M.
Uit het niets begint de regen; de druppels vallen loodrecht naar beneden en de stenen glimmen. De straat verandert langzaam in een spiegel. Een fietser schiet door rood en een automobilist toetert hem geïrriteerd na. We waren wel gewaarschuwd voor buien door de heren van het weerbericht, maar de voorspellingen zijn nooit helemaal te vertrouwen. De één heeft een plu bij de hand, de ander gokt het erop. De blauwe stadsbus spat met zijn enorme wiel een wilde plas op, wanneer hij te gretig remt en we worden allemaal nat.
Een paniekerige moederstem schreeuwt over straat: ‘Pas op Yvet, je kunt niet zomaar oversteken!’ Geschrokken en lijkbleek pakt ze haar dochtertje in het nekvel en trekt haar op de stoep. De chauffeur glimlacht goelijk; geen zorgen, ik had haar wel gezien, knikt hij voor hij doorrijdt.
Het meisje was vol van haar nog nooit gedragen regenlaarsjes en zwaaide zo met haar miniparaplu nietsvermoedend de stoep af, terwijl moeder verzonken in haar mobieltje, haar uit het oog verloor.
Een zakenman in een lichtblauw krijtstreeppak loopt mijn beeld in en houdt zijn leren aktetas boven het hoofd. Hij steekt de plassen ontwijkend, op luxe schoenen over; op weg naar zijn afspraak. Hij wil comfortabel aan de koffie op kantoor met zijn volgende klanten, om de deal te sluiten. Er klinkt een dwingende ringtone uit zijn zak, maar hij neemt niet op en zijn vrouw krijgt tot haar frustratie weer de voicemail: ‘laat iets achter na de piep...’ Piep!
De blonde dame achter een dubbele kinderwagen met daarin twee baby’s, waarvan eentje een roze strikje op het voorhoofd heeft, schuilt in het bushokje aan de overkant. Ze controleert of de kap van de wagen haar kroost nog goed beschermt tegen het hemelwater. Op het bankje naast haar zitten drie dames gehuld in hidjabs. Een van hen glimlacht naar me, omdat onze blikken elkaar kruisen, terwijl ze haar hoofddoekje goed doet. Ik lach terug en kijk diep in haar donkere ogen. Ze heeft een bijzonder lief gezicht en even raakt ze mijn hart; een kraakheldere kortstondige verbinding, ondanks alle opdringerige ruis van de stad tussen ons in en van de storm boven ons hoofd.
Twee meiden fietsen voor haar langs. Ik kan ze uittekenen, want zoals deze twee zijn er zovelen; jong met lang haar, een skinny en witte sneakers aan. Ze giebelen. “Spijkerjasje” geeft de strijd op om haar haren achter de kraag van het kledingstuk te duwen om het zo droog te houden. Ze begint “sweater” te plagen: ‘Hey ben jij ook een pluizenbol, wat ben je knap zo!’ Ze zijn toch al verzopen, dus ze kunnen er maar beter lol om hebben.
Een statige man in een lange zwarte jas met bijpassende hoed, beschermt zijn bril met een hand tegen zijn voorhoofd gedrukt. In zijn andere hand heeft hij een stapel belangrijke papieren secuur onder zijn jas geklemd en stevig vast. Hij neemt met twee grote stappen de vier traptreden en glipt de synagoge binnen.
Ik ril, mijn zomerbroek is nat en kleeft aan mijn schenen. De wind trekt aan de dunne stof en voelt nog kouder aan. We worden allemaal nat wanneer het regent, we krijgen het allen koud wanneer we ons niet omkleden uit de natte kloffies. We gaan het liefst collectief naar onze warme “thuizen” om ons te onttrekken aan het miezerige weer.
Ik zou willen dat we ons in religies en diverse geaardheden net zo zouden kunnen verenigen, als onder deze grijze wolken. Dat zou wat zijn..! Met z’n allen schuilend onder eenzelfde grote paraplu. Eentje met de kleuren van de regenboog dat lijkt me wel toepasselijk. Want er is slechts één straal zonlicht nodig om een boog te maken in de regen; het verbond tussen hemel en aarde en toevallig ook symbool van LHBT+.
Mijn bus komt eraan en terwijl ik verder afdwaal in mijn gedachten roept de chauffeur luid en ongeduldig: ‘zeg juffrouw, gaat u mee of hoe zit het?! Ik ben al aan de late kant.’ Ik kijk hem glazig aan, hij draait met zijn linkerhand aan zijn grijze snor en heeft een diepe frons in zijn voorhoofd.
‘Of zit u hier alleen maar om te schuilen?’
