Natasja Schreuder.
Ik kom steeds vaker christenen tegen die een ‘neutrale’ houding en mening formuleren betreft (hun) homoseksualiteit. Men voelt dat gelijkheid een feit is, toch heerst er een ongemakkelijke terughoudendheid in het contact tussen queerchristenen en de heteroseksuele medegelovige. Nooit hélemaal open en vrij. Alsof God ons allemaal met een andere bril bekijkt. Gelukkig zijn wij het, een maatschappij die zo lijkt, massaal voor inclusie strijdt en daardoor steeds dichter bij de juiste sterkte zit.
Liefhebben is een deugd
Onlangs luisterde ik een podcast van een ‘non conformative mom’, een non conformistische denker, die dankzij en door de genderdysforie van haar dochter noodgedwongen moest reflecteren op wat zijzelf haar eigen ‘deugden’ noemt. Als niet Christus belijdend mens vond zij antwoorden in diepere waarheden van de Bijbel. Namelijk dat de deugd van liefhebben, kunnen loslaten, vrijheid geven en iemand zijn proces laten gaan, nooit zonder strijd binnen de menselijke relatie zelf gaat. De manier waarop ze echter de geaardheid van haar dochter omarmde was met ‘immediate acceptance’, onmiddellijke acceptatie dus. Niet zonder aandacht te geven aan haar eigen innerlijke verschuivingen. Wél zonder haar dochters autonomie aan te tasten door er als liefhebbende ouder naast te staan.
Anders zijn verdwijnt
De podcast bracht mij bij de kentering die ik als queer binnen de kerk proef: de lichte vlaag van ongemak tussen mij en mijn ‘non conformistische’ medemensen. Ik voel het stukje moeite waar de regenbooggemeenschap mee te kampen heeft, maar ik zie steeds meer geoefend gedrag ontstaan hoe we verbonden zijn als mens. Dit in tegenstelling tot het feilloos volgen conform de norm, een stelling nemen of aangeven ‘dat je homoseksualiteit anders ziet’. Je hoeft zaken zelfs niet op dezelfde manier te zien. Non conformisme is een wegvallen van het wij/zij gevoel. Het gevoel van anders zijn verdwijnt. Het is een weg van normen en waarden. In welke vorm zij ook komt. De moeder van de podcast begreep dit. Ze liet haar dochter de vrijheid van een eigen pad. Het idealisme van Gods liefde, wordt geleefd en niet gepredikt. Wat dat ideaal van de ander dan ook mogen zijn…
Moed gevraagd
Zo’n open houding vraagt moed. Zeker van christenen die opgroeien in een sfeer van uitsluiting, hokjesdenken of de angst hebben om authentiek te zijn. Als je houding naar een ‘ander’ nu nog ongemakkelijk is, misschien kun je het dan gewoon omarmen zodat het je veiligheid schenkt. Op zijn minst het risico jezelf te zijn zonder verdedigingsmuren. Onze verdeeldheid weerhoudt ons er al een mensheid van om onze identiteit als gelijken te aanvaarden… Maar waar komen nou die overeenkomsten tussen God, non conformisme en (mijn) geaardheid vandaan? Omdat God geen ‘gekke’ uitzonderingen op de regel kent. Oh ja! Er zijn wetten en regels, conform de Bijbel, die vrijheid opleveren. Zij hebben alleen niets te maken met sancties op Gods authentieke liefde. Het is een true to yourself verhaal waarin ieder Gods hand kan én mag pakken om het een True for Him verhaal te maken. Voor God is dit de enige manier om Zijn oneindig grote liefde in al haar vormen te representeren.
Volmaakte liefde drijft ALLE vrees uit
Maar goed, dat is mijn non conformistische manier of loving God, life and a wife. Liefde die bevestigd. Dat is overigens een trekje van God; die onvoorwaardelijkheid in Zijn bestaan. Het overstijgt nog elke dag mijn pet.
Mijn opinie: Het begon allemaal inderdaad in de tuin van Eden. Het ideaal. En de mens was vrij. Vrij om te kiezen. Onmiddellijke acceptatie. Niet zonder strijd. En de liefde verliet of verloor hen niet.
