Annet van Ballegooijen.
Ik dacht dat ik het voor elkaar had. Mijn zoon was bij een hulpverlener geweest. Hij was biseksueel en dat was dan dat. Er kwam echter nog een heel proces achteraan. Dat lees je hier: in mamablog over de coming-out van mij zoon deel 5.
Was ik wel echt biseksueel?
Door dat jaar heen merkte ik wel dat het toch schuurde. Was ik wel echt biseksueel? Voelde ik echt wat voor vrouwen? Het klopte niet echt. Later in het jaar was er een verdiepingsavond georganiseerd bij NSW over homoseksualiteit. Een jongen van onze vereniging vertelde toen over zijn eigen zoektocht. Ik herkende daar zoveel in dat ik zeker wist dat ik niet biseksueel was. Maar hoe kon ik dit aan mijn ouders uitleggen?
Eerst moest ik voor mezelf zekerheid hebben.
Ik wilde het eerst voor mezelf zeker weten.
Binnen onze vereniging kan je een mentor aanvragen, waarmee je een bepaald onderwerp kan bespreken.
In mijn tweede jaar bij NSW heb ik daarom de jongen die had verteld over zijn eigen zoektocht gevraagd als mentor. Ik heb met hem mooie gesprekken gehad en binnen 3 maanden wist ik het zeker: ik ben homo.
Een lange mail naar mijn ouders als intro.
Ik had mijn ouders niets verteld over die mentor en ik wilde daarover wel eerlijk zijn naar hen toe. Daarom heb ik een lange mail opgesteld en die naar hen toe gestuurd. Al snel kreeg ik een mailtje terug van mijn ouders, waarin stond dat ze van mij hielden en dat we er een keer over konden praten. Ik had niet anders verwacht, maar toch zit er ergens nog die angst dat het anders is. Op internet had ik veel schrijnende verhalen gelezen van jongeren bij wie de ouders hen het huis hadden uitgetrapt en hen niet meer wilden aankijken en accepteren. Ik ben blij dat mijn ouders gelukkig anders reageerden.
Bang voor veroordeling was ik wel.
Natuurlijk ben ik wel bang geweest voor veroordeling. Veroordeling van hen, van mijn familie, van mensen om me heen. Gewoon omdat het niet “normaal” is, zeker in een christelijke omgeving. Ik ben nooit bang geweest dat er iets ergs zou gebeuren, alleen dat ik anders zou zijn voor de mensen die ik ken. Spoiler alert: alles is goed gegaan.
Het coming-out-gesprek met mijn ouders.
Twee jaar geleden op 2 januari was het zover: het gesprek met mijn ouders. Ik heb die dag extra lang gedaan over het ontbijt, maar er was geen ontsnappen aan. Ik had het zelf namelijk gepland. Het was een mooi gesprek, waarin mijn volledige verhaal kon doen. Mijn ouders gaven aan dat ze het wel lastig vonden, maar dat ze volledig van me houden en blijven houden. Na mijn ouders volgden al snel m’n broertjes, oom en tantes en opa’s. Ze reageerden neutraal tot positief, maar bij niemand kwam het heel onverwacht.
Ook binnen de vereniging kwam ik uit de kast.
Ook binnen de vereniging ben ik toen bij verschillende vrienden uit de kast gekomen. Tijdens een mannenweekend heb ik vervolgens ook mij verhaal gedeeld en vanaf toen was het hoge woord eruit. Wat ik vooral merkte is dat ik meer onbezorgd mezelf kon zijn. Waar ik voorheen nog wel eens oplette dat ik me niet te gay gedroeg, maakte het nu niet meer uit. Ik ben wie ik ben met alle mooie kanten die eraan zitten. Ik hoef me dus nergens voor te schamen.
Mijn reactie als moeder:
In mijn vierde blog hierover kun je lezen hoe wij als ouders dit gesprek ingingen en wat het met mij deed. Ik ben blij dat deze openheid er kon zijn. Het moet volgens mij altijd zo zijn dat je welkom bent bij- en geliefd wordt door je ouders. Dat was ook ons uitgangspunt. En als je ziet met hoeveel moeite hij zo’n gesprek tegemoet gaat, kun je alleen maar méér van hem houden. Nooit minder. Ik hoop dat je na dit mamablog over de coming-out van mijn zoon deel 5 nog zin hebt om verder te lezen, want er volgt nog 1 deel.
