M.
Haastig draai ik de sleutel in het slot van de voordeur, omdat me een zwarte hemel boven het hoofd hangt. De lucht dreigt agressief en kan elk moment uit elkaar spatten; ik ben nèt op tijd binnen.
Wat heerlijk om na de drukte van deze dag even alleen thuis te zijn en tijd voor mezelf te hebben. Ik schop mijn schoenen uit in de gang, gooi mijn sokken nonchalant in de wasmand (raak!) en loop op blote voeten over het koele laminaat. Ik koester dit soort momenten; ik heb genoeg gedaan en gezien om me niet alleen te voelen en nu tijd om te kalmeren; bij mezelf te zijn.
De duistere stormachtige hemel wordt een seconde verlicht en barst uit elkaar. Ik loop snel naar het raam en kijk recht in het gezicht van de bui. Dikke druppels vallen hard kapot op de straat en in de verte buldert een rommelende donder door het wolkendek.
Ik houd van onweer, al sinds ik jong ben. De meeste kinderen zitten bibberend naast hun moeder op de bank, maar ik stond met mijn handen en voorhoofd tegen het raam van de achterdeur geplakt, om geen flits te hoeven missen. Gefascineerd door het geweld dat uit de hemel kwam en daarin ben ik geen spat veranderd.
Ik stel me zo voor dat het te maken heeft met woede. En of het nou de Griekse Goden zijn, die kwaad op een wolk discussiëren en af en toe een bliksemschicht naar beneden gooien, of dat het "onze" God is die geïrriteerd is; ik vind het een prachtige sensatie, zo'n donderbui.
Terwijl ik over de rand van mijn balkon hang, denk ik er verder over na. De buurman snelt naar binnen en laat de buurvrouw verderop in de straat alleen modderen met hun hondje dat nog poepend gehurkt in de riem hangt.
Ik klem mijn handen stevig om de koude balustrade en word een beetje nat, omdat het door de stevige wind inregent. Ik sta een frisse neus te halen en wil nog niet naar binnen, maar het moet nu echt; flinke hagelstenen landen wild om me heen en springen op rond mijn blote voeten.
Ik begrijp dat U omlaag kijkt en donders boos bent op de wereld, hoor ik mezelf denken. Wat mensen elkaar aandoen, hoe achteloos ze met de planeet omgaan en hoe ze soms de dieren uiterst slecht behandelen; het is om te janken, ik snap Uw zware biggelende regendruppels wel. Ik deel ze.
Maar wat ik niet goed begrijp, is dat U boos bent op mij, want ik doe mijn stinkende best. Ik probeer goed te zijn voor mijn naasten, ik heb geen milieuvervuilende auto, ga zelden met het vliegtuig en eet geen dieren. Maar ik hoor van mensen, die uit Uw naam spreken en zich soms zelfs bundelen in een verklaring, dat het zo verkeerd is dat ik van een vrouw kan houden...
Niet omdat ik mezelf buiten schot wil houden, maar dat U boos bent over al die andere dingen dat snap ik heel goed. Daar ligt verwaarlozing en slechtheid aan ten grondslag, die ik haarscherp voel wanneer ik zinloos lijden om me heen zie dat voorkomen kon worden.
Maar... Hoe kan het nou slecht zijn wanneer het ene mens van het andere houdt? Maakt het dan uit of het een man of vrouw is, of iemand ertussen in? Zolang beide partijen er gelukkiger van worden, hoe kunt U het dan slecht vinden? Want dat hoor ik, in de naam van de liefde.
Mijn eigen gedachten, wat van buiten op me afkomt en de ingegoten leefregels raken steeds verder met elkaar in de knoop verwikkeld. Ik voel me verder van de liefde verwijderd dan ooit. Terwijl ik weet dat ik er zoveel van in me heb om te delen en ik hoop er op een mooie dag, die ene speciale vrouw mee te mogen overladen.
Mijn gemoed wordt zwaar en het kalme gevoel dreigt naar de achtergrond te verdwijnen door alle ingewikkeldheden die worstelen in mijn brein.
Een keiharde knal schrikt me abrupt op uit mijn gedachten en al snel klinken luide sirenes door de stad en scheurt een motoragent, gevolgd door een brandweerwagen, over de rondweg langs mijn huis. Ze slaan haastig af, want de woedende bliksem is ergens ingeslagen.
