Anoniem.
Pijn - dát is wat mij raakt als een van de kernpunten in de verhalen van gay mensen, niet alleen op deze website bij christenen in de kerk, maar ook daarbuiten. Iedereen heeft een worsteling doorgemaakt om de eigen identiteit en geaardheid te accepteren en daarna volgt nog zo’n gevecht, maar dan met de omgeving. Als hetero is mij deze ervaring bespaard gebleven. Maar nu maak ik iets soortgelijks mee door een traject dat ik ben aangegaan als draagmoeder.
Een van mijn collega's is homo en ik heb een zeer goede band met hem opgebouwd. Als moeder weet ik wat een groot geluk het is om kinderen te hebben en het brak mijn hart om zijn brandende kinderwens onvervuld te zien. Na een traject van gesprekken met mijn man, mijn collega en zijn vriend, zijn we begonnen met insemineren voor ‘laag technologisch’ (lees: zo natuurlijk mogelijk, red.) draagmoederschap. Ik had ook een fijn gesprek met mijn dominee, die in het geheel niet oordelend reageerde.
Het insemineren is voor mij een behoorlijk intensief traject, emotioneel maar ook lichamelijk, en ik had dit graag verder willen delen in mijn omgeving. Omdat ik bang was voor negatieve reacties hebben we het alleen in kleine kring gedeeld met naaste familie, directe collega's en beste vrienden.
Een lawine aan kritiek volgde vanuit gelovige hoek. Als een inseminatiepoging niet slaagde kreeg ik als reactie "Oh gelukkig, en hou je er nu mee op?" en na drie maanden: "Het is niet gelukt, dus het is niet Gods wil." Zeg je dat ook tegen een hetero-stel dat zwanger wil worden? Nee natuurlijk niet! In pijnlijk contrast tot de reacties van mijn christelijke vrienden en familie, staan de warme reacties en steun van ongelovige vrienden en collega's. Soms met tranen in de ogen: "Oh, wat mooi dat je DAT voor een ander doet!"
Het draagmoeder-traject is zwaar, maar de afwijzing vanuit de (christelijke) omgeving is nog veel erger. Altijd heb ik de kerk als een veilige warme plek beschouwd, waar je heen kunt gaan om je wonden te likken. Maar nu ben ik zelfs bang voor het moment dat ik zwanger ben en mensen me gaan feliciteren in de kerk en dat ik moet zeggen: "Het is niet voor mezelf". Een daad van ultieme naastenliefde is nu iets geworden waar ik mij voor schaam op de plek waar liefde centraal hoort te staan.
Ik zie het draagmoederschap als een getuigenis van de liefde van God, die ons tot geweldige dingen in staat stelt. Ik ben dankbaar voor het werk van Wijdekerk voor meer acceptatie van niet-traditionele gezinnen in de kerk. Ik wens iedereen Gods tastbare nabijheid met liefdevolle steunende mensen om je heen.
