Janneke. Interview met Julia Vriends.
Julia Vriends is de schrijfster van het pas uitgekomen boek; Saar, Roos en de mama’s. Julia houdt van Dagmar en samen hebben ze twee kinderen, Saar en Roos. In haar boek beschrijft ze hun leven als de moeders van deze twee meiden. Een paar weken na het lezen van dit boek, spreek ik Julia. Een gesprek waarin ik haar, net zoals ik al in haar boek las, weer hoor spreken over de liefde. Liefde voor het leven, liefde voor jezelf en liefde voor anderen. Leven zonder oordeel.
Julia heeft al een relatie met een man achter de rug, wanneer ze begint te twijfelen of ze op mannen of vrouwen valt. Stiekem probeert ze op een datingssite met een vrouw aan de praat te raken, maar omdat haar status nog ‘hetero’ aangeeft, snapt Dagmar niet zo goed wat ze wil. Uiteindelijk besluit ze toch haar status te veranderen en spreekt ze met Dagmar af. ‘Ik wist het gelijk, dit wordt mijn vrouw’, zegt Julia vastberaden aan de telefoon. ‘Ik ben namelijk een gevoelsmens, ik leef op mijn intuïtie’, legt ze later uit. ‘Niet iedereen zal zo kunnen leven, Dagmar is bijvoorbeeld veel bedachtzamer. Maar ik voel de dingen diep van binnen en ik kan daar niet tegen in gaan’.
Zo weet ze ook zeker dat haar eerste dochter Saar zal heten. Dagmar heeft Saar gedragen, maar Julia heeft zich vanaf het begin verbonden gevoeld. Ze voelt de verbinding zo sterk, dat ze zich hierdoor nooit als meemoeder heeft gezien. Later draagt ze zelf ook een kind, Roos wordt geboren. Toch merkt ze geen verschil in het moederschap. Ze is van zowel Saar als Roos evenveel mama.
Op de vraag of Julia en Dagmar ooit hebben nagedacht over pleegkinderen of adoptie, geeft ze aan dat dit echt een eigen keuze moet zijn. ‘Een eigen kind, wat op je lijkt is te gek! Het is echt magisch.’ Ze vindt ook niet dat een kind een vader en een moeder moet hebben. ‘Ik vind het waardevol als mijn kinderen verschillende visies meekrijgen. Dat krijgen ze door Dagmar en mij, maar ook door andere contacten die ze aangaan. Door de verschillende visies kunnen ze worden wie ze zijn en kunnen ze leven zoals zij dat willen. Dit heeft niets met een vaderrol en moederrol te maken, maar met wie je om ze heen zet.’
Naast de mooie verhalen die ze in hun boek schrijven over ouderschap en hoe normaal ze eigenlijk leven, is er ook een pijnlijke kant. Zo heeft Julia’s vader het soms moeilijk gehad met haar geaardheid en kinderwens. Julia vertelt hierover dat haar vader bang was dat ze gediscrimineerd zouden worden, maar dat hij de enige was die hen hierdoor discrimineerde. Gelukkig is hij, naar mate het gezin zich vormde, intens veel van Dagmar, Saar en Roos gaan houden. De reactie van haar vader heeft haar nooit beïnvloed in haar keuzes. De keuze voor Dagmar en de keuzes met Dagmar stonden vast. ‘Dat heeft weer te maken met mijn sterke intuïtie, waar ik niet tegen in kan gaan. Ik geloof namelijk dat de enige reden waarom ik geboren ben, is om mijzelf te zijn. Dat is luisteren naar mijn intuïtie.’
Het boek Saar, Roos en de mama’s is geschreven voor iedereen die geïnteresseerd is in, of meer wil weten over het normale leven van lesbisch ouderschap. Het boek kun je bestellen via de website: saarroosendemama’s.nl of bol.com
