M.
Met versnelde pas, want ik heb haast, loop ik over de witte strepen van het zebrapad bij de rotonde aan het einde van de straat. Te veel getreuzeld; te weinig tijd. Ik heb een hekel aan haasten dat jaagt de zenuwen zo op, maar er zit voor nu niets anders op.
Ik kijk op uit mijn volle gedachten en daar komen ze aan. Samen. Fietsend. Hand in hand.
Twee mooie meiden, lang bruin haar dat vrolijk wappert in de fietswind. Ze dragen jeans, jasjes die openhangen, zonnebrillen met donkere glazen en hebben hun tassen nonchalant in de fietsmand gegooid. Ze lachen, kletsen en terwijl ze de rotonde verlaten geven ze elkaar voorzichtig manoeuvrerend al rijdend een zoen op de mond. Een van de twee wiebelt even, maar hervindt haar balans en na de kus rijden ze samen mijn blikveld uit.
Mijn tenen krommen in mijn schoenen. Het frustreert me tot op het bot. Het zweet breekt me uit. Woede borrelt op van onderuit mijn maag.
Waarom zij wel en ik niet?!
Eén van de twee ken ik vaagjes. Ze woont op een boot en heeft ruimdenkende ouders, die werkzaam zijn in de creatieve sector. Mensen die eerder te veel ruimte innemen, dan te weinig en dan ook nog zonder enige vorm van schaamte. Weer voel ik jaloezie.
Er is niemand, die hen vertelt dat hun liefde zondig is en ze leiden hun leven en genieten ervan.
Ik heb allerlei regels, waar ik me aan moet houden en waar ik aan zou moeten voldoen. Een te strak keurslijf waarbinnen ik me moet zien te bewegen. Bovendien ben ik introvert, gevoelig en verlegen... Niet dat ik niet tevreden ben met die eigenschappen, ze maken me een mooier mens, maar het wel lastiger om los te breken. Het gaat tergend langzaam, maar ik doe mijn best; stapje, voor stapje, meer kan ik niet doen.
Twee jaar geleden heb ik in een wilde bui een datingapp op mijn telefoon gezet. Ik kreeg veel respons en sprak uiteindelijk met drie meiden af. Netjes na elkaar hoor! En er zat behoorlijk wat tijd tussen.
Met lood in mijn schoenen en tegenstribbelende darmen van de zenuwen begaf ik me naar de dates, afschuwelijk vond ik het. Maar ik dacht ook; ik wil iets en als ik niets blijf doen, gebeurt er gegarandeerd niks.
Het eerste meisje bleek ernstige geldproblemen te hebben, bovendien voelde ik niets voor haar, dus daar hield het al snel op.
Het tweede meisje wilde dolgraag samenwonen, trouwen, kinderen en maakte mij het zo benauwd dat ik na een paar weken naar zuurstof snakken, afhaakte en uitgeput weer boven water kwam. Ik denk dat ik niet verliefd was, want als je de ware ontmoet krijg je plots haast. En ik was misschien haar ware, maar zij helaas niet de mijne; was ze het maar!
Het derde meisje heb ik één keer gezien, maar zij paste niet bij me en dat was geheel wederzijds; ik heb nooit meer iets van haar vernomen, noch van mij laten horen.
En ik weet ook wel dat ik geduldig moet wachten; dat er dan vanzelf oplossingen, mensen en zaken op mijn pad komen die wél passend zijn. Zo gaat het eigenlijk altijd. Maar bah joh, het wordt zomer en ik wil het nu!
Ik wil samen leuke dingen doen; op een terrasje een koud drankje drinken, praten tot het donker wordt, ik wil een hand-in-hand-zoen op de fiets en me er dan ook nog eens geen seconde schuldig over hoeven voelen!
Maar van binnen woedt de tweestrijd verder; “zet uw zinnen niet op dat van een ander”, galmt het gebod door mijn hoofd.
