Jacob Diederiks
Zondag 28 juni 2020 kwam ik voor de tweede maal uit de kast. Die tweede kast was de kerk, een plek waar een mens normaliter inspiratie, bemoediging en troost ontvangt om tot innerlijke rust te komen, een plek om zich bevrijd te voelen en zich door medegelovigen geaccepteerd en gewaardeerd te voelen. Het liep helaas anders. Voor mij was de kerk de afgelopen jaren een kast geworden om in ademnood te geraken. Wat een opluchting, toen ik de kastdeur van binnenuit opentrapte en de toestromende hemelse lucht eindelijk vrij baan kreeg. Wat was toch gebeurd?
De freelance voorganger van zondag was een invaller. De rest van de week is hij werkzaam in de ICT. Eind 2018, toen de man nog toestemming had om te mogen preken (dit voorjaar werd hem die bevoegdheid ontnomen) zette hij zijn handtekening onder “Homoseksualiteit vraagt om hernieuwd belijden”. Dat is de blauwdruk van de Nashvilleverklaring , die een maand later verscheen. Achter beide verklaringen schuilen dezelfde ‘bijbelgetrouwe’ lieden. De Nashvilleverklaring haalde het nieuws, naar de eerste moest je zoeken en ontging de meeste mensen. Ook mijn kerkenraad was het ontgaan. Ik tipte daarom het moderamen, het dagelijks bestuur waarvan ik zelf ooit lid was: “Kijk uit met wie jullie uitnodigen, deze man houdt er vreemde opvattingen op na.”
Omdat de man al was uitgenodigd, liet men hem toch komen. Dat kon ik hebben, al bleef ik die zondag uit zelfbescherming thuis. Het zelfde jaar echter bestegen nog twee ondertekenaars de kansel: een geschorste predikant uit de vGKN en een oud-zendeling met nog oudere opvattingen. Intussen zijn we een jaar verder. Toen ik afgelopen weekend las dat de freelancer toch weer zou voorgaan, barstte voor mij de bom. Ik heb in mijn leven op kerkelijk gebied veel naars meegemaakt en liet , gesloten en introvert als ik ben, alles maar gebeuren. Nu was ik zover gekomen dat ik eindelijk de stap durfde te zetten.
Naar de kerk ga ik niet meer, al zal ik vast nog weleens een rooms-katholieke kerk binnenlopen en me laten overweldigen door de stilte, de wierook, de mystiek, de liturgie, de eucharistie en het orgel. Maria neem ik op de koop toe. Zo voel ik me na ruim een eeuw verbonden met mijn Delftse rooms-katholieke overgrootmoeder Petronella Barends, de moeder van mijn grootvader Lucas Mattheus Diederiks, die later trouwde met de bevindelijke, christelijk gereformeerde Neeltje Klein.
Met dank aan Johan Verweij, die mij inspireerde tot het schrijven.
Comments