top of page

Afhouding

Jacob Diederiks.

Dat iemand niet deelneemt aan de tafel van de Heer, kan een heel plausibele reden hebben: hij/zij is te jong, te oud of nog niet ingewijd in de christelijke leer. Maar een jaar of wat geleden, op de Open Dag van ContrariO (een beweging voor christelijke LHBT+-mensen die nu Christen Queer heet) liep ik weer eens aan tegen het typisch gereformeerde fenomeen ‘afhouding’. Het is een naar woord, dat me zomaar doet denken aan afhouwing of amputatie. Anderen zeggen over jou: ‘Nee, om je eigen bestwil houden we je af. De tafel van de Heer is heilig en mag niet ontwijd worden. Jij leeft in zonde. Eerst moet je je bekeren van je heilloze weg en scheiden van je partner’.

Allemaal heel kerkelijk en volgens de regels. Lees het Avondmaal formulier of Zondag 30 en 31 van de catechismus er maar op na. Daar staat duidelijk waaraan we ons moeten houden.

Nu de praktijk. Zie hem daar zitten, moederziel alleen. Achterin het koude, ongezellige zaaltje van de Petrakerk in Harderwijk. Net als ik niet meer zo jong, naar schatting 60+. Plastic zakje met de meegebrachte boterhammen op de formica tafel. Ernaast een glas melk en een appel, die hij tegen inwisseling van een muntje had meegenomen uit de gezellige hal, de plek waar door anderen geanimeerd werd gekletst en gelachen.

Ik loop het zaaltje binnen en zoek een plek. Ik zou kunnen aanschuiven bij die anderen daar, maar ik word aangetrokken door die ene, helemaal achterin. Want dat kan toch niet? Dat je de hele dag met zielsverwanten bij elkaar bent en geen hart hebt voor die ene daar? Ik loop naar achteren en vraag: ‘Goed dat ik bij je kom zitten?’

Hij heeft z’n mond vol en mompelt iets van ‘ja’. Ik zet me neer en begin ook maar te eten. Als ik niet begonnen was met praten, hadden we daar misschien tot het eind zwijgend tegenover elkaar hebben gezeten. Dat houd ik niet vol. Na mijn eerste boterham vraag ik van welke afdeling van ContrariO hij komt – je moet toch ergens beginnen? ‘Noord’, klinkt het. ‘Provincie of stad?’, vraag ik. ‘Stad’. ‘Groningen, daar wonen mijn zoon en zijn vriend ook’!

Zo kabbelt het gesprek wat voort. Maar ik wil wat verder komen dan wat algemeenheden uitwisselen. Nadat ik eerst iets vertel over mijn situatie van homo in een heterorelatie, durf ik te vragen of hij alleen is of misschien een relatie heeft. ‘Wel gehad, ja…’ Zijn vriend is acht jaar geleden overleden. Ondanks bezwaren van de kerk hadden ze bijna twintig jaar samengewoond. ‘En tóch bij de kerk gebleven?’, vraag ik voorzichtig door. ‘Ja, wat moet je? We werden wel afgehouden van het Avondmaal, maar ja… Dat was nu eenmaal zo.’

Die regel is daar nu langzaam aan het veranderen. En nu? Geen andere vriend? Nee, zo’n vriend als toen is hij nooit meer tegengekomen en nu is hij maar gestopt met zoeken.

‘En het Avondmaal dan? Ben je nu welkom?

‘Ja, nu wel.’ Nu kon het. Logisch toch?

Ik val even stil. Vriend dood – en dan kan het ineens wel? Ik ben verbijsterd. ‘Maar… als je aan de avondmaalstafel zit, is je vriend dan niet in gedachten bij je?’

‘Ja, natuurlijk, wat dacht je!’, klinkt het bijna verwijtend. Voor het eerst kijkt hij me echt aan. Ik kijk in een paar blauwgrijze, wat droeve ogen. Hoe kan ik zoiets vragen. Dat zijn vriend nog steeds zó dichtbij is. Mooi toch?

En straks samen aan die veel mooiere Grote Tafel! Liefde over grenzen heen.

 

Jacob Diederiks schreef deze column nog geen tien jaar geleden. Nu, eind 2019, is de strijd om gelijkwaardigheid in enkele kerken nog steeds gaande. In de classis Zwolle van de Christelijk Gereformeerde Kerken staan ‘kinderen van één huis’ lijnrecht tegenover elkaar. De ene groep ziet de andere het liefst vertrekken. Als kind is hij gedoopt in de Christelijke Gereformeerde Kerk en Urk is voor mij dichtbij. Hij aarzelde daarom vrijdagavond om naar de vergadering in Urk te gaan. Ik bleef thuis. Het zou hem teveel zijn geworden. Dat het nog altijd niet voorbij is…

De derde adventsweek is vandaag begonnen. We zijn op weg naar de herdenking van de geboorte van de Heer en wachten op zijn wederkomst. Het kan er bij hem niet in dat God voor ons LHBT’s de deur gesloten zou houden, enkel omdat we niet zouden mogen zijn wie we zijn - schepsel van God.

Recente blogposts

Alles weergeven
Vind je een reactie ongepast?
Meld het!
Vind je een reactie ongepast?
 
Meld het!
samen zijn wijdekerk
bottom of page