Miranda Terpstra - Interview met Maarten Boer
Je bent niet alleen - Dat realiseerde ik mij toen ik na de begrafenis van mijn dierbare oma als enige achterbleef bij haar graf. Mijn geliefde was niet welkom. Dat moment is voor mij bepalend geweest. Ik besefte dat ik mezelf vertelde dat ik alleen was en mezelf zo de put in sprak, maar ik wist op dat moment dat er altijd iemand met me meekijkt. Voor mij is dat God. Het maakte mij na behoorlijk overstuur te zijn geraakt weer rustig.
Bij mijn oma was ik welkom ook na mijn coming out. Mijn oma kende alle kerkelijke regeltjes maar zij wees mij nooit de deur. Ze gaf alleen aan dat ze het niet begreep. Dat heeft heel veel voor mij betekend. Er zullen vast mensen zijn geweest die er van alles van vonden dat zij haar deur openhield voor mij, maar ze deed het en dat was enorm waardevol voor mij.
Mijn Godsbeeld was vroeger zo anders dan nu. Ik was vooral bang. Ik moest aan zoveel regeltjes voldoen. Ik begreep dat niet en voor mijn gevoel kon ik daar nooit aan voldoen. Het maakte me zwaarmoedig en depressief. Ik kon God immers alleen maar teleurstellen. Ik begreep weinig van God. Ik moest in de kerk op catechisatie bijvoorbeeld teksten opzeggen uit de Catechismus, maar ik begreep er eigenlijk helemaal niets van. Op de middelbare school werd ik erg gepest en ben ik er telkens op gewezen dat ik anders was. Het werd op een gegeven moment iets wat ik normaal begon te vinden. Dat merkte ik toen een vriendin voor me opkwam toen een lerares een opmerking maakte over mijn, in haar ogen, wat vrouwelijke schoudertas. Mijn vriendin liet de lerares weten dat ze dat niet kon zeggen. Ik besefte pas jaren later dat zij dit natuurlijk echt niet kon zeggen vanuit haar positie. Het was een moeilijke tijd op school, maar ik overleefde het door me anders te gaan
voordoen, stoer gedrag te vertonen, zelfs een zwaardere stem te gebruiken en op te letten op hoe ik me kleedde en door me aan te sluiten bij het populaire groepje op school. Zo werd ik met rust gelaten.
Mijn Godsbeeld is in de loop van de jaren ten goede veranderd. Mijn wereld werd groter. Allereerst op de vakantiebijbelweek van een andere kerk waar ik vrijwilliger was en o.a in aanraking kwam met opwekkingsliedjes. Iets wat mijn moeder niet goed vond. Jezus was geen vriendje. Mijn blik werd breder door andere gelovigen en niet gelovigen. En door meerdere visies te horen en lezen ben ik uiteindelijk bij de kern uitgekomen. Dat Jezus is gekomen voor IEDEREEN. Niet alleen voor mijn ouders, maar ook voor mij! En voor niet gelovigen en moslims. Voor iedereen. En dat is iets waar ik een voorbeeld aan wil nemen. Ik hoop dat ik andere mensen nooit zo zal behandelen zoals ik zelf ben behandeld. Ik ben van nature een heel zorgzaam iemand en ik wil het graag anderen naar de zin maken. Vroeger zette ik daarvoor mijzelf opzij. Maar daarin groei ik en maak nu keuzes die goed voor mij zijn. Dankzij feedback van vrienden ben ik me er bewust van geworden dat ik beïnvloedbaar ben vanuit mijn verlangen naar harmonie. Zo leer ik steeds meer mijn eigen keuzes te maken. Onlangs heb ik mijzelf verwijderd uit de familie app vanwege een pijnlijk voorval. Daarna heb ik mijn moeder gebeld. Andersom had ik beïnvloed kunnen worden.
Naast een valkuil is het ook een kwaliteit. Ik kan aanvoelen wat ik kan doen om het anderen naar de zin te maken. Dat helpt in mijn werk als weddingplanner en ook als marketing, sales en event manager bij Lute. Ik kan er enorm van genieten om dingen te organiseren met vriende en vriendinnen en ik neem daarin regelmatig het voortouw. Ik geniet ervan als anderen genieten. Ook in mijn relatie geniet ik van het zorgen. Zo ben ik degene die graag kookt en ik neem veelal het huishouden op me. Er zijn wel eens vriendinnen die vinden dat het huishouden verdeeld zou moeten zijn in een relatie, maar bij ons werkt dit voor ons beiden.
We zijn heel verschillend Barry is heel mannelijk en is bijvoorbeeld niet zo van uitgaan en stappen. Hij geniet van samen een filmpje pakken en gaat bijvoorbeeld 1 x per jaar met vrienden op de motor toeren. Doordat we zo verschillend zijn en elkaar de ruimte geven te zijn wie we zijn, hebben we elkaar altijd nieuwe verhalen te vertellen. Barry laat zijn liefde zien in kleine dingen daar geniet ik van. Bijvoorbeeld naar de deur rennen en opendoen voor ik de sleutel in het slot kan steken en andere plagerij. Hij is er echt voor mij en mede daarom houd ik zo van hem. Ik heb eigenlijk veel moeten leren over wat Liefde nu eigenlijk is. We hebben elkaar leren kennen via een datingsite, op een moment dat er iets moest gebeuren. Ik was zo depressief en zwaarmoedig. Het werd een geheime ontmoeting in de stad waar ik enorm van genoot. Ik droomde altijd al als jongen ooit in de stad te gaan wonen en een balkon te hebben. Een balkon doet me aan fijne herinneringen met mijn oma denken. Het maakte uiteindelijk dat ik een dubbelleven leefde in Grafhorst door de week en in weekenden bij Barry in de stad. Ik kon na een nacht stappen dan ‘s middags gewoon weer braaf in de Vrij Hervormde kerk te zitten, zoals dat vanuit mijn ouderlijk gezin van me verwacht werd.
Op de ochtend dat ik naar mijn ouders uit de kast kwam, heb ik terwijl zij naar de kerk waren mijn koffers gepakt samen met een vriendin. Dit is nu 6 jaar geleden ik was 19 jaar. Ik wist dat ik er niet kon blijven vanwege de relatie met Barry. Na de coming out vertrok ik direct en trok bij mijn vriend in. Dit was uiteraard heftig voor iedereen. Mijn ouders hadden allerlei vragen: waar gaat onze zoon naar toe, en wie is die man? Voor mijn schoonouders die mij opvingen, voor mijn zus met wie ik een heel goede band heb. Mijn zus en ik kwamen samen in die tijd tot de conclusie, dat het ook mogelijk moet zijn dat je er geen oordeel of mening over hoeft te hebben. Zo blijft er ruimte naar en voor elkaar. Mijn zus stond er altijd tussen mijn familie en mij, dat vond ik naar voor haar. Voor Barry was dit hele gebeuren echt onbegrijpelijk.
Ik kreeg nadien veel brieven die pijnlijk voor mij waren. Bijvoorbeeld een brief van de kerkenraad die wilde dat ik op gesprek kwam. Ik heb alle brieven bewaard in een enveloppe met een reminder aan mijzelf, dat ik de inhoud van al het schrijven nooit
zal begrijpen en er alleen maar verdrietig van wordt. Vanwege het interview open ik hem om een indruk te kunnen geven welke woorden je kunt ontvangen als je uit de kast komt. Zo schreef de kerkenraad: De bedoeling is om in het licht van Gods Woord op de gerezen klachten in te gaan en om in de weg die de Heere aangeeft weer tot herstel te komen. Zodat jij je juiste bestemming gaat vinden…… Ik ben niet gegaan, maar ik heb gebeld en al snel werd duidelijk dat we er niet uit gingen komen. Ook zit er een kaart in van mijn andere opa en oma die ik op mijn verjaardag kreeg. Naast de felicitatie even de reminder dat ik me moet bekeren.
Na mijn coming out ging het snel. Vele mensen groetten me niet meer in Kampen of keken me niet meer aan. Ik was nog steeds dezelfde Maarten, maar er werd binnen de familie en daarbuiten totaal anders met mij omgegaan. Dat vond ik heel pijnlijk.
Mijn periode van uit de kast komen is heftig geweest en de relatie richting mijn familie zal altijd ingewikkeld blijven. Ik doe desalniettemin mijn best richting hen. Zo ga ik ‘alleen’ naar momenten van familiebijeenkomsten. Barry is niet welkom vanwege hun geloofsovertuiging. Ik heb me daar lang erg alleen in gevoeld, nu kan ik dat beter dragen doordat ik weet dat God bij me is. Mijn moeder zei ooit dat ieder mens een kruis te dragen heeft. Maar wie bepaalt eigenlijk welk kruis een mens te dragen heeft; zijn dat andere mensen? Mijn homo zijn is dat niet voor mij gebleken. Ik geniet voluit van het leven en van vriendschappen. Ik groei in vriendschap en relatie en ontwikkel me ten positieve. Ik neem mijn kruis op door vanuit respect hun wensen tegemoet te komen, hoe pijnlijk soms ook. Degene die mij daar in het bijzonder in bemoedigt en me er complimenten voor geeft, is mijn schoonmoeder. Ik heb een enorme goede band met haar. Ik vind bij haar het moederhart dat ik moet missen. Ik heb lang nagedacht over dit interview, omdat ik weet dat het consequenties kan hebben.
Maar ik doe het voor die jongeren uit reformatorische omgeving, die zich mogelijk nu alleen voelen en zich zwaarmoedig voelen en depressief. De zelfmoordcijfers onder deze jongeren zijn schrikbarend hoog. Ik wil hen meegeven dat ze niet alleen zijn en niet bang moeten zijn. Zoek een gelegenheid eens met iemand te praten van bijvoorbeeld Wijdekerk of iemand anders die je vertrouwt. Lees andermans ervaringsverhalen en ontdek dat er een weg is. Ook voor jou! Probeer jezelf positieve doelen te stellen. Niet persé om ze te behalen, maar om je goed te voelen. Een doel kan zijn om God te onderzoeken of om iets te gaan doen waarvan je houdt, misschien wel samen met God.
Maar gun jezelf ook een pauze van het geloof als dit even niet voor je werkt. God laat niet los. En welke weg je ook gaat, Jezus is ook voor jou op de aarde gekomen. Een liedje dat mij zeer bemoedigt is het liedje nog één rivier van Matthijn Buwalda. Ik hoop dat het jou ook hoop geeft. Mijn moeder zei me ooit dat ik moest stoppen met hopen richting de familie, maar dat is iets wat je je als mens nooit moet laten afnemen je hoop. Hoop op beter leven want dat komt!
