Buitenbeentje

Jacob Diederiks.

Alleen al zoals ze daar stond trok mijn aandacht. Utrecht CS, 07.30 uur, op de afgesproken plek. Drie meter verwijderd van de overige sneeuwgangers met bestemming Oostenrijk. Knalgeel jack, tuttige muts, lompe bergschoenen en een buitenissig vervoermiddel voor de twee koffers die ze meezeulde. Het bleek een gesloopte buggy uit de kringloop te zijn, waarvan ze eigenhandig het zitje had verwijderd. Kinderen had ze nooit gekregen, ook had ze nooit een relatie gehad. Maar handig en zelfstandig was ze met haar akte handenarbeid altijd geweest. Speciaal onderwijs, vroeger BLO geheten. Net als ik. Dat schept een band.

Ik liep op haar toe in een mengeling van nieuwsgierigheid en zoeken naar contact - je moet toch ergens beginnen met je voor te stellen en zij trok mij aan. ‘Zo, ook naar de Achensee?’, vroeg ik nog wat aarzelend en stak mijn hand uit. ‘Jacob, aangenaam!’. ‘Hannie, hoi! Ja, vorig jaar trok ik er nog met m’n tentje op uit, maar dat is met die sneeuw ook niet alles. Koud dat ik het gehad heb! Ik heb nu een elektrisch kacheltje bij me en een elektrische deken!’. ‘Maar ons hotel zal toch wel verwarmd zijn, mag ik hopen?!’, zei ik enigszins uitdagend. ‘Dat is nooit zeker. Vaak kun je de verwarming niet zelf regelen.’

Ander onderwerp. Mijn oog viel op de NRC, die ze onder de kofferriem had gestoken. Zelf was het me op dit vroege uur niet gelukt een ND of Trouw te bemachtigen. ‘Hoe komt u (het u werd snel jij) aan een krant? De kiosk is nog gesloten’. ‘Ik praatte die knul om, die de stapels kranten voor de deur neersmeet. Toen ik hem vijf euro gaf, haalde hij er eentje tussenuit’. Pittige tante! Maar … NRC? Foute krant voor iemand van de christelijke Beter-uit reizen! Hannie hielp me snel uit de droom. Nadat ze van mijn ND hoorde, zei ze dat zij tegenwoordig ‘niet meer zo christelijk was’, maar met Beter-uit uitging omdat de deelnemers ‘beschaafde mensen zijn, die niet doorzakken’. Ook een reden.

Het ‘niet meer zo christelijk zijn’ bleek reuze mee te vallen. In alles gedroeg Hannie zich als een christenvrouw. Ze had dat maar gezegd omdat anderen dat van haar vonden, die ziel! Ze was in haar leven een eigen weg gegaan en voldeed daardoor niet meer aan de norm van kerk en kerkmensen. Daarom viel ze ook op in ons gezelschap, van orthodox gereformeerd tot evangelisch. Ze was de enige die niet naar de dagsluiting in het bovenzaaltje ging; daar kon ze niet goed meer tegen, zei ze. Eerlijk gezegd was ik best jaloers op haar. Ook ik vind mezelf er vaak niet bij horen, maar dat heeft een andere oorzaak. Als homoseksueel was ‘niet opvallen’ zo’n beetje mijn tweede natuur geworden. Nu is dat godzijdank anders. Maar lastig blijft het. 

Hannie niet. Iedereen mocht het weten van die dagsluiting. Was het daarom dat de meesten haar volkomen links lieten liggen en ik juist niet? Christenmensen … Maar buitenbeentjes voelen elkaar aan. Hannie en ik hadden fijne gesprekken, waarin mij duidelijk werd hoe het zover had kunnen komen. Maar dat blijft tussen ons. Hannie: eenzame, maar sterke vrouw.

---