Daan.
18 jaar geleden kwam ik ter wereld. Misschien was ik zo’n klein rood garnaaltje. Of was ik juist een Michelin-baby. Ik heb geen flauw idee. Wel weet ik dat ik als meisje ter wereld ben gekomen. Dat betekende een meisjesnaam, roze rompertje en beschuit met roze muisjes.
Als kind dacht ik vaak na. Dingen waren verwarrend. Waarom moest ik wel een jurkje aan met Kerst en hoefde mijn broer dat niet? Waarom hoort lang haar bij meisjes en kort haar bij jongetjes? Ik had zoveel vragen over dingen waar kinderen om mij heen helemaal niet mee bezig waren. Heb ik eigenlijk ooit mogen kiezen of ik een jongetje of een meisje mocht worden? Nee toch? Waarom niet?
Zoektocht
Ik was anders dan de andere kinderen en wist niet hoe ik hiermee moest omgaan. Omdat ik bang was rare dingen te zeggen, werd ik stiller en stiller. Ik verzette me tegen alles wat meisjesachtig was, maar was ook niet per se heel stoer. Mijn omgeving bleef bepaalde verwachtingen van me hebben, terwijl ik zelf niet eens wist wie of wat ik was.
Documentaire
Toen ik 11 was, vroeg ik – via Hyves, want dat was helemaal hip - aan mijn beste vriendin of zij ook een jongen had willen zijn als zij had kunnen kiezen. Ze vond het maar raar dat ik hiermee bezig was. Een jaar later zag ik een documentaire over een transgenderkind. Alles, maar dan ook alles, viel op zijn plaats. Ik kende dit niet, maar nu viel er zoveel te verklaren.
Nog voordat je bestond, kende Hij je naam. Hij zag je elk moment, en telde elke traan. Omdat Hij van je hield, Gaf Hij zijn eigen Zoon. Hij wacht alleen nog maar totdat je komt
Kom tot de Vader
God wist het al die tijd al. Toen ik als kleintje in de buik van mijn moeder zat, wist Hij hoe mijn leven zou lopen. Hij had mij lief zoals ik was en zoals ik zou gaan worden. Zijn zoon. Het was een lange weg vanaf het moment dat ik erachter kwam wat een ‘transgender’ was, tot het moment dat ik eindelijk 100% mezelf kon zijn. God heeft in die tijd heel wat tranen kunnen tellen. Hij heeft mij liefgehad, ook al was er een tijd dat ik Hem niet liefhad. Ik was boos op God, ik vond het niet eerlijk dat ik niet gewoon als jongen was geboren. Dat had zoveel moeite en gedoe gescheeld. Nu weet ik dat God absoluut niet 100% de macht heeft op al het lijden. Als hij dat wel zou hebben, zou de wereld er heel anders uit hebben gezien.
100 keer gelukkiger
Ik heb puberteitsremmers gekregen en mag mezelf vanaf mijn 16de hormooninjecties toedienen. Ik ben honderd keer gelukkiger als jongen. Elke dag ben ik dankbaar voor het feit dat ik mijzelf kan en mag zijn.
Heftig
Door het traject en mijn transitie op jonge leeftijd heb ik stilgestaan bij dingen waar andere leeftijdsgenoten vaak nog niet bij hebben stilgestaan. Ik heb onbegrip gezien bij naasten, van zowel mijn eigen kring als bij andere transgenders. Ik heb zelfs een paar lotgenootjes verloren door zelfmoord, het zelfmoordpercentage onder transgenders is helaas schrikwekkend hoog. Ook heb ik moeten nadenken over operaties en moeten accepteren dat ik later geen vader kan worden van eigen biologische kinderen. Ik kan niet onbezorgd daten zoals mijn leeftijdgenoten, en verberg momenteel een groot deel van mijn leven voor mijn vrienden omdat ik gewoon een normale jongen wil zijn.
Gods plan
Alles wat ik heb meegemaakt, heeft mij gemaakt zoals ik ben. Het heeft me sterker gemaakt. Het heeft me bewuster gemaakt. Het heeft me een drive gegeven om te strijden voor de LHBT-gemeenschap, met zoveel mooie, verschillende mensen. Ik twijfel er niet over of God mij accepteert als jongen. God heeft ook een plan voor mij. Hij is een God van liefde en wil dat ik gelukkig ben. Bij God kun je komen zoals je bent.
