Remy Jacobs.
Het knaagt. 16 jaar geleden stopte ik mijn priesterlijke activiteiten. Ik was bang een dubbelleven te gaan leiden in het geheim. Een leven waarin ik onoprecht zou zijn: mezelf zou voordoen als een celibatair levende priester, maar het niet zijn. Ik kon met zo'n perspectief in geweten niet leven. Daarom gaf ik mijn taken terug aan de bisschop. Het was 2005. Ik wilde priester zijn, het was en is mijn passie, maar ik kon het niet. Veranderingen in het celibaat lagen en liggen buiten mijn cirkel van invloed. Een kleine priester in een klein bisdom... zoals zovele priesters die in de jaren '70 hun taken opgaven om de liefde van hun leven te volgen.
Velen werden uitgespuugd, buitengesloten, uit het kerkelijk leven gebannen. Binnen een paar maanden verscheen de nieuwe naamlijst van het bisdom: mijn naam geschrapt. Het moest zo zijn... geen zending, geen werk, geen naam...
Ik gaf mijn taken niet terug omdat ik geen priester wilde zijn, maar om schandaal voor de kerk te vermijden en ja: om mezelf niet in diskrediet te brengen. Het enige schandaal dat de kerk de laatste tien jaar in verval heeft gebracht is het misbruikschandaal... waar ikzelf helaas als kind ook slachtoffer van werd. Ik heb het overleefd. Ben nu gelukkig met mijn partner, ruim 15 jaar. Maar ik voel me ook gehandicapt: de kerk heeft me door haar leer over homoseksualiteit beroofd van mijn roeping. Ik mag geen priester zijn, omdat ik homo ben én omdat ik in liefde samenleef. Omdat het celibaat boven alles staat en de belofte daaraan heilig is. Dat hebben alle misbruikende priesters en verhullende bisschoppen immers bewezen. Het knaagt en het wordt tijd.
De laatste paar jaren, na mijn voorstelling "Als ik de liefde niet heb, een moderne bedevaart naar Rome", heb ik in 2016 het priesterschap terug op me genomen. Maar op de manier die God wil. Zoals ik ben, geliefd, gekend. Niet door de kerkelijke overheden, maar door God en mensen. Sommigen zullen het me verwijten, anderen zullen me veroordelen, weer anderen vinden me een held.
Maar ik ben niets van dit alles: ik ben Remy Jacobs, een gewone mens, met veel kwaliteiten en met fouten, zoals iedereen. Mijn naam is: roeier: ik roei met mijn gezicht naar het verleden, weet niet wat de toekomst zal zijn, een Ander navigeert en moedigt me aan: ik wil anderen liefhebben en steunen, bijstaan, bemoedigen, en waar ik ook ga, ik zal zeggen: ik blijf geloven en treed niet uit.
Niemand hoeft mij te volgen, niemand hoeft het met mij eens te zijn, maar als ik de liefde niet heb, ben ik niets. En daarom spreek ik opnieuw in solidariteit met allen die tot op heden zwijgen, want spreken is liefde.
Onlangs kwamen meer dan 100 Duitse gelovigen binnen de Katholieke Kerk gezamenlijk uit de kast via de documentaire "Wie Gott uns Schuf" op de Duitse tv zender Das Erste.
