Jacob Diederiks.
Hoe is het om homo te zijn als je oud(er) bent? Of: hoe is het om op gevorderde leeftijd nog uit de kast te komen? Beide vragen worden me zo nu en dan gesteld. Op de eerste vraag is het antwoord eenvoudig: het is niet anders dan bij jongeren. Je voelt je van nature eerder aangetrokken tot iemand van hetzelfde- dan van het andere geslacht. Zonder te weten dat ik homo was, begon dit al als kind.
Ik zat in de kerk en kon mijn ogen niet afhouden van die knappe jongen drie banken voor me. Dan hebben jongeren van nu het in het algemeen een stuk makkelijker. Zij groeien op in een cultuur waar meestal meer openheid bestaat. Voor christenen varieert dat van volledige acceptatie, via een gedoogstatus tot een geheel of gedeeltelijke afwijzing. Die afwijzing varieert van geen relatie mogen hebben tot het afhouden van het Heilig Avondmaal en/of geen kerkelijke functie mogen uitoefenen.
Hoe de kerk ook reageert, in alle gevallen blijf je een uitzondering op de kerkelijke regel dat man en vrouw voor elkaar bestemd zijn. Hoe was dat bij mij? Als je opgroeit in een kerkelijk klimaat waar homoseksualiteit totaal geen issue was, omdat het onder christenen zogenaamd niet voorkwam, wordt het wel heel moeilijk. Bij mij was dat zeker het geval. En hoe ouder ik werd, hoe hoger de drempel om mezelf te laten zien. Met bovenmatige inspanning trachtte ik te voldoen aan het opgedrongen m/v plaatje. Dat verliep jaren achtereen onbewust. ‘Ik was er geen, ik kende er geen’, maar voelde me wel ontzettend eenzaam. Ik kan me daarom goed verplaatsen in mensen die uit wanhoop een eind aan hun leven maken - hoe vaak kwam dit ook in mijn gedachten.
Op de dag van de ouderen pleit ik daarom voor meer openheid. Doorbreek het taboe. Uit ervaring weet ik dat er landelijk gezien in de kerken nog honderden verborgen LHBT’ ers leven. Alleen of gehuwd, maar nooit zichzelf hebben durven of kunnen zijn. Als zij, hoe oud ook (ik was 71), eens uit de kast durven te komen, wat zou dat een bevrijding betekenen! Hun leven hoeft niet per se op de kop. Vaak wordt gedacht dat je dan moet scheiden van je partner. Maar dat hoeft niet. Het hangt er natuurlijk ook van af of je een voltooid gezin hebt of nog een heel leven voor je.
Voor de oudere m/v gehuwden die bij elkaar willen blijven zeg ik: laat het normaal zijn om naast je partner ‘gewoon’ een vriend of vriendin te hebben. Nee, ik heb het niet over second love, maar over vriendschap. Mijn vriend is vier jaar geleden overleden. Hopelijk vind ik nog iemand met wie ik kan wandelen of fietsen en gevoelens kan delen. Dat wens ik ook mijn oudere lotgenoten toe.
