Christina.
Ik kom uit een gebroken gezin. Mijn moeder was alcoholist en ook mijn vader, die leraar wiskunde en natuurkunde was, raakte verslaafd aan drank. Hij was altijd al een moeilijke man maar werd ondanks dat, voor hij begon te drinken, door veel mensen toch gewaardeerd om zijn kennis en sterke persoonlijkheid. Dat veranderde toen hij zich bezig ging houden met oplichtingspraktijken.
Buitenbeentje
Mijn vader heeft mij, zonder in details te treden, zowel geestelijk als seksueel misbruikt en lichamelijk mishandeld. Mijn jongere zusje was zijn alles, ik daarentegen, kon niks goed doen. Na jarenlange therapie ben ik tot de conclusie gekomen dat dat kwam omdat we qua karakter erg op elkaar lijken. De band met mijn moeder was ook niet goed. Hoewel ze haar best deed voor me te zorgen, waren de rollen, door haar drankprobleem, vaak omgedraaid. Ik werd vaak opgevangen door een zus van mijn oma (beppe). Toen ik tien was, werd de situatie thuis onhoudbaar. Ik werd uit huis geplaatst en liefdevol opgevangen door een oudoom- en tante. Ik nam afscheid van mijn onveilige omgeving en verhuisde naar Beetsterzwaag.
Mijn moeder nam me altijd mee naar de Bethelkerk in Drachten (Baptisten gemeente) maar eenmaal bij mijn oom en tante, werd de Bethelkerk ingeruild voor een gereformeerde kerk (nu PKN).
Ondanks dat ik thuis vaak voor mijn jongere zusje moest zorgen, moest ik volledig opnieuw opgevoed worden en begon ik toen eigenlijk pas kind te worden. Ik had een achterstand opgelopen op het gebied van sociale contacten en ik voelde me daardoor op de basisschool een buitenbeentje. Gelukkig kreeg ik toch een paar vriendjes en vriendinnetjes die er voor me waren toen het huwelijk van mijn ouders eindigde in een vechtscheiding met torenhoge schulden. Mijn vader bleek heel veel mensen te hebben opgelicht en werd als gevolg daarvan failliet verklaard.
Ik merkte dat ik anders was
Op mijn 11de kreeg ik de mogelijkheid om te leren schaken, iets waardoor ik jaren later voor het eerst een glimlach op mijn vaders gezicht zag. Hijzelf was in zijn jonge jaren een hele goede schaker geweest en, terwijl ik hiervoor nooit iets goed kon doen in zijn ogen, was hij nu ineens trots op me!
In de tijd dat ik schaakte, werd ik, op mijn manier, ook verliefd op een jongen. Achteraf hadden mijn pleegouders gelijk, ik wist nog niks van liefde, ik keek alleen maar tegen hem op. Eigenlijk vond ik verkering maar niks, maar het hoorde erbij en hij kon heel goed schaken. Toen ik op mijn 15de moest stoppen, verdween die jongen ook uit beeld. Ik heb er nooit liefdesverdriet van gehad.
Ik denk dat ik 13 was toen ik begon te merken dat ik toch anders was dan mijn vriendinnetjes. Sommigen hadden hun eerste kus al gehad en waren fan van de Backstreet Boys terwijl ik gek was van de Spice Girls. Ik had een hele grote poster van hen boven mijn bed waar ik graag naar keek. Vooral sporty spice vond ik erg interessant. Ik was wel nieuwsgierig naar de verhalen van mijn vriendinnetjes hoor, maar het idee om zelf met een jongen te zoenen, stond me tegen, hoewel ik altijd wel goed met jongens op kon schieten, maar dan als vrienden. Mijn beste vriend en soulmate (ook homo trouwens) ken ik sinds mijn 12e, inmiddels al 18 jaar dus.
Ik kon het niet plaatsen
Mijn beste vriendin kreeg in die tijd haar eerste vriendje en deelde haar ervaringen met me. Het stond me tegen, ik had niks met het mannelijke geslachtsdeel en wou al helemaal geen gemeenschap met een jongen. Toch zocht ik daar toen nog niks achter.
Toen ik in de puberteit kwam en mijn lichaam begon te ontdekken, merkte ik wel dat ik daarbij aan meisjes dacht, maar ik kon het niet plaatsen. Lesbisch zijn zei me niks want mijn gereformeerde oom en tante gaven me de waarden en normen mee vanuit hun geloof en daarin was seksualiteit, zeker homoseksualiteit, een groot taboe.
Ook later, toen ik een MBO opleiding volgde en tijdens één van mijn stages een vrouw leerde kennen waar ik gevoelens voor kreeg, kon ik er het woordje lesbisch niet op plakken. Pas in het laatste jaar, toen mijn beste vriend uit de kast kwam, kreeg ik echt met homoseksualiteit te maken.
Het was een ziekte
Mijn oom en tante hadden hun kerk inmiddels verlaten omdat daar een lesbische vrouw, met vrouw en kind ook nog eens, predikant was geworden. Ze waren overtuigd dat dat zondig, slecht en abnormaal was. Ook mijn vriendschap met mijn beste vriend en andere homoseksuele vrienden werd door mijn oom en tante afgekeurd. Het was een ziekte, zeiden ze. Een ziekte waarmee ik besmet kon raken. Ik werd opstandig, begon te roken en ging op mijn twintigste het huis uit. Maar de vriendschap met mijn homoseksuele vrienden bleef.
Ik leefde in een leugen
Eigenlijk door de schaatssport drong het dan eindelijk tot me door. Ik was helemaal weg van Ireen Wüst en toen ik dat mijn homoseksuele vrienden vertelde, vertelde zij me dat ik lesbisch was. Een mega schok want de kerk waar ik ondertussen via mijn moeder terecht was gekomen, zag homoseksualiteit als iets duivels. Ik onderging gebedsgenezing en werd uiteindelijk, op Soul Survivor, een festival waar ik een paar keer heen ben geweest, genezen verklaard. Al vrij snel was ik erachter dat dat niet het geval was. Ik leefde in een leugen, puur omdat ik van alle kanten tegengehouden werd om te kunnen zijn wie ik echt ben. Sommige mensen wilden dat ik me bekeerde, anderen erkenden mijn geaardheid maar zeiden dat ik alleen moest blijven. Slechts een klein groepje was blij voor me en zei dat het niks uitmaakte.
Ik dacht dat ik biseksueel was toen, klampte me wanhopig vast aan het idee dat ik een man nodig had en sloot me aan bij de vrijgemaakte kerk in Drachten (GKv), waar ik me op zich goed thuis voelde.
Verliefd op een vrouw
Jaren verstreken en toen ineens, in het najaar van 2011, werd ik voor het eerst echt verliefd op een vrouw. Hoewel ik altijd gedacht had op mannen te kunnen vallen (zolang ze maar geen seks met me wilden) was dit een totaal nieuwe ervaring. Ik heb nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht, maar toen wist ik wat het was. Dat weekend wist ik dat mijn leven nooit nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik werd me bewust van het verschil tussen houden van een vriend, iemand leuk vinden, iemand erg leuk vinden en daadwerkelijk verliefd zijn. Mijn hart ging te keer met een snelheid van 160km per uur en de vlinders kwamen, bijna letterlijk, mijn tenen uit. En dat door één blik en één aanraking.
God moest mij wel haten
Ik vluchtte ervoor weg en probeerde nog wanhopiger verliefd te worden op een man. Want een vrouw, dat kon niet. Ik stopte mijn gevoelens voor haar weg en ging verder. Maar nog geen jaar later kwam ik haar weer tegen. Ik stond op het punt op kerkkamp te gaan en was toegewijd aan God maar dat veranderde tijdens dat weekend doordat ik me realiseerde dat ik echt niet op mannen viel. Ik kwam terug van dat kamp, wilde mijn ontdekking delen met één van mijn allerbeste vrienden en appte hem om, zoals we zo vaak deden, gezellig een bakje met een sigaretje erbij te doen. Zijn reactie vergeet ik nooit weer. Nu ik er aan terugdenk, springen de tranen opnieuw in mijn ogen. Zelfs na vier en een half jaar doet het nog steeds pijn.
Geen idee wat ik verkeerd gedaan had. Ik deed altijd alles uit liefde voor anderen maar ondanks dat was ik kennelijk de grootste oplichtster op aarde en had ik geen bestaansrecht. Hoewel ik in eerste instantie dacht dat het een grap was, bleek het het begin van mijn grootste nachtmerrie te zijn. Ik schreeuwde het uit naar God, maar het leek alsof de hemelpoort zich voor mij gesloten had en dus concludeerde ik dat God mij wel moest haten. Mijn relatie met Hem was voorbij, ik moest vechten voor wat ik waard was.
In een half jaar tijd verloor ik heel veel vrienden maar niemand zei wat er nou echt aan de hand was. Ik kon mezelf niet verdedigen en mijn angst om mensen te verliezen groeide. Alleen mijn drie allerbeste vrienden liet ik nog toe.
Ik werd gechanteerd en gemanipuleerd
In september dat jaar begon ik niet alleen met een comeback op het gebied van schaken, ik ontmoete ook mijn huidige ex. Het was geen liefde, ik zocht erkenning en vriendschap en omdat ik haar kende uit het verleden bloeide er iets op. Ik was overtuigd dat ik verloren was en dacht dat een beetje lol geen kwaad kon. Maar al na een maand begon de ellende.
Inmiddels zat ik bijna een jaar thuis met een burn-out en had het niet breed. Mijn huidige ex hielp me met mijn financiën en had me in een mum van tijd mijn bankgegevens ontfutseld. Hoewel ik het toen nog niet door had, begon er langzamerhand steeds meer geld te verdwijnen. Ook op seksueel gebied was onze relatie niet leuk meer, maar ondanks dat ze hardhandig was en me vernederende, bleef ik bij haar.
Mijn omgeving zag me wegkwijnen. Financieel ging het steeds slechter en ook mijn belastingteruggave, die ik hard nodig had, was ineens weg. Mijn ex verzon allerlei listen om me geld afhandig te maken. Ze chanteerde en manipuleerde me. Ik durfde geen hulp te vragen want mijn kerk mocht niks van mijn relatie met haar weten. Toen ik uiteindelijk, een paar dagen voor kerst, voor mezelf opkwam, vertrok ze met de noorderzon en was ik meer dan 8000 euro armer. Ik voelde me misbruikt en stond met lege handen.
Aangifte
De eerste persoon die ik huilend verteld heb wat er gebeurd was, was mijn beste vriend. Hij was erg begripvol en aangezien ik straatarm was, geen geld had om eten te kopen en niet eens precies wist wat de schade precies was, schoot hij me geld voor. Ik hou niet van geldlenen en schaamde me kapot, maar ik ben hem eeuwig dankbaar voor zijn hulp. De afgelopen jaren heeft hij me zo vaak geholpen en naast me gestaan, ik kan me geen betere vriend voorstellen. Wat heeft hij veel met me te verduren gehad…
Uiteindelijk heb ik aangifte tegen mijn ex gedaan maar, in plaats van dat de politie daar wat mee deed, werd zij in haar gelijk gesteld en kreeg ik een aangifte aan mijn broek omdat ik valse aangifte zou hebben gedaan.
Ik begon met het aflossen van mijn schulden. Meerdere malen ben ik op het nippertje gered. Ik had flinke betalingsachterstanden en het heeft niet veel gescheeld of ik had geen gas en elektra meer gehad en was dakloos geworden. Alle dank gaat wat dat betreft ook uit naar mijn pleegouders die, ondanks dat ze lang niet alles weten, me altijd gesteund hebben.
Opluchting
Toen ik uiteindelijk bij mijn ouderling en zijn lieve vrouw uit de kast kwam en mijn verhaal vertelde, was dat een enorme opluchting. Tegelijkertijd kwam er ook angst naar boven want de kerk waar ik toen lid nog steeds lid van was (GKv), stond niet achter een homoseksuele relatie. Mijn geloof raakte daardoor steeds verder op de achtergrond. Uiteindelijk ging ik helemaal niet meer naar de kerk, sloot me af en schreef me zelfs uit. Wel ging (en ga) ik nog steeds naar de bijbelstudiegroep waar ik veel steun vond toen ik uit de kast kwam. De meningen zijn er verdeeld, toch ben ik er gewoon welkom.
Hoop
Door een opeenvolging van nare gebeurtenissen, beloften vanuit de kerk die niet werden waargemaakt en ook mijn eigen koppigheid, kon ik niet meer terecht bij de Gemeentelijke Kredietbank. Ik ging werken maar verloor baan na baan. Gelukkig vond ik elke keer weer, op wonderbaarlijke wijze en vaak al binnen een paar weken, een nieuwe baan. Mijn droom is om politieagente worden en te strijden voor de LHBT gemeenschap die helaas, met 2017 in het vooruitzicht, nog steeds het slachtoffer is van zoveel pesterijen en discriminatie.
Ondertussen hoop ik dat ik snel een goed betaalde baan vind, zodat ik mijn schulden eindelijk af kan lossen.
Ik hoop ooit gelukkig te worden en een vrouw te ontmoeten die een levende relatie met God heeft en waarmee ik samen een nieuwe start kan maken. Misschien dat ik dan terug kan keren naar mijn oude kerk. Maar ja, iemand met schulden is nou eenmaal niet echt aantrekkelijk. Hoe dan ook, ik vecht voor een goede afloop.
Ik hoop, en daar bid ik voor, dat mensen die dit lezen gaan inzien hoeveel schade het kan veroorzaken als je moet verbergen wie je werkelijk bent. De vele negatieve reacties en ervaringen in mijn leven hebben me regelmatig van God verwijderd. Ik heb er rare sprongen door gemaakt die me flink in de problemen hebben gebracht. Natuurlijk, ik had eerder aan de bel moeten trekken, maar helaas was ik toen niet zo verstandig als nu en kon ik dat niet.
Ik hoop, en daar bid ik ook voor, dat mensen die dit lezen gaan nadenken over hun uitspraken en acties. Er is niks erger dan te horen dat je een valse christen bent, dat je een teken van de eindtijd bent en dat je eigenlijk gedood moet worden. Ik bid dat hun harten geraakt worden door de vele verhalen op deze site en dat ze inzichten zullen krijgen.
Durf te te zijn wie je bent
Mijn laatste gebed gaat uit naar degenen die nog in de kast zitten. Durf te zijn wie je bent, laat je niet leiden door je omgeving, maar luister naar Gods stem en durf voor jezelf op te komen, in plaats van krampachtig vast te houden aan wat je voorgehouden wordt. Mijn geheim en alle leugens die daaruit voortkwamen, hebben grote gevolgen gehad voor mijn leven en mijn relatie met God en dat wens ik niemand toe.
Tot slot wens ik Gods rijke zegen toe aan een ieder die dit leest.
