Leroy van der Wal.
Ik ben met het geloof opgegroeid. Ik ging naar zondagschool naar een christelijke school en later naar speciaal christelijk onderwijs. Doordat ik met het geloof ben opgegroeid ken ik de Bijbelverhalen. Maar het heeft jaren geduurd voordat ik überhaupt een kerk binnen stapte. Rond mijn 15e jaar ben ik voor het eerst een kerk binnen gelopen waar een ‘reguliere’ kerkdienst plaatsvond. Het was op Kerstavond. Niet lange tijd erna kreeg ik een uitnodiging voor een Alpha Cursus. Maar ik durfde niet, want ik was bang dat mensen mij zouden veroordelen, omdat ik homoseksueel ben. Naast mijn Homoseksualiteit heb ik ADD en PDD-NOS. Het is voor mij daarom soms lastig om dingen te begrijpen. Daarnaast voelde ik me lange tijd leeg en in de steek gelaten. Ik had op een gegeven moment een houding van ‘God bestaat niet!’. Want als Hij echt bestond zou hij mij wel bevrijden van mijn depressieve gevoelens. Toen ik uiteindelijk uit de kast kwam waren de reacties van mijn ouders vrij mild. Ik was vooral bang voor de reactie van mijn vader, maar God zij dank was zijn reactie bijna hetzelfde als die van mijn moeder. ‘Oh, dat hadden wij al door. Als kind zijnde al hadden we het vermoeden’ Toen ik uiteindelijk ging samenwonen met mijn vriend heb ik niet veel later geprobeerd om te integreren in het dorp. Het dorp waar we toen woonde in het noord-oosten van Friesland was grotendeels Orthodox-Gereformeerd van gezindte. En de kerken zaten, in ieder geval tijdens de ochtenddiensten, vol. We hadden twee kerken in ons dorp en een groot deel van de meer dan 1100 inwoners ging naar de kerk. Ik stapte naar een van die kerken en vroeg om een gesprek met de dominee. Al met al waren er drie gesprekken, maar bij het laatste gesprek had ik een naar gevoel toen ik vroeg hoe de kerk aan keek tegen homoseksualiteit. Zo werden er een aantal Bijbelteksten naar mijn hoofd geslingerd en werd gezegd dat ik zeker welkom was in de kerk, maar dat homoseksualiteit zonde was! Oeff, dat was een harde klap. Toen begon mijn grote zoektocht. Een zoektocht waar ik volwaardig geaccepteerd kon worden. Nu negen jaren verder ben ik nog nergens aangesloten. Ik vraag me soms af: waarom? Waarom is het zo moeilijk? Ik ben zeker ook in kerken geweest waar het geen probleem is en dan zeggen mensen om me heen weleens van ‘joh, waarom sluit je je daar niet bij aan?’ Ik hou mijn antwoord altijd voor mij, sommige mensen begrijpen zo’n zoektocht toch niet. Waarom zoek je een kerk, geloven kan ook thuis toch? Ja dat misschien wel, maar als gelovige wil je het graag samen beleven! Ik ben daarom op zoek naar een gemeente met jongeren, misschien wel met een evangelische inslag. Maar toch durf ik niet goed meer een stap te zetten om te vragen hoe hun insteek op dit punt is. Raar he? Ik weet zeker dat God mij wil laten zien wat er allemaal is, maar uiteindelijk zal mijn zoektocht stoppen, en zal er een kerk komen waarvan ik kan zeggen: ‘ik ben thuis!’ Het heeft lang geduurd om mijn verhaal te plaatsen, uit angst voor reacties. Maar ik weet dat Wijdekerk een veilige omgeving is, met mensen die vol van liefde zijn! Liefde voor God, en liefde voor LHBTI+ mensen!
