Natasja Schreuder.
Er zijn weinig films waar ik zo van onder de indruk ben als van ‘the Greatest Showman’. De film gaat over een uitzonderlijk stelletje misfits in een wereldbeeld waar zij niet thuis lijken te horen. Zoals in elke film is er een held én een slechterik, dit keer verpakt in één en hetzelfde jasje; the greatest showman. Een schappelijke kerel en goede acteur die zonderlingen bij elkaar sprokkelt om een circus te openen. Hij slaat binnen zijn tijdperk een beetje door in zijn ambitie om de groepering van dikke, lelijke, lenige en kleurlingen van albino tot zwart op het podium te willen krijgen. De vrouw met de baard is de reden dat deze film is blijven hangen. Ze is niet meer dan een bizarre bijrol met scenes waarin haar borsten onnatuurlijk boven haar decolleté uitdansen. Ik ben haar naam vergeten. Niet haar stem. Ik draai het lied vaak. Ze heeft mij, als buitenstaander, een lijflied aangereikt. Want ik ben óók geen vreemde voor het donker, ik heb mij vaak verstopt doordat ik als gebroken werd gezien. Ik heb geleerd mij te schamen voor mijn littekens en ben vaak weggerend omdat niemand van mij kon houden zoals ik ben. Maar ik ben uit het stof opgestaan… want ik besefte mij dat er een plek is voor mensen zoals ons. Wij zijn net zo goed in glorie geschapen. Dus als scherpe woorden mij nu nog neer willen halen, dan zend ik een vloed. Ik verzuip ze erin. Dapper en beurs marcheer ik voort op de maat van de drum. Ik kom eraan, niet bang om gezien te worden. Geen excuses. Ook niet als er een nieuwe ronde kogels mijn voorkomen vrezen. Ze schieten maar, het zal geen schaamte raken. En we barsten door barricades, als krijgers reikend naar de zon. Want dat zijn we geworden… Dit zingt ze. Zo ongeveer. In een film die totáál niets met geaardheid te maken heeft. Ik heb gehuild. Want worden wij binnen ons christelijke circus ook niet gezien als de misfits gezien die ten diepste als buitenstaanders beschouwd worden?
Anyway. Het is de nationale dag van muziek.
This is me.
Even in de spotlight.
