Ellart.
De aanleiding dat ik mijn verhaal ingestuurd heb, is een stukje dat ik las in het verhaal van Wouter "Uit de kast" op deze website.
Het gaat om deze passage: ‘Ik heb veel getuigenissen van ex-homo’s gezien, zoveel dat ik er een verhaallijn in heb ontdekt. Die mensen zijn vaak misbruikt in hun jeugd, leidden daarna een losbandig leven met verschillende verslavingen, ontdekten dat dat geen ware voldoening bracht, zijn toen bekeerd en hebben hun homoseksualiteit de rug toegekeerd. Ik denk dat zij hun gedrag hebben veranderd, maar niet hun geaardheid. Deze mensen geven namelijk zelf vaak aan dat ze nog steeds met verleidingen te maken hebben, ik waardeer die eerlijkheid.’
Bang voor een bliksemschicht
Ik moet eerlijk bekennen dat de tranen me in de ogen schoten toen ik dit las want ik ben zo’n man. Ik ben als kind misbruikt en heb sinds mijn tienerjaren een — wat Wouter noemt — losbandig leven geleid. Ik bezoek websites met homoporno en spreek soms ook stiekem af met mannen voor seks. Niemand die er iets van af weet, ik leid twee levens naast elkaar. Zoals iedereen in mijn omgeving van me verwachtte, trouwde ik keurig. Er kwamen kinderen, ik maakte promotie op mijn werk, we kochten een mooi huis, gingen/gaan als gezin keurig elke zondag twee keer naar de kerk. Kortom, voor de buitenwereld lijkt alles goed te gaan. Maar in mijn binnenkamer zit er van alles fout en heel lang snapte ik daar niks van. Ik durf er met niemand over te praten, durfde het ook niet bij God te brengen in gebed want ik was ervan overtuigd dat Hij ter plekke een bliksemschicht uit de hemel neer zou laten dalen als ik het lef had Hem aan te spreken. Het is nog niet eens de angst voor afwijzing omdat ik homo ben die me ervan weerhoudt er met iemand over te praten, want ik BEN geen homo. En dat zeg ik niet omdat ik me afzet tegen homo’s zodat niemand op het idee komt dat ikzelf homo ben, maar echt omdat ik geen homo ben. Ik ben niet eens bi. Misschien dat je je nu afvraagt waarom ik dan toch elke keer op websites met homoporno terecht kom en waarom ik dan toch elke keer met mannen afspreek voor seks. Die vraag snap ik want die stelde ik mezelf ook voortdurend.
Zoektocht naar wie ik ben
Ergens halverwege 2018 kwam ik in mijn obsessieve online zoektocht naar homoseks op een website terecht waar ik het verhaal las van een man die vertelde dat hij in real life hetero was, maar in zijn hoofd homo. Ik dacht: dat ben ik! Naar aanleiding van zijn verhaal ben ik verder gaan zoeken en werkelijk, mijn mond zakte open. Ik kwam op een website terecht "Traumaseksualiteit.nl" over mannen die als kind waren misbruikt, waar uitgelegd werd wat er met je gebeurt als je zoiets meemaakt. Voor het eerst in mijn leven las ik over traumaseksualiteit en hoe dat er bij mannen die als kind door een man zijn misbruikt toe kan leiden dat ze verward raken over hun geaardheid. Hoe de (homo)seks van je dader je opgedrongen wordt en als een parasiet in je verder leeft. Hoe ZIJN seks JOUW seks lijkt te zijn, zonder dat je het je bewust bent. Hoe dat botst met je eigen geaardheid en hoe je daardoor je hele leven op zoek kunt blijven naar seksueel contact met mannen. Het stoot je af (want je bent geen homo) en het trekt je aan (want die parasiet in je is wel homo). Ik vond ook het filmpje dat ik hier geplaatst heb. Toen ik dat bekeek, begreep ik ineens waarom ik me er altijd zo smerig bij voel. Het klopt gewoon niet met wie ik ben en toch blijft het maar aan me trekken. Ik schaam me ervoor want ik ben niet achterlijk. Ik lees echt wel berichten in de krant of online over mannen die homo-ontmoetingsplekken bezoeken. Ook de podcast van Omroep Gelderland "Mannenontmoetingsplekken" heb ik helemaal gevolgd.
Op afstand houden
Ik weet best hoe mensen denken over mannen zoals ik: lafaards die niet uit de kast durven te komen en daarom hun vrouw bedriegen. Zondaren die overspel plegen. Zo zie ik mezelf dus ook. Dáárom voel ik me nergens bij horen, daarom voel ik me zo slecht. Maar juist dat gevoel zorgt ervoor dat ik telkens op zoek ga naar seks met mannen. Heel even voel ik me dan waardevol voor iemand. Heel even voel ik dan niet de pijn van mijn walgelijke bestaan. Meer mag ik niet verlangen want ik heb nergens recht op. Ik ben te zondig voor woorden. Niet omdat ik homo ben en dat niet zou mogen, maar omdat ik een lafaard en smerige bedrieger ben die weigert zijn slechte gedrag te veranderen. Althans, zo zag ik mezelf altijd. Het heeft me zo eenzaam gemaakt. Vrienden heb ik niet, iedereen houd ik op afstand. Want als mensen dichtbij komen, bestaat de kans dat ze ontdekken wie of wat ik eigenlijk ben. Ook mijn vrouw en kinderen houd ik op gepaste afstand. Ik werk me suf, zo’n 70 uur in de week en daarnaast sport ik vrijwel dagelijks. Ik zorg dat ik altijd bezig ben zodat er geen tijd over blijft voor de mensen die het dichtste bij me staan. Is het niet met werk of sport, dan wel met klusjes in huis of de tuin. Want ik ben doodsbang dat iedereen me laten vallen en ineens zichtbaar word hoe slecht ik ben. Alles in mijn leven draait om voorkomen dat mensen erachter komen wie of wat ik ben.
Traumaseksueel
Is er wat veranderd sinds ik weet dat mijn gedrag een gevolg is van misbruik in mijn jeugd? Ja. Door die website ben ik gaan begrijpen waarom ik ben zoals ik ben. Heel voorzichtig durf ik het nu bij God te brengen en om vergeving te vragen als ik die parasiet in me weer eens niet kan weerstaan. Dat lucht op. Niet dat Zijn vergeving en vrijbrief voor me is om maar lekker mijn gang te gaan, begrijp me niet verkeerd. Maar het neemt wel het schuldgevoel, wat ik nadien altijd heb, weg. Ik mag het nu loslaten. Los van mezelf zien. Want ik ben niet slecht of smerig, ik ben traumaseksueel. Langzaam begin ik aan het idee te wennen dat mijn (seks)leven door misbruik bepaald is. Ik overweeg hulp te zoeken omdat ik ervan af wil, maar ik ben er ook bang voor. Want die parasiet in me verzet zich enorm als ik probeer hem van me los te maken. ‘Niemand gelooft je, iedereen zal je veroordelen, je vrouw gaat bij je weg, je blijft helemaal alleen achter, iedereen zal zeggen dat je voor ‘jezelf’ moet kiezen (voor die parasiet dus) en uit de kast moet komen, etc, etc’, dreunt zijn stem in mijn achterhoofd. Maar ik BEN geen homo en ik WIL mijn vrouw niet kwijt. Doodsbang maakt het me soms en dan zoek ik — je raad het vast al — toch weer een pornosite op.
Worsteling om te accepteren
Tot nu toe heb ik niet de moed en kracht gevonden de stap te zetten om hulp te zoeken. Zelfs er met mijn dominee over praten, durf ik niet. De stem van mijn parasiet is te sterk. Maar ik ben wel blij dat ik in ieder geval niet meer wegren voor God. Hij veroordeelt me niet, Hij accepteert me zoals ik ben. Hij geeft vergeving en dat geeft mij rust. Wat ik jammer vind, is dat er zo weinig begrip is voor mannen zoals ik, ook binnen de kerk. Het zou me zo helpen als mensen niet alleen opkomen voor acceptatie van homo’s, maar ook accepteren dat er mannen zijn die worstelen met homoseksuele gevoelens terwijl ze GEEN homo zijn. Die worsteling betekent namelijk niet altijd dat je jezelf als homo (nog) niet kunt accepteren, die kan ook betekenen dat je seksualiteit door seksueel misbruik beschadigd is. Ik wil me als niet-homo die als gevolg van misbruik homoseksueel contact zoekt OOK welkom voelen in de kerk. Ik wil erbij horen, precies zoals ik ben. Helaas is dat nu (nog) niet zo. Ik hoor mensen bij het lezen van mijn verhaal gewoon denken: ’Die man moet accepteren dat hij homo is en uit de kast komen. Lafaard, je bedondert je vrouw en vind jezelf alleen maar zielig. Biecht je zonden op en accepteer de gevolgen’ etc. Ik weet gewoon zeker dat heel veel mensen die mijn verhaal lezen, denken dat het ‘mijn’ homoseksualiteit is waar ik tegen vecht, in plaats van die van de man die mij als kind heeft misbruikt. Dat past nu eenmaal niet in het huidige tijdsbeeld, wat voorschrijft dat je als homo jezelf moet kunnen zijn. Maar dan vraag ik me af: waarom bepalen zij voor mij dat ik mezelf ben als ik toegeef aan de parasiet in mij? Waarom dringen ze me op dat ik uit de kast moet komen of veroordelen ze me tot een leven in eenzaamheid als ik dat niet wil omdat ik geen homo ben? Waarom kunnen ze niet accepteren dat er ook mannen zijn die hetero zijn, ondanks dat ze homoseksuele contacten zoeken?
Niet goedpraten
Misschien denken jullie nu dat ik hier probeer mijn gedrag goed te praten. Laat ik duidelijk zijn: dat is absoluut niet zo. Ik wil alleen maar duidelijk maken dat het beeld wat veel mensen hebben van mannen zoals ik, niet klopt. Van misbruik word je geen homo, maar door misbruik kun je wel homoseksueel gedrag gaan vertonen. En ook al ben je je daarvan bewust, dat leg je niet zomaar af. De kans is groot dat ik dit mijn hele leven bij me zal (moeten) dragen en juist daarom zou wat steun en begrip zo welkom zijn! Geloof me, ik wil niks liever dan van die verwarrende, dwangmatige homoseksuele gevoelens afkomen want ze zijn echt niet van mij. Alleen ben ik bang dat dat een utopie is, want die parasiet in mij is een deel van me geworden. Ik zal dat moeten accepteren want juist mezelf telkens afwijzen (en het gevoel hebben door anderen afgewezen te worden), houdt mijn traumaseksuele gedrag in stand.
Verscheurd leven
Geen idee of jullie me een beetje begrijpen. Ik hoop het wel want ik wil zo echt niet leven. Ik voel me in tweeën gescheurd. Ik voel me slecht. Ik voel me waardeloos. Ik wil niks liever dan een goeie echtgenoot voor mijn vrouw zijn want ik hou van haar. Maar er is zo’n afstand tussen ons omdat die klote parasiet ertussen staat. Ik zou haar zo graag willen vertellen hoe ik worstel en welke fouten ik maak, maar ik ben bang. Bang dat zij het niet begrijpt en daarin begrip vindt bij anderen die het ook niet begrijpen. Bang dat zij me verlaat of van me zal verwachten dat ik zomaar stop met wat ik mijn hele leven al niet kan stoppen. Bang dat ik niet aan haar verwachtingen kan voldoen. Bang om alleen achter te blijven en dan helemaal overgeleverd te zijn aan de parasiet die in me leeft. Bang dat ik mezelf dan totaal kwijtraak. Daarom wil ik iedereen dit mijn verhaal leest vragen om niet meteen een mening klaar te hebben over mannen zoals ik maar ons te steunen in de strijd en ons te accepteren zoals we zijn. Geen homo of bi, maar hetero met homoseksuele gevoelens, ontstaan door seksueel misbruik. Ook wij horen erbij want ook wij zijn een kind van God. Volgens mij is dat het allerbelangrijkste want ik ben ervan overtuigd dat alleen Gods liefde in staat is ons te helen. Dus sluit ons niet buiten, veroordeel ons niet. Want dat houdt ons weg bij God en dan is het per definitie een verloren strijd.
