Noud Fortuin.
Afgelopen Pinksteren heb ik belijdenis mogen doen van mijn geloof. Mogen doen, zo voelde het ook, met enige regelmaat hoor ik verhalen van transgenders die deze kans niet krijgen in de kerk waar zij vandaan komen. Ik wel, bijna schuldig kan ik me daarover voelen wat totaal onnodig is, want zoals het bij mij ging, zou het bij iedereen moeten gaan. Ik schrijf dit stuk hakkelend en struikelend, want woorden zullen niet recht doen aan mijn gevoel van dankbaarheid, trots, opluchting en een mengelmoes van veel meer.
Succeservaring
Toen ik ruim twee jaar geleden mijn coming out deed naar de dominee zei mijn moeder dat ik succeservaringen op moest doen, dus ging ik naar de dominee. Voor mij een bijzonder bruggetje; niet de persoon die ik had verwacht bij het woord succeservaring, maar ik ging en mama had gelijk. Hij reageerde liefdevol. Hij vertelde over Gods Geest die werkt door iedereen. Na hem reageerde de gemeente ook goed. Een oudere vrouw zei tegen mijn moeder: “Als ik dat had geweten toen ik jonger was had ik dat misschien ook wel gedaan.” Bij het jongerenkoor reageerde de dirigent “Oh, mooi, we hadden toch nog mannen nodig.” Ik mocht er zijn en nog steeds gewoon zoals ik ben. Met open armen werd ik ontvangen.
Met open armen, schrijvers voor gerechtigheid
Kom, als je honger hebt of dorst.
Hier kun je eten, deel met ons.
Kom met je tranen en je pijn.
Hier is het goed, hier mag je zijn.
Met open armen word je ontvangen.
Kom, als je moe bent van je vlucht.
Hier ben je veilig, hier is rust.
Kom, met je wanhoop en verdriet.
Hier mag je weer een toekomst zien.
Met open armen word je ontvangen.
Welkom in Gods huis.
Welkom in Gods huis.
Welkom in Gods huis.
Welkom, welkom thuis.
Kom met je leegte en je angst.
Hier word je liefdevol omarmd.
Kom maar, als niemand je verstaat.
Hier is een plek voor jouw verhaal.
Met open armen word je ontvangen.
De tekst, vooral het laatste couplet, beschrijft hoe ik mij voel in mijn gemeente. Angsten om niet geaccepteerd te worden, waren achteraf compleet onnodig. Als ik het gevoel had dat niemand mij begreep op school of waar dan ook, wist ik dat er mensen waren die wel naar me wilde luisteren. Als dat doordrong had ik het verlangen niet eens meer om met iemand te praten, want het kwam allemaal wel op zijn pootjes terecht. Ik was welkom en dat gevoel is niet meer weggegaan. Dit gevoel van dankbaarheid wilde ik delen met de gemeente door dit lied. Samen met mijn zusje en een vriendin van haar hebben wij met open armen gezongen in de belijdenis dienst.
Dankbaar
Het moment in de dienst dat mij het meest raakte was het moment dat mijn namen werden genoemd. Noud Tim Dingenis klonk door de zaal, Bij de andere werden doopnamen genoemd, maar mijn namen klonken zo anders dan bij mijn doop. Namen die veel meer betekenen dan dat wat ze eigenlijk zijn. Noud betekend arend of adelaar, in de bijbel ook wel de koningsvogel genoemd. Hier kwam ook mijn belijdenistekst vandaan Jesaja 40;31 “Maar wie hoopt op de Heer krijgt nieuwe kracht: hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar, hij loopt, maar word niet moe, hij rent, maar raakt niet uitgeput.” Tim zo had ik geheten als ik biologisch jongen was geweest. En Dingenis is een van de namen van mijn opa die overleed voor ik mijn coming-out deed, maar bij wie ik me altijd op mijn gemak voelde, bij wie ik thuis was. Bovenal ben ik dankbaar, dankbaar voor de gemeente, de dienst, de mensen in de zaal die dit moment met mij hebben mogen ervaren en die de afgelopen twee jaar met mij hebben meegeleefd.
Noud Fortuin is Jeugdwerker en interviewer bij Wijdekerk.
