Mike van Ballegooijen.
Als klein kind was ik al niet uit de boeken te slaan. Als ik de kans kreeg om iets voor mezelf te doen, dan zocht ik snel een boek op en ging ik in een hoekje zitten lezen. Op school nam ik ook altijd mijn favoriete boek, mijn dierenencyclopedie, mee als we iets van huis mochten meenemen. In de jaren die volgden is deze interesse alleen maar gegroeid.
De afgelopen jaren heb ik daardoor een groot aantal boeken aan mijn boekenkast toegevoegd, waaronder een mooi aantal LHBT+-boeken. Misschien moet je daarbij meteen denken aan zware kost en theologisch leesvoer, maar in dit geval zijn het boeken die speciaal zijn geschreven voor jongeren, de zogenoemde Young Adult boeken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een boek als ‘Love, Simon’.
Ik ben blij dat er inmiddels steeds meer van dit soort boeken te vinden zijn. Voor mijn gevoel, en ik denk dat dit echt zo is, waren die er vroeger niet in zulke grote getale. Als er al eens een LHBT’er in voor kwam, dan had deze vaak een bijrol of was deze persoon erg stereotiep beschreven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet weet of ik ze vroeger wilde lezen, maar nu ben ik maar wat blij dat er zoveel boeken zijn waarin je je als LHBT’er gerepresenteerd voelt.
Het laatste LHBT+ boek wat ik heb gelezen is het boek ‘Fin & Rye’. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van twee jongens. De eerste paar hoofdstukken zijn vooral geschreven vanuit het perspectief van Fin, een jongen uit een conservatieve Amerikaanse familie. Als Fin ‘geout’ wordt bij zijn familie verhuizen ze naar een klein vissersdorpje, in de hoop dat Fin maar snel ‘normaal’ wordt. Fin maakt op dag één al vrienden met de leden van de GSA (Gender & Sexuality Alliance) van zijn nieuwe middelbare school. Je kan er vergif op innemen dat niet alles goed zal aflopen. Maar voor nu heeft Fin gelukkig wel een goede groep LHBT-vrienden om zich heen die bij hem staan.
Afgelopen zaterdag, 2 oktober, vond de Wijdekerkdag plaats, voor de vijfde keer alweer. Een mooie dag waarop ontmoeting centraal stond, gefaciliteerd door interessante workshops en een goed verzorgde lunch. Ik vond het mooi om te zien hoe divers het publiek was wat op deze dag was afgekomen. Er waren oudere mensen, jonge mensen, ouders van LHBT+-kinderen en ally’s. Een prachtig clubje bij elkaar! Wat me daarin raakte, is dat we het allemaal belangrijk vinden om er voor anderen, LHBT+’ers te zijn en hen te ondersteunen. Net zoals de vrienden die Fin kreeg in dat nieuwe stadje, die hem een veilige basis gaven. Mijn, en ik denk ook onze hoop, is dat ook de kerk zo’n veilige basis mag zijn. Een plek waar je je ondersteund voelt, waar je gezien en geliefd bent. Waar je jezelf mag zijn en waar iedereen goed genoeg is. Gelukkig wordt de kerk dat steeds meer en meer, want samen zijn wij Wijdekerk!
