Annet van Ballegooijen.
In 6 delen deelt mijn zoon zijn coming-out. Heb je het vorige blog gelezen? Doe dat eerst, anders val je wel heel erg binnen in het verhaal. Dit keer een mamablog over de coming-out van mijn zoon deel 2.
Wat is homoseksualiteit?
Zoals ik al zei ben ik dus in die periode vaker homo genoemd. In het begin wist ik niet wat het was, maar dat werd me al snel duidelijk. Of ik wist in ieder geval dat het niet oké was en dat het iets verkeerds was. Dat kreeg ik te horen in de kerk, maar ook thuis als Geer (Gerard Joling) en Goor (Gordon) of iets van de Gaypride langskwam. Later kwam ik erachter dat het betekent dat je op iemand van hetzelfde geslacht valt. Ik had hier voor mezelf helemaal niet bij stil gestaan. Was ik dat echt?
Ik keek anders naar vrouwen dan mijn mannelijke klasgenoten.
Wat ik wel merkte is dat ik heel anders naar vrouwen/meiden keek dan de andere jongens uit mijn klas. In groep 7 en 8 kwamen de eerste relaties op en ook ik begon na te denken over wie ik wel leuk zou vinden. Ik weet nog dat ik toen een top 3 had gemaakt van vriendinnen en ze had gerankt op hoe leuk ik ze vond en met wie ik dan wel een relatie zou willen. Vergeleken met de andere jongens, die veel meer in gingen op het uiterlijk en de aanwezigheid van borsten, pakte ik het veel beschaafder aan vond ik. Ik had tenminste nog respect voor de vrouwen.
Fantaseren over jongens, niet over meiden.
In die startperiode van de puberteit is het nooit bij me opgekomen om een jongen leuk te gaan vinden. Ik vond jongens maar stom, ze wilden alleen maar vechten of voetballen en bovendien was ik door hen gepest. In de eerste van de middelbare kwam daar echter wel wat verandering in. Ik weet niet waarom, maar ik werd gefascineerd door zoenen. Misschien hoort dat bij de leeftijd of de pubertijd, maar ineens kwam het op. Het vervelende hieraan was voor mij dat ik hierbij niet fantaseerde met meiden, zoals de andere jongens weleens vertelden. Nee, ik begon daarover te fantaseren met jongens uit mijn klas.
Is homoseksualiteit aangepraat of een keuze?
Nee, nee dit kan niet. Maar ben ik dan echt? Nee. Nee, dat kan toch niet. Ik ben er toch niet zo een. Is het me niet aangepraat? Nee dit mag niet. Ik ben toch christen, dan kan dit toch niet. Nee, nee dat nooit. Enkele van de gedachten die rond mijn hoofd spookten staan hierboven. De grootste vraag die ik mezelf stelde was of het echt zo was of dat het was aangepraat. Homo zijn is toch een keuze? Ik wist zeker dat ik daar nooit voor zou kiezen, dus ik stopte het zo snel mogelijk weg en ik forceerde mezelf om op dezelfde manier naar vrouwen te kijken als dat ik begon bij mannen. En dat was het moment waarop dit punt even werd geparkeerd in mijn leven. Ik wilde zo niet zijn, dus ik moest mijn gedrag en gedachten veranderen. En dat lukte.
Ik had mezelf tot hetero bestempeld.
Dat lukte vooral doordat ik vanaf de tweede tot de vierde veel met mezelf bezig was. En dan bedoel ik op het gebied van persoonlijkheid en geloof. In die periode heb ik geleerd dat ik oké ben zoals ik ben (mijn "hetero-zelf" wel te verstaan) en heb ik geleerd dat God van mij houdt en dat ik door Zijn Zoon bij hem mag komen. Ik geloofde als kind ook al wel, maar het geloof werd mij eigen. Deze ontwikkeling moest eerst gebeuren voordat ik met de rest kon dealen. En mijn gedachten en gevoelens werkten daar gedwee aan mee.
Mijn reactie als moeder.
Tot zover deel 2 van mamablog over de coming-out van zoon. Doordat ik zijn moeder ben, weet ik nog precies hoe het was, hoe hij zich ontwikkelde. Ik zie nu (achteraf) ook hoe hij zijn best deed om ‘normaal’ gevonden te worden. En dat stelde mij gerust. Zie je wel, niets aan de hand.
Ook ik dacht toen dat homoseksualiteit een keuze was, want zeg nu zelf: als je je er niet in verdiept, is dat immers het makkelijkste?
Comments