Gerard Amersfoort.

In het weekblad van Donald Duck komt deze week een lesbisch koppel voor. Dat is gebeurd op de vraag van Fenna, een meisje van 10 met twee moeders en twee vaders, dat zich afvroeg of er niet een keer een homoseksueel koppel kon voorkomen in het blad van de vrolijke eend. Dit wilde de uitgever wel. En zo geschiedde. Groots op de voorpagina staan ze niet, evenmin hebben ze een rol in het verhaal. Ze hebben geen namen en zitten op de achtergrond in een plaatje van een stripje op pagina 41. De man van het oorspronkelijk heteroseksuele koppel is verwisseld in een vrouw en een hartje verduidelijkt dat het niet twee gewone vriendinnen zijn, maar twee meiden die hun leven met elkaar delen.
Dat Donald Duck geen sprookje is, blijkt uit het feit dat ze niet lang en gelukkig leefden. Tenminste, als het aan de groep christenen ligt die er aanstoot aan neemt. CitizenGo, een stichting die naar eigen zeggen de ‘waarden van leven, gezin en vrijheid verdedigen en promoten’ startte een petitie tegen dit ‘LHBT-gedram’. “We doen ons werk om bestuurders wereldwijd te wijzen op het belang van de menselijke waardigheid en de rechten van het individu.”, zo valt te lezen op hun website. Op moment van schrijven hebben 5435 mensen hun handtekening gezet onder de petitie die het weekblad oproept af te zien van het besluit het liefdeskoppel in het blad te plaatsen. De reacties die ik op dit nieuws las op christelijke platformen waren niet mals. CitizenGo omschrijft in haar petitie hoe het “altijd zo onschuldige tijdschrift” nu wordt ingezet als “propagandamiddel in een ideologische cultuurstrijd”.
Op dat altijd zo onschuldige tijdschrift valt behoorlijk wat af te dingen vanuit de dogmatische christelijke lijn van waaruit wordt geredeneerd als standpunten over dit thema worden ingenomen. CitizenGo beschrijft dat huwelijk en gezin thema’s zijn die voor haar leden veel betekenen. Mooie woorden om je homofobie in te verpakken, maar mijn bezwaar zit hem vooral in de hypocrisie en scheefheid die hier aan het licht komt. Als het gezin –hier bedoelt als getrouwde man en vrouw met kinderen- zo belangrijk is, waarom zijn er dan niet al veel eerder petities gestart tegen het ‘gezin’ Duck, waarvan de moeder buiten beeld is en een vrijgezelle eend op neefjes past. Katrien, die zowel Guus als Donald aan het lijntje houdt is ook niet echt bezig met het hanteren van christelijke huwelijksnormen, om over de occulte praktijken van Zwarte Magica nog maar te zwijgen. Het schoolvoorbeeld van bijgeloof is wel haar geluksdubbeltje. En Dagobert is nou ook niet bepaald schatten in de Hemel aan het vergaren. LHBT’ers willen weren uit het vrolijkste weekblad is geen zuiver christenzijn, het is homofobie gebaseerd op hypocriete spelregels.
Nu er een lesbisch koppel op de achtergrond van pagina 41 haar plek heeft ingenomen is het tijdschrift niet meer zo onschuldig als het altijd was. De verontwaardiging is selectief, over de rug van liefdevolle LHBT-ouders. Nu is het gezin toch echt in gevaar. De stichting die die naam draagt en recentelijk met de Suitsupply-campagne in het nieuws was zal ongetwijfeld soortgelijk bezwaar maken tegen de komst van het lesbische koppel. Deze organisatie pretendeert christelijk te zijn, maar schrijft artikelen over het ‘roze regime’ waaraan de overheid kerken en scholen zou onderwerpen, geflankeerd met een afbeelding waarin de regenboogvlag is gephotoshopt over een afbeelding uit nazi-Duitsland waar de Hitlergroet wordt gebracht. Zogenaamde homolobbyisten -en noem mij niet zo, ik lobby niet, ik besta gewoon- krijgen het bijvoeglijk naamwoord "gezinsvijandig".
Dat het traditionele gezin in gevaar zou zijn is een farce. Er staat heterostellen niets in de weg een gezin te stichten, seks te hebben binnen het huwelijk en een liefdevolle relatie te hebben. Sterker nog, het is de standaard. Als God het jullie geeft kunnen jullie op een natuurlijke weg kinderen krijgen, precies zoals God het ooit heeft bedacht. En ik ben stikjaloers op jullie. Als er iets is wat ik dolgraag zou willen zijn het kinderen. Maar het is niet zo makkelijk als het bij jullie vaak is. Van alles wat ik met mijn coming-out als homoseksueel heb meegemaakt vind ik dit het zwaarste kruis. Maar ik gun het jullie. Ik ken geen enkele homo, lesbienne, transgender of intersekse persoon die jullie het hebben van een traditioneel gezin ontneemt.
Maar wij bestaan ook. Fenna leeft en heeft twee vaders en twee moeders waarvan ik reden heb aan te nemen dat ze minstens net zo veel van ze houden als u van uw kinderen. Kinderen kies je niet, die krijg je, is me altijd geleerd. Als homostellen ervoor kiezen kinderen te krijgen moeten zij over het algemeen veel meer moeite doen om ze te kunnen krijgen. Die moeite ga je echt niet nemen als je kinderen ziet als een natuurlijk bijproduct van een leven naar Gods wil.
Als de Donald Duck een realistische afspiegeling zou willen zijn van de samenleving zodat Fenna en de vele andere kinderen uit gezinnen, die net buiten de stempel traditioneel vallen zich erin zouden herkennen, zouden er op zeker één pagina enkel homoseksuelen moeten voorkomen. Maar dat vragen we helemaal niet. Het is niet eerlijk om te doen alsof we niet bestaan, sterker nog, dat doet ronduit pijn. Het voelt gemeen dat over onze rug een christelijke boodschap van liefde in gezin en huwelijk wordt gepredikt. Eigenlijk zou ik willen schreeuwen dat jullie hypocriet gezin-gedram propaganderen, maar dan ben ik geen haar beter dan jullie. Dat zou elk gesprek dichtslaan, maar van binnen schreeuw ik. En of het nou een kleine groep is die zo denkt of niet, het raakt me. Ik hoop dat we elkaar ooit als liefdevolle medemensen kunnen zien en aanvaarden, daar maak ik me graag sterk voor. Dan maar een LHBT-drammer.
Gerard Amersfoort is opgegroeid in de reformatorische gezindte en heeft 3 jaar een relatie met Coen. Hij ziet het als zijn missie om LHBT'ers en christenen meer begripvol naar elkaar te laten zijn en wil dat doen door het gesprek aan te gaan en zijn ervaringen te delen.