprek met een dierbare vriendin. Door in gesprek te gaan en vragen hardop te stellen worden dingen soms ineens duidelijk. Zoals dat God weldegelijk van mij houdt. Er zijn momenten dat ik dat ook heel sterk ervaar. Ik gebruik daar wel eens een beeld voor. Het beeld van een klein meisje van een jaar of vijf dat op haar tenen staat en haar armen uitstrekt naar haar Vader. Zo voel ik me soms. Dan denk ik: het is genoeg zo God, ik wil naar U toe, neem me maar op.
En heel soms is er dat vlammetje…. Dat immense verlangen om van God te vertellen. Om een voorganger te zijn in een kerk. Maar meteen daarna denk ik: wat heb ík nou toe te voegen of te vertellen? Waarom zouden mensen naar mij luisteren?
Het is dus al met al een heel gevecht. Maar ik geloof dat dit ook hoort bij het leven. Wij zijn Pelgrims, op weg naar God. En de reis is niet makkelijk. Het is soms erg donker. Een hemel zonder sterren. Een kille nacht. Maar toch… ondanks dat breekt er altijd weer een nieuwe morgen aan. Daar mogen we op vertrouwen. Het wordt licht. En zolang ik leef zal ik blijven getuigen van wat God in mijn leven doet. Zelfs al gaat dat met vallen en opstaan. Hij is het waard!
Wie ben ik?
Mijn naam is Annemarie, ik ben 27 jaar en woonachtig in het oosten van het land. Al van kleins af aan vind ik het heerlijk om te schrijven. Want, waar woorden tijdens eens gesprek soms te kort schieten, vind ik altijd woorden om op papier te zetten. Al sinds mijn puberteit worstel ik met vragen rondom mijn geaardheid. Zeker ook omdat ik Christen ben. Kan het wel? Mag het wel? En hoe kijkt God naar me? Daarover schrijf ik. En ik hoop dat jij wellicht iets hebt aan mijn verhaal. Het zij als steun of herkenning. Je hoeft het niet alleen te doen!
