Jordi Noort.
Het is zo’n tien jaar plus een paar maanden geleden dat ik uit de kast ben komen vallen. Ik zeg dat expres op die manier omdat mijn moeder de deur open heeft gedaan. Ik zat op tagged.com, een website die een soort voorloper van Facebook was en waar je je seksuele oriëntatie aan kon geven. Ik was 16 en net een jaar bezig met twijfels over mijn gevoelens voor jongens. Ik wist niet hoe, wat of waarom, en was daar nogal ‘allenig’ mee bezig. Tot ik op die website kwam en via internet contacten legde met jongens van wie ik niet wist of ze überhaupt wel bestonden of niet.
Op die zomerse morgen van 26 juni 2009 zat ik op de laptop van mijn moeder te chatten met mijn contacten op Tagged. Toen ik de trap hoorde kraken en mijn moeder naar beneden kwam klapte ik de laptop dicht met de gedachte dat deze zich vanzelf uit zou schakelen. Toen zij, in haar ochtendkloffie, de laptop open deed, trof zij echter de website in volledigheid aan. Zij vroeg mij wat dit voor website was en ik wist dat nu het moment daar was. Met knikkende knieën vertelde ik haar dat dit een site was voor homo’s. Nooit zal ik haar niet te interpreteren blik vergeten toen ze mijn antwoord kreeg op haar vraag: ‘ben je homo? Van de dagen daarna weet ik niet veel meer. Ik weet dat mijn vader niet thuis was en dat hij het pas dagen later te horen kreeg. Ik weet nog dat ik met mijn moeder naar een natuurgebied in de buurt ben gereden om verder te praten, maar de inhoud van dat gesprek is me ontschoten.
Wat ik wel weet is dat ik in de vele vruchtbare gesprekken die ik met mijn ouders heb gehad er een onvoorwaardelijke liefde van hen is uitgegaan. In de tien jaar tijd dat ik nu uit de kast ben, is er nog nooit een veroordelend woord gesproken. Zeker, een onwetend of onkundig woord is vaak op tafel gelegd, maar dat hebben we dan ook in alle empathie en nuance besproken en overlegd. Waar we als ouders en kind op bepaalde punten van mening verschillen, worden we verenigd door het feit dat we wel ouders en kind zijn - een liefde die mij gebiedt hen te eren als ouders, en zij in mij het vertrouwen stellen als kind dat op een zowel volwassen als in mijn geval kinderlijke manier zijn weg gaat. Volwassen in het feit dat ik over heel veel dingen nadenk en kan redeneren als Spinoza, maar kinderlijk in het feit dat ik mijn hoofd stoot tegen dingen van het leven die mij heel hard terugbijten als ik eigenwijs en koppig ben. Ik ben gezegend met ouders als de mijne bij wie ik te ALLEN tijde mag thuiskomen en waar ik een warm moeder- en vaderhart vind, een bemoedigend woord, een luisterend oor. Zijn ze perfect? Alsjeblieft niet. We kunnen ook goed dwarsliggen. Maar waar ik speciaal dankbaar voor ben is dat ze in dezen altijd hebben laten zien een goed oog te hebben voor wat er in mijn leven gaande is, en mij op veel manieren zelfs beter kennen dan ik mijzelf ken.
Ik wil van deze zegen uitdelen en medechristenen, mede-andersgeaarden of -geslachtelijken van dienst zijn door dit verhaal te delen. Ik heb de afgelopen maanden mogen horen wat voor een pijn er kan omgaan in christelijke gezinnen van Nederland en de rest van de wereld, en dat doet mij ook pijn. Deze verhalen maken dat ik mij tot mijn uiterste vermogen wil inzetten om mijn verhaal ook hun verhaal te laten zijn.
Jordi Noort schrijft uit de losse pols en uit het hart. Hij wil zich inzetten om zijn positieve ervaring ook die van anderen te laten zijn.
