Saga Kuipers.
Tot geloof komen is iets heel moois en tegelijkertijd kan het ook erg confronterend zijn. Zo heb ik het althans wel ervaren. Ik merkte dat God met mij aan de slag was gegaan. Ik durfde mijn hart weer open te stellen, ik werd zachter qua karakter. Ik merkte dingen op aan mijn persoonlijkheid waar ik wel wat aan mocht werken..maar ook was het tijd om dingen los te laten. Negatieve gedachten en overtuigingen weekten los en ook angsten kwamen omhoog zodat ik ze onder ogen kon komen. Wandelen met God is zoveel fijner dan alles alleen moeten en willen doen. Het heeft me meer rust gegeven. Toch zorgden mijn plannen voor onrust…, namelijk de doop!
Ik wou niets liever dan gedoopt worden. Mooi in de natuur, in stilte. Ik wou geen volle kerk, ik wou geen drukte…, maar stilte. Ik hou van stilte en van de natuur dus een mooie buiten locatie vond ik het beste passen voor zoiets moois als de doop. Vrienden die ik had leren kennen toen ik hier net woonde regelden een voorganger (omdat ik nog niet aangesloten was bij een kerk) zodat ik toch gedoopt kon worden. Helaas werd dit mooie idee al gauw afgeblazen toen ik mijn verhaal had gedaan op social media over hoe ik dacht over geloof en geaardheid. Ik ben biseksueel en ik wil graag een fijne relatie en vind dat dat ook moet kunnen met een vrouw. Ik had mij geuit over dat ik niet kon geloven dat als je bijvoorbeeld lesbisch bent of homo jij dan maar de rest van je leven alleen moet blijven omdat je van God niet samen mag zijn of de liefde mag bedrijven met iemand van hetzelfde geslacht. Ik weet dat dit een gevoelig onderwerp is en dus wist ik dat toen ik het poste er ook echt wel heel wat tegengas op zou kunnen komen. Ik had het alleen (best naïef…) niet verwacht van vrienden.
De dag nadat ik het geplaatst had kreeg ik de mededeling dat ik niet gedoopt kon worden. Ik moest inzien dat het een zonde was, mijn geaardheid en dat ik er afstand van moest doen. Ik moest bidden voor genezing. Bij de doop laat je je oude leven los en dus moest ik dat stuk ook loslaten. Ik moest beloven dat ik eerst hiermee aan de slag zou gaan en dan pas kon ik gedoopt worden. Au.... Ik kon wel ter plekke door de grond zakken. Wat deed dit een pijn. Ik moest nog even bellen met de voorganger kreeg ik te horen van mijn vrienden..dus ik heb met moeite de telefoon gepakt en ben het gesprek aangegaan. Ik kwam er echter niet veel verder mee. Dit was hun standpunt en ik moest kiezen of ik nog gedoopt wou worden of niet en zoja…, dan moet je je geaardheid loslaten. Ik kon het niet…, ik weigerde, maar niet met het idee dat ik niet gedoopt mocht worden…. Ik wou het alleen niet meer door hun laten gebeuren. Ik wou bij God komen zoals ik was (zoals ik ben). Niet meer en niet minder dan dat….
De dag erna ging ik social media op en was aan het bedenken hoe dit aan kon pakken. Ik kwam bij de pagina van Wijdekerk terecht en daar besloot ik maar gewoon alles te uiten. Via een privé bericht deed ik mijn verhaal en hoe graag ik gedoopt wou worden. Miranda van Wijdekerk antwoordde ontzettend snel en al gauw (binnen een uur!) had ze een voorganger gevonden die mij wou dopen! Wow!! Ik stuiterde van blijdschap echt de kamer door. Ik was zooo blij!! Direct in gesprek geweest met de voorganger en voordat ik het wist zat hij alweer bij mij thuis, hadden we een mooi gesprek en was de datum ook al heel snel geregeld. Mijn blijdschap en vooral mijn dankbaarheid was enorm!
De dagen naar de doop toe waren nog onrustig…, het maakte nog best wat los mijn doop. Meerdere mensen hadden het erover, er werd over gediscussieerd en ik ben nog voor van alles uitgemaakt online. Duivelsgebroed was er 1 van…, dat vergeet je niet zo gauw meer. Ik had nooit verwacht dat je laten dopen met een bepaalde geaardheid zoveel strijd kon oproepen en zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik werd moe en voelde mij onzeker. Wil God wel echt dat ik mij laat dopen? Gewoon zoals ik ben? Alles behalve perfect…, Ik ben een zondaar en dat zal ik altijd blijven, maar…, ben ik dan nu echt zo verkeerd zoals sommige beweren? Is mijn geaardheid en mijn denken en voelen daarover dan zo slecht? Ik wil gewoon een kind van God zijn…, mag dat zoals ik ben? Ik vond dat ik ervoor moest gaan. Wat anderen ook zeiden! Mensen loslaten doet pijn, vrienden loslaten doet pijn en blijkbaar moet je soms door die pijn heen om te zien dat er zoveel moois nog is en dat er mensen zijn die met jou willen mee wandelen en jou wel zien zoals je bent. Dat je er mag zijn!
De doop was geweldig. Ik heb het gedeeld met liefdevolle mensen om mij heen, die mij steunen, mijn verhaal kennen en mij accepteren zoals ik ben. De locatie was prachtig, de preek was mooi! Zelf mijn getuigenis geven vond ik spannend, emotioneel maar helend en mooi om te doen. Ik hou van God en ik ben eeuwig dankbaar dat ik Zijn kind mag zijn en dat ik de doop heb mogen delen met zulke fijne mensen om mij heen. Ik ben Miranda van Wijdekerk ontzettend dankbaar dat ze dit zo snel wist te regelen en ik ben Wieger (de voorganger) ontzettend dankbaar dat hij mij wou dopen en dat hij zo flexibel was met het afspreken en ik ben zo dankbaar voor de mooie woorden die hij sprak tijdens de doop. Alles bij elkaar was goed en fijn en een dag om nooit meer te vergeten.
Ik wil tegen iedereen zeggen die ook maar enigszins twijfelt, of ook tegengas krijgt rondom de doop, om je hart te luchten, spreek je uit en laat je hoe dan ook niet tegenhouden door mensen die kwaad spreken. Je mag bij God komen zoals je bent! En bij Wijdekerk kunnen we met je meekijken naar mogelijkheden. Wees welkom… en wees vooral jezelf.
"Hemelhoog is uw liefde, tot aan de wolken reikt uw trouw".
Psalmen 57:11
