Jacob Diederiks.
We wonen 53 jaar samen, mijn vrouw en ik. De keren dat we ruzie hadden, met de deur sloegen of dat ik een kostbare vaas kapot smeet, zijn op twee handen te tellen. Gisteravond leek het na lange tijd weer uit de hand te lopen, maar ons wederzijds gemopper eindigde met een glimlach.
Wat was het geval? Het hele jaar erger ik me om half acht 's avonds wezenloos aan dat afschuwelijke trouwjurkenprogramma op TLC. Het zijn niet de dames waar ik me aan stoot, al vind ik sommigen veel te dik - ze doen maar, maar het zijn die homo's, die dandy's, waar ik me, net als bij Paul de Leeuw, mateloos aan erger.
Met overdreven toewijding frunniken ze met hun gemanicuurde handen aan de dameskleding. Ook hun uitschietende stemmen zijn allesbehalve mannelijk. Net als hun bloedserieus kijkende gezichten - alsof het leven ervan afhangt.
Terwijl mijn vrouw geniet, doe ik in de regel wat anders. Ga in een stoel zitten met het zicht vér van de tv af, vraag haar rustig doch dwingend het geluid wat zachter te zetten en de ondertiteling aan, zodat ik zo min mogelijk wordt geconfronteerd met deze dagelijkse kwelling en de krant van vandaag kan uitlezen. Een halve minuut vóór het achtuurjournaal roep ik met luide stem: ‘Het journaal begint!’
‘Het duurt nog zeker twee minuten’, roept ze geïrriteerd terug, waarop ik verzucht: ‘Kun je nou nooit eens zonder dat programma? Ik word er K-puntje-puntje-puntje-k van. Het is een woord van vier lettergrepen en begint en eindigt met een k.’
‘Kotsmisselijk, roept ze; en gelijk er achteraan: ‘En ík van jou!’
‘Geraden!’, zeg ik met een stoïcijnse glimlach, gevolgd door: ‘Ik stoor me niet aan die vrouwen, maar aan die homo's.’ ‘Poeh, en dat zeg jíj? Heb jij toen we trouwden ooit goed naar m'n trouwjurk gekeken? Je zei zelf dat je als kind al naar jongens keek!’
‘Hè, hè, begin je weer?’ Ja, dat waren jeugdherinneringen. Op het moment zelf wist ik dat natuurlijk niet. Ook toen we trouwden drong het nog niet echt tot me door. (Zó viel het thema homoseksualiteit buiten mijn beschermde kerkelijk blikveld.) ‘Ik vind het gemeen dat je dat elke keer oprakelt. Zoals die mannen op tv, zo ben ik niet! Wat doen die 'jurken' daar trouwens, tussen al die vrouwen?’ ‘Nou, dat is heel simpel. Omdat zij niet bang hoeven te zijn voor ongewenste intimiteiten door deze mannen.’
Tja, zo had ik het nog niet bekeken. ‘Zoals de eunuchen dus, in het harem van koning Salomo’, zeg ik. Ik schiet in de lach. Rond haar mond verschijnt een vage glimlach. Het wederzijds gemopper verstomt. Dit alles speelde zich af in de luttele twee minuten vóór het journaal, want mijn halve minuut klopte natuurlijk niet.
Het journaal begint. We worden wreed geconfronteerd met de coronacrisis, die ook voor ons steeds dichterbij komt. Het verzorgingshuis hier ging deze week gedeeltelijk op slot. In de supermarkt draagt nu bijna iedereen een mondkapje. Het weekend naar zoon en schoondochter in Veldhoven durfden we niet aan en zegden we af.
Ach, wat is daarbij vergeleken een trouwjurk? Laten we liever trouw blijven aan elkaar.
Na het journaal zet ik zoals gewoonlijk koffie. Ik zet de beker samen met een krakeling voor haar neer.
‘Koffie!’, zeg ik.
‘Dank je!’, antwoordt ze.
Het is weer goed!
