Mijn kinderdroom was om te gaan trouwen op de wijze van The Sound of Music. Onder het gezang van nonnen, die opgelucht zouden zijn dat ze eindelijk een antwoord hebben gevonden op hun prangende vraag: “How do you solve a problem like Maurits?” Ik zag het al voor me: in een prachtige jurk, lopend naar het altaar waar een hunk staat te wachten en verliefd naar mij kijkt. The Sound of Music is mij al van kinds af aan met de paplepel ingegoten. Ik wilde vroeger ook een non worden, net zoals Maria von Trapp, heel graag zelfs! Mijn moeder begreep mijn wens heel goed, maar had tegelijk ook medelijden. Ik weet nog goed dat zij mij verzekerde dat ik geen non kon worden omdat ik van de verkeerde kerk was en omdat ik een jongen ben.
Gelukkig weten we nu dat het anders zit wat betreft kerkenverzuiling en genderidentiteiten. Maar ik kon wel een monnik worden volgens haar, net zoals “die malle, domme mannen” in de film Sister Act II. Ik wilde dat niet. Ook al was ik toentertijd een “tabula rasa”, ik wist wel dat ik niet zo’n mafklapper was zoals die monniken in die laatst genoemde film. Een non of een postulante in The Sound of Music had tenminste nog uitstraling, pit, iets ondeugends en iets liefdevols. Die had tenminste karakter en ik had dat als een klein kind wel in de gaten.
Ik had vorig jaar een date met een jongen met wie ik mijn trouwplannen besprak. Het ging er niet over dat we met elkaar zouden gaan trouwen. Het was meer een hypothetisch gesprek. Hij wilde in stijl van de rockband Queen trouwen; ik in de stijl van The Sound of Music. Hij moest en zou in een kerkgebouw binnenkomen, ook al was hij niet per se christelijk, onder het geschreeuw en gejank van het nummer “Barcelona”. Mijn entree zou zijn onder het genot van de zangstemmen van vrienden die ons zouden toezingen onder begeleiding van een kerkorgel, omdat er eindelijk een antwoord is gekomen op hun brandende vraag: hoe moeten ze dealen met die rebelse Maurits? Tsja, verschil moet er zijn.
Ondanks mijn levensvisie dat iedereen #happysingle zou moeten kunnen zijn, had ook ik natuurlijk een huwelijkswens. Misschien heb ik die zelfs nog steeds. Maar ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn. Ik moet zelf gelukkig kunnen zijn, met eventueel God aan mijn zijde. Als een man dan toevallig op mijn pad komt, dan is dat mooi meegenomen. Maar ik kan mij niet voorstellen dat mijn levensgeluk afhangt van een man. Zoals Pia Douwes zo mooi kan zingen, zijn mannen “verachtelijke, oliedomme wezens zonder een greintje fatsoen”. Eigenlijk haat ik mannen, ik vind ze wel aantrekkelijk, maar ik haat ze.
Hebben getrouwde stellen dan zo’n laag zelfbeeld dat ze een verachtelijke man nodig hebben? Een laag zelfbeeld kan niet samen gaan met het leven van een happy single. Dit doet mij ook denken aan een vaak herhaalde citaat van RuPaul: “If you can't love yourself, how in the hell you gonna love somebody else?” En hij heeft gelijk. Hoe kan je van iemand houden als je niet van jezelf kan houden? Ik zie in relaties ook vaak misgaan dat mensen op een gegeven moment voor de verandering voor zichzelf kiezen. Dan komen zij erachter dat hun keuze op hun partner gebaseerd is op de vreemde, naïeve gedachte dat hun leven niet perfect zou zijn zonder een aanvulling van een ander. En dat is pure onzin.
Misschien blijkt zo’n huwelijkskeuze toch een wanhopige keuze te zijn, opgelegd door de druk van de maatschappij, kerk en familie. En laten we eerlijk zijn, velen trouwen omdat er een extremistische, panische, spastische en irrationele druk is van anderen.
Dus voorlopig ben ik single. Ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn. Het enige wat ik nodig heb is zelfliefde, een fijne Grindr-date en een kerk die dit begrijpt en mij ook daarin ondersteunt. Trouwen kan nooit een levensdoel op zich zijn. Daar is geen enkel logische grond voor te vinden in de Bijbel en in het algemeen weldenken van een normaal functionerende mens. Ook in de Protestantse traditie is het huwelijk geen sacrament. Dus, protestantse lezers, laten we ook het huwelijk niet behandelen als een sacrament.
Het verkiezingsprogramma van de SGP was weer in het nieuws vanwege haar (ik vind het altijd zo leuk om conservatieve, mannelijke groeperingen ‘vrouwelijk’ te benaderen, aangezien het woord ‘partij’ vrouwelijk is) standpunt over het homohuwelijk. Durft zij te beamen dat het huwelijk geen sacrament is? Zij handelt er namelijk wel naar. Zelfs de Rooms-Katholieke kerk, die het huwelijk wel degelijk beschouwt als een sacrament, lijkt nog LHBTI-vriendelijker te zijn dan de partij van de Gereformeerden. Dus wat is haar excuus? Wat is het argument van Kees van der Staaij c.s. om mij mijn droom op een Von Trapp-huwelijk te ontzeggen? Durven zij recht in mijn gezicht te zeggen dat ik mijn droomhuwelijk niet mag hebben en een ander wel, puur omdat ik een piemel heb en mijn toekomstige partner toevallig ook? Ik zou dus niet mogen trouwen onder het genot van The Wedding Processional uit The Sound of Music zoals ik zou willen? Zou God dan minder goed vertegenwoordigd zijn in een huwelijk waarin ik bewust vanuit zelfliefde en mijn liefde voor de ander treed? Zou God dan beter vertegenwoordigd zijn in een gereformeerd moetje waar de man en vrouw niet per definitie van elkaar zouden moeten houden, maar trouwen omdat ze voor het huwelijk toevallig seks hebben gehad in een dronken bui? Dat is een vreemde visie als je ook nog gelooft dat het huwelijk geen sacrament is. Toch denk ik dat God net zo goed vertegenwoordigd zou zijn in mijn toekomstige huwelijk met een man, puur hypothetisch gezien dan. Niet meer, niet minder.
Met mijn hypothetische huwelijk benadeel ik het gereformeerde moetje niet. Kan überhaupt iemand de vreemde redenatie begrijpen dat het heterohuwelijk in gevaar is, zolang Queer personen kunnen trouwen met wie ze willen? Ik ben cisgender homoseksueel, ik adem. Zolang dit een feit is, is het gereformeerde huwelijk in gevaar? Omdat ik kan trouwen met een man, stelt het heterohuwelijk dus niks voor, aldus SGP. Dat is dus best wel een idiote, domme logica. Echter, tegelijk is dit ook een groot compliment. Blijkbaar ben ik (en andere LHBTI+’ers) een lust voor het oog voor de gereformeerden. Ik ben met mijn sexy benen en twerk-spieren een gevaar voor het gereformeerde moetje. Overtreedt Kees van der Staaij met zijn verkiezingsprogramma dus niet zelf het tiende gebod? Naughty Kees.
