Interview met Ennio Drost door Arjanne Burger
Dit is een interview met Ennio Drost, ook wel bekend als ‘kleine broer’. Ik volg hem via Facebook en keer op keer werd ik geïnspireerd door zijn updates. Liefdevol en mooi. Wie zit er achter de foto’s? De updates, gedichten en positieve woorden? Een goede reden om hem een aantal vragen te stellen.
Als klein jongetje was ik altijd al helemaal gek van Pocahontas en indianen. Indianen geven elkaar ook vaak een naam die past bij hun persoonlijkheid of bij waar ze goed in zijn, een naam die hun kwaliteiten benoemt. ‘Kleine broer’ is voor mij als het ware mijn indianennaam. Ik ben misschien een kleine man maar ik ben ook een broer die met heel zijn hart, graag zijn levenslessen wil delen met de mensen om hem heen, om hen zo te bemoedigen, inspireren, motiveren, troosten en vooral weer blij maken! Deze naam zat dus al die tijd al in mij verborgen maar kwam 2 jaar geleden boven drijven. Ik zat toen in een erg moeilijk seizoen in m’n leven, emotioneel gezien. Om mezelf te weer te herinneren aan de droom die al langer in mijn hart zat, om mijn schrijfsels met de wereld te delen, ben ik begonnen met het uitzoeken van m’n gedachten en gedichten die ik al op papier had gezet. In dit proces bleef kleine broer bovenkomen en wist ik, dat is de naam waaronder ik wil schrijven, het is de kern van Ennio!
Je schrijft en je danst. Wat ik van je gezien heb is dat je zachtheid en liefde overbrengt. Wat drijft jou?
Dansen doe ik eigenlijk al zo lang als ik me kan herinneren. Het is iets heel natuurlijks voor me. Als ik verdrietig was als kind, uitte ik dat in een dans, zette ik een muziekje op die daarbij paste en zo danste ik m’n verdriet m’n leven uit. Maar ook als ik blij was natuurlijk. Ik was toen al fan van de popgroep Steps. Ik kende al hun dansjes. Die leerde ik dan op m’n kamer, mijn veilige schuilplaatsje. Ik was altijd al anders dan andere jongens en dat vond ik zelf niet zo erg. Tot ik werd uitgescholden voor manwijf, homo, gaylord en meer van dat soort titels.
Als kleine jonge jongen ben ik m’n ware ik toen gaan onderdrukken. Niet dat ik niet meer danste, maar meer dat ik me anders probeerde te gedragen. Nu ik terugkijk was dit vooral een innerlijk proces van onderdrukken, want zoals ik al zei, bleef ik ondanks al het gescheld dansen en me zo uiten. Ik had ook altijd vooral vriendinnen en ook dat begon op te vallen. Ik vond altijd dat die jongens die me uitscholden gewoon jaloers op mij waren omdat ik de mooiste meiden om me heen had. Dat was denk ik ook zo, maar ze hadden gelijk, ook in het homo gedeelte, in die zin, dat ik inderdaad anders geaard was en ben. Dat voelde ik ook al wel vroeg in m’n leven, maar natuurlijk wilde ik dat niet. En de manier waarop zij dat zeiden was natuurlijk allesbehalve fijn als jong kind. Dus het onderdrukken van dat anders zijn, gebeurde toen innerlijk - en toch bleef ik ook dapper m’n hart volgen in het anders zijn in hobby’s, vriendschappen en dromen.
Ik wilde toen altijd beroemd worden, en dansen over de hele wereld als superster. Jammer genoeg kon ik niet zingen, maar hey, je kan niet alles hebben. Haha. Ook wilde ik altijd Pipo de clown worden omdat ik mensen simpelweg blij wilde maken. Nu achteraf gezien zijn beide dromen uitgekomen. Niet dat ik een superster ben, want het gaat mij niet om de aandacht, roem of eer, toch heb ik wel wat te vertellen. Het podium is toch ook m’n thuis geworden en zo maak ik ook mensen blij. Mijn dansschool heet ook niet voor niets Dance Enn’Joy. Wat vertaald kan worden met: Dans en vreugde, maar ook, dans en geniet, want dans recht uit het hart, brengt weer hoop en troost verdriet, als slogan. Nou, dat verwoordt alles he. Ik wil Gods liefde en hoop uitdragen in dans maar dus ook in woord. Mijn moeder was ook altijd dichteres, dus ik heb het schrijven ook niet van iemand vreemd. Ook mijn vader zet geregeld zijn scherpe oneliners op papier, dus ik ben echt een geklutst eitje wat dat betreft, haha!
Ik schrijf dus ook al zo lang als ik kan, maar toen mijn moeder 12 jaar geleden overleed was het alsof zij haar gouden adelaarsveren pen aan mij overdroeg. Niet als een last, meer als een verlangen, om door te schrijven waar zij dat aan deze kant van het leven niet meer kon. Sindsdien schrijf ik dus bewust. Aan de ene kant dans ik dus alleen, of samen, om m’n gevoel te uiten, en mensen dat ook te leren, om ons publiek zo te inspireren en bemoedigen en aan de andere kant dans ik ook met woorden, met dat zelfde verlangen om troost te brengen waar ik kan. Er gebeurt iets in het leven en er valt dan een woord in mijn gedachten. Dat woord pak ik dan door het op te schrijven en dan vallen er meer woorden in mijn hoofd, ik dans ze dan op hun plek en voilà, een gedicht is geboren.
Dansmeester Enni is het dansdeel van mij, kleine broer de schrijfkant, maar samen met hetzelfde doel. Kleine broer noem ik ook wel de woordenchoreograaf in mij, haha! Mooi om dit samen te mogen doen. Want soms zijn er geen woorden te vinden om iets te uiten, hoe mooi is het om dat dan woordloos uit te dansen. Tegelijkertijd, blijven de woorden soms juist dansen in m’n hoofd en moet ik er wat mee, want zolang ze blijven kloppen op de dansvloer van mijn hart weet ik dat er een gedicht of gedachte in mij op het punt staat om, mij zelf inzicht te geven of een ander te bemoedigen of verder te helpen door dat inzicht te delen.
Dansen helpt mijn emoties te uiten, schrijven zorgt ervoor dat alles helder blijft in mijn hoofd, maar beide een manier om het leven te verwerken, te vieren, te delen en uiteindelijk hoop te vermenigvuldigen. Vaak lees ik m’n gedichten terug en dan ben ik er ontroerd van, alsof kleine broer het dan aan Ennio geeft. Dat geeft dan zoveel hoop en verandert mij, dat kan ik niet voor mezelf houden, dat moet gedeeld worden. Maar vaak deel ik dat met knikkende knieën hoor. Dansen voelt wat dat betreft veel veiliger. Is meer in mijn comfort zone, maar schrijven daagt me dus uit om ook juist die dingen te delen die mij hebben veranderd, en dingen te doen die ik spannend vind om te doen.
Welk gedicht is voor jou het meest waardevol? En waarom?
Elk gedicht is voor mij zeer waardevol, omdat elke letter waargebeurd en doorleefd is. Ik heb duizenden gedichten gemaakt en het meeste zorgt er, zoals ik net al zei, vooral voor dat mijn hoofd helder blijft. Maar die gedichten die echt een verandering in mij teweeg hebben gebracht, die deel ik met de mensen om mij heen. We hebben onze talenten immers niet alleen gekregen voor ons eigen hart. Allereerst tot opbouw van de wereld om ons heen. Daar ben ik me enorm bewust van. Als ik dus een gedicht deel, hoe spannend en kwetsbaar ook, en het raakt iemand, of helpt hen verder, maakt dat mij zo gelukkig. Een heel bijzonder gevoel, het is een soort levensdoel besef ik nu. En als je datgene vindt waar je voor gemaakt bent en ook daadwerkelijk de moed vindt om dat te doen, dan maakt dat je enorm gelukkig. Je voelt je dan als een vis in het water. Als een rivier die stroomt, natuurlijk moet je er dan nog hard voor werken, natuurlijk vraagt het energie, maar het geeft nog meer energie en power terug. Dus was dat betreft kan ik niet kiezen tussen mijn meest waardevolle gedichten.
Maar als ik echt een keuze moet maken, kies ik nu voor: ‘Voor het kind in mij’. Die schreef ik voor mijn 8 jarige zelf. Dat was immers de leeftijd dat ik mezelf dus bewust begon te onderdrukken. In het gedicht vraag ik hem om vergeving. Dat was immers altijd een wond in mij, en die wond had invloed op zoveel gebieden van mijn leven. Maar toen ik vrede sloot met het kind in mij, weer goed voor hem ging zorgen en dat ook echt voor me zag gebeuren vanbinnen, genas er iets in mij en wist ik, hey, er is iets in mij veranderd, heel geworden, ik ben aan de andere kant aangekomen, van Egypte, dwars door de rode zee op weg naar het beloofde land, stap voor stap. Alsof ik ergens in mijzelf thuiskwam na een lange reis. Een heerlijk gevoel. Het koste me 31 jaar maar nu voelt het juist zo bijzonder want, I am thirty one and my life has only just begun!
Je gelooft en vertrouwt op Jezus. Hoe ziet dat er uit voor jou?
Er staat in de bijbel: Jezus te kennen is het eeuwige leven (1 Johannes 5:20) en zo voelt dat ook letterlijk. Hij is de adem in mijn longen, het vaste, onwankelbare fundament waar mijn leven op gebouwd wordt, Hij is De Liefde van mijn leven. Hij is niet te beschrijven, ik heb het al zo vaak geprobeerd, maar zelfs kleine broer valt plat op de grond van dankbaarheid als hij aan Hem denkt, bij dansmeester Enni gebeurt hetzelfde. Ik ken Jezus al mijn hele leven. Hij was altijd mijn grote kindervriend, De Goede Herder Die er altijd was, is en zal zijn. Toen mijn moeder voor het eerst kanker kreeg, zag ik in haar zo’n bijzonder, onwankelbaar geloof in Jezus, dat ik toen besefte: dat wil ik ook echt zelf. Ik zag de relatie met God altijd al in het leven van mijn beide ouders terug maar toen sterker dan ooit. Ik dacht als zij dat kan zeggen als ze zo ziek is, dan moet het wel heel diep zitten, en echter dan echt zijn, iets in mij herkende daar iets van Jezus, mijn kindervriend in, Hij die er altijd is.
En toen heb ik als 15 jarige jongen mijn hart bewust aan Jezus gegeven. Dat was ook het moment dat ik me kort daarna liet dopen. En vanaf dat moment heb ik ook mijn dromen en dansen in Zijn handen gelegd. De beste plaats en de beste keuze ooit. Er is zoveel gebeurd, daar zou ik boeken over kunnen schrijven, wellicht doe ik dat nog eens, haha. Van dat leven met Hem getuig ik natuurlijk ook in m’n gedichten. Niet iedereen begrijpt het altijd, en soms vinden mensen mij zweverig, dat mag, dat ben ik wellicht ook.
Maar ik weet dat het iets is tussen Jezus en mij, onze wereld, onze relatie, onze taal en ooww, dat maakt zo gelukkig, ook dat kan ik niet voor mezelf houden. Ik dring mijn geloof natuurlijk nooit op. Ik kan het enkel delen. Wat de ander ermee doet, wil of kan, is aan hen. Maar alleen al als ik Zijn naam hoor of zie, voel ik zo’n warm, veilig, vredig, heilig gevoel vanbinnen. Hij is voor mij Liefde, Leven, Mijn Schuilplaats, De Definitie van Thuis. Hij was er immers altijd bij. Hij heeft mij nooit verlaten, geen moment.
Ook in mijn hele worstel proces, in de kast, Hij zat veilig naast me en wist dat ook dat pad zou leiden naar waar ik nu sta. Ik had geen moment ervan willen missen, want ik heb door Hem, God De Vader als mijn Papa leren kennen, Zijn Heilige Geest als De Bron van Alle Creativiteit, en nee, ik kan niet zonder, want Hij is mijn hele leven! Ze kunnen wat dat betreft alles van mij afnemen, maar het geloof en de zekerheid die ik vond in Jezus zit verankerd in mij. Ik gaf Hem mijn niet te verbuigen, niet te veranderen, volmondige, vrijwillige, JA uit mijn hart voor Hem, en nee, niets maakt me in het leven zo blij als HIJ!
Wat vind jij het belangrijkste in je leven als het gaat om het geloof in Jezus?
Dat ik Hem leer kennen om wie Hij echt is, en dat ik al die liefde die Hij mij geeft, ook deel met de wereld om mij heen. Het idee alleen al dat God Zelf, Hij Die het hele universum in Zijn Rechterhand houdt, besloot om Zelf mens te worden, om ons Liefde, onvoorwaardelijke Liefde te laten zien, dat ontroert mij tot in het diepst van mijn zijn. Als ik Jezus vergelijk met alle andere geloven en religies, dan weet ik weer waarom ik bij Hem hoor en met heel mijn hart wil horen. Omdat Jezus Zelf Liefde is.
Als we naar Hem kijken zien we immers God De Vader, dus door Hem weten we wie God is. God is dus bereid voor mij te sterven, sterker nog dat heeft Hij gedaan, omdat Hij van mij houdt met een eeuwigdurende liefde, waaraan geen einde komt ... daar kan ik niet over uit en verwonder ik me er dagelijks over. En daarboven op komt het besef dat Hij in Mij leeft en dichter bij mij is dan de adem die ik adem ... nu ik dit schrijf lopen de tranen van dankbaarheid over mijn wangen … ik kan er echt niet over uit! Kan het niet beschrijven, maar “it makes total sense to and in me!” Wat een rijkdom, wat een troost, wat een Liefde! Er is toch geen groter geschenk dan Jezus Zelf!
Je bent gay. Hoe is dat voor je? En wat zou je aan de LHBT doelgroep willen meegeven? En waarom?
Ik ben first of all, Ennio, kind van God, en ik val op mannen inderdaad, maar ben ook zoveel meer dan alleen m’n geaardheid. Tegelijkertijd is het ook een onuitwisbaar deel van mij, iets wat mij mij én uniek maakt. Dat is voor mij wat het is, ik weet eigenlijk niet beter. En ja, ik heb er 25 jaar over gedaan om daar enigszins vrede mee te krijgen. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat dat vooral komt omdat de wereld om mij heen er meer moeite mee had haha. God Zelf wist ook altijd al hoe het zat, sterker nog, Hij heeft mij zo onder het hart van mijn mama geweven. Bewust, elke draad op Zijn plek, ook het homoseksuele gedeelte, Hij heeft mij zo gewild.
Ik moest mijzelf in die afgelopen jaren dus vooral ontdoen van al die meningen, en overtuigingen van anderen die ik me in de loop van mijn leven eigen had gemaakt. Het leven was dus niet zozeer worden wie ik werkelijk ben, maar het ont-worden van wie ik dacht te moeten zijn, om dan uiteindelijk na dat proces simpelweg te ZIJN, Zijn kind! Gewild, Geliefd, Gekend. Daar gaat mijn 2e nieuwe dichtbundel over, waar ik nu aan werk. Dat is dan ook wat ik niet alleen de LHBTI doelgroep wil meegeven, maar IEDEREEN! Mensen denken wel eens dat, omdat ik ook homo ben ik gelijk een homoactivist ben maar nee, ik sta op voor alle mensen die dat nodig hebben, dat doet Jezus immers ook.
Mocht je nog enorm worstelen met het accepteren van je geaardheid of gender of noem het maar op, dan daag ik je uit om in stilte naar Jezus te gaan en Hem eerlijk te vertellen hoe het is, al je woede, vragen en pijn, mag er allemaal zijn. Hij is er niet bang voor. Hij kent je immers door en door, en Hij weet hoe het is om te lijden aan het leven, niemand beter dan Hij kan jou daarom zo goed helpen. Hij hield immers op aarde juist van hen die het zo moeilijk hadden doordat ze werden vertrapt, gemeden of werden verbannen omdat ze simpelweg uniek waren. Dat doet Hij nog steeds, onveranderd.
Hij kan er namelijk niet tegen als zij, die het blijkbaar zo goed met zichzelf getroffen hebben, de ander, die in Gods ogen net zo goed gelukt is, buitensluit. Bij Jezus is iedereen welkom, iedereen hoort erbij, voor iedereen is een onuitwisbare plaats aan Zijn tafel. Daar hebben wij NIETS over te zeggen. We zullen er daarom wat dat betreft nog versteld van staan, wie we in de hemel allemaal tegenkomen. Het idee alleen al dat we denken te weten wie dat wel en niet zijn, is al te erg voor woorden. Mijn vader zegt altijd, oordeel niet, want zoals jij de ander oordeelt, zo zal je zelf geoordeeld worden. Niet dat God alleen maar een Rechter is, die dagelijks alle goede en foute dingen in ons leven weegt. Nee, Hij heeft wel iets beters te doen, en is vooral een Liefhebbende Papa, Die het beste van het beste met Zijn kinderen voor heeft.
Maar het zegt mij vooral, alles over te laten aan God Die een ieder heeft bedacht, zo heeft bedoeld en door en door kent. Hij weet precies hoe het zit. En joh, daardoor kan ik me voluit richten op waar ik wel voor gemaakt ben, en dat is de wereld om mij heen bekend maken met Zijn onvoorwaardelijke liefde in woord, en dans! Mijn naam Ennio betekend ook ‘de onbekende’, maar ik zeg altijd: mijn hemelse naam betekent vast, door God gekend om Jezus bekend te maken haha! En al bereik ik daarmee in mijn leven 1 persoon die daardoor ont-wordt en eindelijk zichzelf durft te omarmen voor wie hij/zij werkelijk is, dan ben ik gelukkig.
Jezus zag immers ook die ene persoon in de boom, of die ene vrouw bij de water put. Hij weet, Hij ziet en Hij kent en houd zoveel van ons, dus “Jesus is the Place to be”. Want waar Hij is, daar gaan ogen open, en zie je niet alleen wie je werkelijk bent, maar ook dan ontdek je waar je voor gemaakt bent, wat jij hier mag toevoegen, hoe klein het ook lijkt, jij bent, en alles wat je doet is onmisbaar in het verhaal van deze wereld. We zijn immers allemaal een stukje van Zijn Hart, als er een stukje ontbreekt is Zijn Hart niet compleet en dat breekt letterlijk Zijn Vader hart. Hij wil iedereen Thuis, dichtbij Hem, maar we hebben een vrije wil. Het is aan ons of we die uitnodiging aannemen en accepteren.
En ik snap dat velen, door hun opvoeding een verkeerd Godsbeeld hebben ontwikkeld, of niets meer van God denken te willen weten, door het beeld wat de kerk hun van God heeft gegeven, maar ik daag je uit, om dat alles los te laten en echt vanuit je hart te vragen wie God echt is. Dan zal je Jezus ontmoeten, zoals Hij werkelijk is, en als je Hem ziet, zie je God! En geloof me, Hij is dol op onze Regenboog Tribe, het is immers niet voor niets het symbool van Hoop, wij Zijn dragers van Zijn Hoop, Wij Zijn het bewijs van Zijn creativiteit en Zijn veelkleurige wijsheid. Hij heeft ons, Hij heeft jou zo gewild, en niet anders, Hij schiep jou en zag dat het beter dan Goed was en vooral is en altijd zal zijn, “just the way you are!” Ook jij maakt Zijn Hart compleet!
Wat zou er volgens jou mogen veranderen binnen kerkgemeenschappen?
Wat mij betreft mogen ze die kerkelijke lijnen en mens-verzonnen structuren eens wat meer los laten. Die zijn er vaak enkel om alles onder veilige, controle te houden. En dat alleen al getuigt wat mij betreft niet van liefde, want liefde geeft ruimte en laat vrij om zelf te kiezen, vanuit het hart. Dan is liefde ook pas echt gegeven. Wij mensen houden niet zo van verandering. En stel dat de homoseksuele christen die wel in een liefdevolle relatie en in vrede met God leeft, gelijk heeft, dan moet ik m’n theologie aanpassen en nee, dat wil meneertje Vastgeroest niet, want stel je voor dat je moet toegeven dat je het mis had, dan verliest mevrouwtje Hoogmoed haar aanzien en macht, en nee, dat wil zij ook niet.
Ik weet nog dat ik Miranda van Wijdekerk ontmoete voordat Wijdekerk bestond. Ze vroeg me waar ik van droomde, ik had het er later met een vriendin over, en wij samen droomden van een plaats waar iedereen welkom is zoals hij/zij is. Waar je mag worstelen, waar je mag huilen, waar je boos mag zijn en anders mag denken. Maar waar we tegelijkertijd ook vieren wat Jezus voor ons heeft gedaan. Een plaats waar we avondmaal mogen vieren, want hoor eens, dat heeft wat dat betreft niemand verdiend, maar Jezus verlangt ernaar dat met iedereen te vieren, Waarom? Omdat het precies vertelt dat Hij stierf voor IEDEREEN, omdat Hij zoveel van IEDEREEN houdt!
Toen is TafelTijd geboren, een plaats van ontmoeting, waar plaats aan de tafel is voor iedereen, waar we allemaal wat meenemen voor de ander om te eten of te drinken en we zelf, liefde en acceptatie mogen ontvangen en ook geven natuurlijk. We hoeven het aan die tafel niet met elkaar eens te zijn, als we maar wel in Zijn Vrede door dezelfde Deur gaan nadat we het brood hebben gebroken, geproefd hebben hoe goed Hij is en de wijn hebben geproost, want daar gaat het toch om? Van elkaar te leren, elkaar Lief te hebben zoals Hij ons heeft liefgehad, dat was immers Zijn grote opdracht aan ons voor Hij voor ons stierf. Dat is letterlijk mijn levensmissie!
In Johannes 13 staat dat Hij eerst de voeten waste van Zijn discipelen en daarna gaf Hij ons die opdracht om elkaar lief te hebben. Want aan die onderlinge liefde zal de wereld zien dat wij bij Hem horen. Snap je wat ik bedoel, dit zie ik in heel veel kerken om mij heen allesbehalve gebeuren. Hij, die alle macht had en heeft, hoefde zichzelf niet te bewijzen door te regeren als de grote Baas, hoewel Hij dat echt wel is. Nee, Hij liet in nederigheid zien, hoe het hart van God eruitziet. Dat zou ons grote voorbeeld moeten zijn toch. Dat alle macht willen hebben lijkt meer op die ene die daardoor gevallen is en de consequentie van zijn jaloezie, hebzucht en drang naar macht zien we nog dagelijks om ons heen. Terwijl wij als Gods kinderen toch beter zouden moeten weten.
Elk kerkinstituut heeft nog veel huiswerk, en ik net zo goed, want waar gaat kerk zijn nou om? Wat mij betreft gaat het om samen komen, samen leven, samen delen, samen huilen, samen worstelen, samen liefhebben, samen in het licht gaan staan van Zijn genade, samen proosten op het goede in het leven want zo samen, elkaar liefhebbend, maken we Zijn liefde zichtbaar, als sterren in de nacht, ik zeg l ’Chaim, het wordt tijd! Christenen zouden immers de meest liefdevolle, meest genadevolle mensen moeten zijn, toch? Als we echt beseffen wat ons vergeven is en elke dag vergeven wordt, dan word je toch automatisch ook zachter naar de ander, lijkt mij?
Maar jammer genoeg staan we als christenen vooral bekend als veroordelende, bange angsthazen en lijkt de liefde en het echt jezelf kunnen zijn ver te zoeken. Wellicht komt dat omdat we het toch nog te vaak met God in orde willen maken door onze eigen daden en structuren en regels en wetten, maar nee, zelfs al zouden we alles goed doen, verbleken we nog in het volmaakte licht van God. Maar daar gaat het God ook niet zozeer om, Hosea 6:6 staat ook dat God niet zozeer zit te wachten op onze eigen volmaakt gebrachte offers, nee Hij wil dat we Hem echt vanuit ons hart willen en leren kennen, en we zullen Hem zichtbaar zien worden, door elkaar heen, als we elkaar simpelweg gaan liefhebben zoals Jezus van ons houd. Dan gaan ogen open, dan gaan oren horen, breken harten weer heel en genezen onze innerlijke wonden.
Want God is Liefde en elkaar liefhebben is echt mogelijk, het begint bij God echt willen leren kennen om Wie Hij is, bij het accepteren van Zijn Liefde en genade voor jou. Iets waar je zelf niets aan kan toevoegen of aan kan afdoen, het enige wat je hoeft te doen is Zijn liefde te accepteren voor wat het is, en ja dan, wordt die liefde in jou als een rivier die dan ook de mensen om je heen zal bereiken, zodat onze handen voeten wassen net zoals Jezus deed, dan gaat het niet meer om het maken van je punt maar om het luisteren naar de ander, zodat je de ander leert begrijpen, want als er echt liefde is dan doet het er niet meer toe wie er gelijk heeft of niet.
We zijn allemaal gebroken, allemaal kwetsbaar, allemaal geliefd en allemaal prachtig en onmisbaar in Zijn ogen. Allemaal op zoek naar de Waarheid, wellicht vinden we Hem niet doordat we verblind worden door ons eigen gelijk. Wat gebeurt er als we onze mening en waarheid op het altaar durven leggen? In het vuur blijft immers alles wat echt is over. Het echte goud doorstaat elk vuur, met andere woorden, de echte waarheid hoeft niet verdedigt te worden, Hij verdedigt ZichZelf. Wellicht worden we dan juist door Hem gevonden als we ons overgeven aan Liefde zelf. Als we beseffen dat de rode loper van genade, Gods genade grond, voor ons allemaal is uitgerold. We hebben het allemaal niet verdiend, daar te staan maar Hij verlangt ernaar dat je komt zoals je bent, in Zijn licht, zodat jouw onmisbare schoonheid, dat onmisbare stukje van Zijn Hart dat jij enkel bent, zichtbaar wordt en Hem heel maakt.
Want ja, ook God heeft een gebroken hart en Zijn Hart is pas heel als we zelf Zijn Liefde willen ontvangen, daar vanuit gaan leven en uitdelen aan deze wereld. Dat vermenigvuldigt Liefde en Liefde geneest en overwint altijd! Hij heeft de weg naar het leven vrijgemaakt. KOM, Heb lief, zoals er van je wordt gehouden. Als we bij de Liefde beginnen zullen we daar ook eindigen en weer opnieuw beginnen want aan Zijn Liefde komt nimmer een einde, geweldig toch!
Als je oog in oog met Jezus zou staan? Wat denk je dat je zal doen? Zeggen?
Dan ren ik naar Hem toe en kus ik Hem plat voor alle geweldige dingen die Hij voor ons heeft gedaan en natuurlijk vooral om wie Hij is (nadat ik plat op de grond voor Hem neerval vanuit diezelfde dankbaarheid, want hoe kan ik Hem ooit bedanken voor alles wat Hij geeft en is?) Ik zie ernaar uit, maar zeg net als Paulus, aan de ene kant wil ik nu al bij Hem zijn en aan de andere kant wil ik hier nog veel goeds doen. Laten we het zo zeggen, als het mijn tijd is dan kom ik Thuis bij Hem, “what a day that will be”, mijn mama is er al en zoveel meer mensen van wie ik hart-diep houd, maar zoals m’n mama net als de psalm ook altijd zei, aan de dagen van mijn leven ontbreekt er niet een. Hij beslist wanneer het tijd is om Thuis te komen, ik weet dat Hij nu al met mij is.
Als ik dan het fotoboek van mijn aardse leven bekijk, zie ik Jezus in ieder geval op elke foto staan en ja, dan kan ik dus niet anders dan voor Hem neervallen in diepe dankbaarheid, Hem dan platkussen uit mijn grootste liefde voor Hem en dan met Hem dansen van vreugde en Hem natuurlijk mijn levensdichtbundel overhandigen. Jezus is immers De Reden voor elke dans en elk gedicht, Mijn Eerste Liefde, Mijn Hele Leven, De Dankbare Traan van Vreugde en de Eeuwige Lach op mijn gezicht!
Oh Happy Day, what a Glorious day that will be! Maar die dag komt vanzelf, eerst nu, “I’m not done here, yet!”
Heb je iets om te promoten?
website: www.dance-ennjoy.nl Facebook: Ennio Drost / Dance Enn’Joy Instagram: Ennio Drost / Dance Enn’Joy / Kleine Broer Schrijft Boek: Omdat het altijd weer lente wordt – Gedichten uit het hart van kleine broer voor jou
Slotwoord?
Dank voor deze kans, voor deze ruimte, je vertrouwen, je support en voor wie je bent! may it bless, heal and inspire every heart in Jesus name! Kus, Ennio
