Marleen.
De eerste keer dat ik gestreeld en gekust werd, kan ik me goed herinneren. Wat was dat ver-ruk-ke-luk! Daar wilde ik maar al te graag meer van. Niemand die mij – een hetero vrouw – ooit heeft gezegd dat ik niet naar meer moest verlangen en dat ik me voor de rest van m’n leven zou moeten onthouden van lichamelijke intimiteiten. Hoe kun je dat ook iemand ontzeggen. En toch is dat wat er nog vaak gebeurd. Toch wordt er nog veel te vaak tegen christelijke LHBT+ mensen gezegd dat ze zich daar verre van zouden moeten houden en celibatair zouden moeten gaan leven. Het zal je maar gezegd worden...
Ik heb er de grootste moeite mee als christenen verkondigen dat mensen met een homoseksuele geaardheid ‘het wel mogen zijn, maar niet mogen doen’. Vooral als het getrouwde hetero’s zijn die dat prediken. Ik vind het nogal wat om een ander te ontzeggen waar je zelf naar hartenlust van hebt kunnen proeven. Wie zijn wij – de hetero’s – om de ander te zeggen dat ie niet mag praktiseren en maar genoegen moeten nemen met een platonische vriendschap?
Dat hebben wij niet zelf bedacht, zegt men dan, dat is Gods wil. Maar is dat wel zo simpel te stellen? In het christelijke milieu waarin ik opgroeide was dat de gangbare opvatting. Ik wist niet beter dan dat het zo in de Bijbel stond en ik dacht er verder ook niet over na. Toen ik op mezelf ging wonen en ging studeren, kwam ik uit de evangelische bubbel waar ik in zat. Ik ontmoette christenen die er heel anders over dachten. Christenen die de Bijbel minstens zo serieus namen als de mensen back home. Dat bracht mij in verwarring.
Het bleek dat verschillende christenen, die allemaal dezelfde Bijbel lazen, tot heel verschillende meningen kwamen. Meningen die zelfs lijnrecht tegen over elkaar stonden. Hoe bestond dat? Wie heeft er dan gelijk? Blijkbaar kun je de Bijbel op verschillende manieren lezen. Blijkbaar is de Bijbel dan toch niet altijd zo eenduidig als sommigen ons willen doen geloven. Hoe kun je dan weten wat Gods wil is? Hoe kun je er dan achter komen wat Gods wil is voor jou persoonlijk, voor jouw leven?
Vroeg of laat worden we uitgedaagd om de overtuigingen die ons in onze jeugd zijn meegegeven kritisch onder de loep te nemen. Toen ik erachter kwam dat niemand mij uitsluitsel kon geven over Gods wil, startte er in mij een proces dat misschien het moeilijkste én tegelijkertijd het belangrijkste is dat we moeten meemaken: de stem van God leren onderscheiden van de stemmen van de mensen om ons heen; de stemmen van onze ouders, opvoeders, dominees, oudsten, mentoren….wie dan ook. Vroeg of laat worden we uitgedaagd om te onderzoeken of datgene wat ons thuis, in de kerk, of op school is geleerd, overeenkomt met dat wat we in onze diepste kern weten en voelen.
Laatst las ik: “Dismiss whatever insults your own soul. Having the courage to dismiss whatever insults your soul is a matter of life or death.” Vrij vertaald: wijs datgene af, dat indruist tegen wat er in jouw diepste kern leeft. Diep binnen in jou zetelt God. De Geest van God woont in ieder mens, is mijn overtuiging, dus ook in jou. Als jij in staat bent diep te voelen, diep in jezelf af te dalen, zul je daar de antwoorden vinden die je nodig hebt. Dat vergt oefening, dat vergt tijd. En het vraagt moed om daarop te vertrouwen. Op datgene wat de Geest van God je vanuit jouw binnenste aanreikt. Als je dan moet kiezen tussen dat wat anderen jou aangeleerd hebben en datgene wat God jou zegt, kies dan voor het laatste. Hoe spannend dat ook is.
Mij was geleerd dat een relatie tussen twee mannen of twee vrouwen per definitie niet Gods wil is. Toen ik die overtuiging begon te onderzoeken, ontdekte ik uiteindelijk, na een diepgaand proces, dat het inging tegen wat ik diep van binnen voelde, dat het indruiste tegen wat God diep in mij fluisterde. Na verloop van tijd ruilde ik de ene overtuiging in voor een andere: dat God met vreugde zijn liefdevolle zegen geeft aan mensen die elkaar trouw willen beloven, of dat nou een man en vrouw betreft of niet. In de jaren erna heb ik meer overtuigingen moeten onderzoeken, en heb ik sommige ingeruild voor nieuwe. Stap voor stap heb ik geleerd dat ik kan vertrouwen op wat God in mijn binnenste tot mij spreekt. Ik volg het pad dat God mij wijst.
Lieve lezer, het zou makkelijk zijn als de Bijbel ons pasklare antwoorden zou kunnen geven op elke vraag die we hebben. Of dat iemand ons met de Bijbel in de hand kan vertellen wat God van ons wil, welke kant we moeten opgaan in ons leven. Maar zo werkt het niet in het leven. Niemand kan jou vertellen welk pad jij te gaan hebt. Je ouders niet, je dominee niet, je mentor niet. Ik niet. Niemand kan jou vertellen of je wel of niet voor het celibaat moet kiezen. Je zou je dat dus ook door niemand moeten laten voorschrijven. Dat is een keuze die van binnenuit moet komen. Waarvoor je geroepen moet worden, door God zelf.
Ik wil je aanmoedigen om de overtuigingen die je van jongs af aan zijn aangeleerd en aangepraat kritisch te onderzoeken. Wijs af wat indruist tegen wat je diep van binnen voelt. ‘Onderzoekt alles en behoud het goede’. Is het niet Paulus die dat aan de Thessalonicenzen schrijft?
Oefen je in het leren onderscheiden van dat wat van God komt en dat wat van mensen komt.
Zoek de stilte in jezelf op. Door te wandelen, of te schrijven, of wat dan ook – iets dat voor jou de beste manier is om in jezelf af te dalen en God stem te kunnen horen. Want daar diep binnenin jou woont Gods Geest die jou de weg zal wijzen. Zoals God Abraham de weg wees. Naar het onbekende.
Dat is ontzettend spannend. Maar hoe eng je het ook vindt, en wat anderen er ook van zullen vinden, volg de weg die God je wijst. Is dat een zaak van leven of dood? Ja, ik denk van wel. Het is de keuze tussen authentiek leven of geleefd worden, tussen innerlijk tot bloei komen of innerlijk afsterven. Kies dan heden het leven!
PS: Heb je behoefte om hierover door te praten, neem dan gerust contact op met een van de teamleden die zich daarvoor beschikbaar hebben gesteld. www.wijdekerk.nl/bid-luister-steun-mij
