Annet van Ballegooijen.
We zochten een gelegenheid om het te vertellen. En die kwam gelukkig vrij snel. De familie keek er niet gek van op. Dat was al een voordeel. Dit hoefde niet te worden uitgelegd. Wat ik zelf al jaren zag, was dus ook de familie opgevallen. Ook omdat hij twee broers heeft die toch duidelijk anders zijn.
Ik merkte dat ik het fijn vond dat wij het als ouders vertelden, voordat hij er zelf mee naar buiten kwam bij de familie. Mijn beschermingsdrang bleek groot, ook hierin. Ik stond letterlijk en figuurlijk naast hem, tot de tanden gewapend.
Indien nodig zou ik in de aanval gaan.
Gewoon van hem blijven houden
Die aanval bleek gelukkig niet nodig. Er volgde geen verstoting of afkeuring over het feit dat hij homo is.
Het bleek dat het stapje verder, een eventuele relatie, niet op veel enthousiasme kon rekenen. Helemaal logisch. Ik had er immers al jaren precies zo ingestaan.
Toch merkte ik dat die houding veranderd was. Ik had aan God gevraagd: wat moet ik nu doen? Stel dat hij met een man thuiskomt? Ik wil hier nu niet beweren dat God letterlijk tot mij sprak, maar Hij legde in ieder geval de overtuiging in mijn hart: hou gewoon van hem.
Hoe bevrijdend kan liefde zijn
Dat voelde zo bevrijdend! Ik hoop dat de families ook deze overtuiging in hun hart zullen houden. Geen oordeel, maar houden van.
En daar vertrouw ik op. Mijn liefde voor hem is gebleven en zelfs gegroeid. Ik vertrouw erop dat het in de familie ook zo zal gaan.
