De Nashville vijver

Jessah Groenink.

Een aantal maanden geleden zat ik aan het water. Ik zat daar om mijn rust te vinden. De innerlijke rust leek zich aan mij te hebben onttrokken. Niet zozeer dat ik rusteloos was geworden. Nee, er was is iets heel anders aan de hand. Daarom zocht ik hier bij het water de stilte die ik in de natuur wel kan vinden. De stilte om mijn Schepper, Vader God, te zoeken en met Hem te praten. Verderop aan het water zaten andere mensen in een groepje, ze zaten te vissen. Het was rustig rond het water. Alleen de vogels in het water maakten veel geluid. Er waren ook enkele meerkoeten bij. Ook andere vogels waren in grotere getale op deze plek afgekomen. Zelf genoot ik enorm van deze rustige plek en ik opende mijn hart voor mijn Hemelse Vader. Al pratende bracht ik Hem de dank toe voor deze mooie en rustige plek.

Dankbaar ben ik voor wie God is, ook voor mij. In het verdere verloop van mijn gebed kon ik beetje bij beetje ook mijn onrust brengen bij Hem. Om te praten met mijn Vader over het hele gebeuren rond de Nashville verklaring. Wat het met mij gedaan had ook. Dat het de diepte van de kamers in mijn hart had kunnen bereiken en daar de pijnlijke littekens van eerdere opgelopen wonden door de afwijzing, opnieuw had geraakt. Tijdens het praten met God werd ik afgeleid door het groepje dat aan het vissen was. Ze hadden hun vishengels aan de kant gelegd en waren de vogels aan het verjagen. Waren die vogels dan zo lastig of irritant dacht ik bij mezelf? Mogen die meerkoeten hier ook niet gewoon in het water liggen, naast de andere vele vogels hun plekje genieten in het uitgestrekte water?

Dit tafereel te zien deed me pijn en bovenal deed het me denken aan Gods mooie schepping. De diversiteit hier in de natuur en dichterbij mezelf: de reden waarom ik hier aan het water was gaan zitten. Het lijkt er wel op dat er ook hier ook gradaties gemaakt worden tussen wat er hier wel en niet mag zijn. Waren die meerkoeten hier dan zo’n irriterend geluid aan het maken? Of, waren ze bang voor iets anders? In dit alles zag ik een probleem.

Een dieper liggend probleem. Alsof het hier een ‘Nashvillevijver’ was. Zoals in bepaalde kerken, waar de LHBT-gemeenschap nog niet volledig de ruimte heeft mogen vinden om er óók te mogen zijn. Het lijkt wel alsof zij, net als die meerkoeten, voor ánders worden aangezien dan de anderen. Alsof zij er niet bij mogen zijn, in het water tussen alle andere vogels. Juist hier, in de ruimte die God gemaakt en geschapen heeft.

En ook in de kerken, waar woorden van liefde worden gesproken, de liefde van Jezus, Gods Zoon, ook daar willen LHBT’ers hun geluid laten horen, door net als de anderen, God te aanbidden in psalmen en geestelijke liederen. Waar ook hún stem en identiteit een onderdeel is van het geheel: de Gemeente van Jezus Christus. Mogen wij ook, zoals ik hier naast het groepje vissers mijn plek mocht vinden midden in de natuur, onze plek vinden in de kerk? Zoals ik hier in alle rust van de natuur zat om te praten met God over mijn gevoelens, en zij, de vissers rustig hun hobby probeerden uit te oefenen door te vissen. Allemaal als onderdeel van het geheel: Gods Schepping.

Hoe men ook tegen aankijkt tegen de LHBT-gemeenschap, wat voor mening we ook volgen of hebben, laten we náást elkaar gaan staan. Om naar elkaar te luisteren. Luisteren, voordat we die ander een ‘rare vogel’ gaan vinden, of ‘ons gaan irriteren aan hun geluid’. We hoeven denk ik maar één geluid te laten horen, dat is de Liefde van Christus, en die omarmen en daarmee ook de ander omarmen. En ons zo te laten ervaren dat ook wij er mogen zijn. Het is net als luisteren naar de stilte van de natuur en zien hoe rijk Gods schepping is gevormd en gecreëerd. Maar laten we niet alles zelf invullen, zoals ik deed door me af te vragen waarom dat groepje hobbyvissers zich irriteerde aan een selectief gezelschap vogels hier in het water.

Laten we in liefde met elkaar omgaan. Dan wordt er voorkomen dat meningsverschillen ons uit elkaar drijven. We hebben het als mensen niet nodig denk ik om de meerkoeten te verjagen, zodat we ongestoord het vissen voort kunnen zetten. De kerk is zoals deze vijver geen eigendom van onszelf. De kerk is het huis van God en daarnaast van Jezus Christus.

---

#inclusiviteit #schepping #welkom