Jacob Diederiks.
Tweede Paasdag was er nog een dienst. De klok had geluid en het parkeerterrein stond even vol als de voorgaande dag, eerste Paaszondag . Maar vandaag is het kerkplein leeg en kan en mag het weer: het zanderige, mosachtige groen tussen de stenen wegschrapen, op een hoop vegen en in een emmer naar de grote afvalcontainer bij het fietsenhok brengen. Duizenden straatklinkers gaat hij langs en als hij na een week eindelijk rond de kerk is, begint hij van voren af aan. Het voor anderen nauwelijks zichtbare groen is in zijn ogen hardnekkig, maar bezorgt hem kennelijk een aangename dagbesteding.
Vandaag is de parkeerplaats aan onze kant weer aan de beurt, morgen het stuk tegen de kerk aan. Nooit zie ik hem pauzeren, af en toe recht hij zijn rug. Tussen de middag fietst hij naar huis om te eten. Daarna komt hij regelmatig terug. Meestal werkt hij licht voorover gaand, het mes aan een lange stok. Soms knielend, met een aftands aardappelschilmesje. Altijd is hij alleen. Monnikenwerk… Aan de andere kant ook rustgevend of zelfs meditatief, in zijn geval de preek van gisteren overdenkend of ... Maar ik ken de man niet en fantaseer dat hij een eenzame weduwnaar is met weinig sociale contacten. Een diep respect voor hem heb ik wel.
In januari maakte ik op een maandagmorgen een praatje met hem. Het was de week na 'Nashville'. Hij werkte toen aan de straatkant en wiedde al knielend het onkruid onder de haagbeuk.
'Nou, nou, u hebt voorlopig nog wat te doen!', riep ik, terugkomend van het uitlaten van de hond. Hij keek op en liet het mes rusten naast zijn knie. Ik keek in een vriendelijk gezicht.
'Och ja, een mens moet wat te doen hebben...', antwoordde hij.
Ik zocht een opening naar Nashville. Misschien had de dominee het gisteren over alle smaad gehad.
'Ik zag u vanmorgen al vroeg bezig. Ik woon dáár', naar ons appartement wijzend. Ik had net de krant uit, het ND, toen ik u bezig zag. U leest vast het Reformatorisch Dagblad, is het niet?'
'Nee, de krant is me te duur. Ik heb alleen AOW.' Ik zag nu hoe sjofel de man gekleed was, maar nee. Natuurlijk paste dit beter bij het werk dat hij deed en had hij, net als mijn grootmoeder een eeuw geleden deed voor mijn grootvader, het zwarte zondagse trouwpak te luchten gehangen.
'Maar…hoe komt u dan het nieuws te weten? Dan hebt u vast niet gehoord van de Nashville verklaring, die is ondertekend door veel dominees van uw kerk.'
Ik vertelde hem in het kort van de storm die door gelovig en ongelovig Nederland was geraasd. Maar het nieuws kwam niet bij de man binnen... Misschien zou hij er in de loop van de week nog over horen, was zijn enige reactie. Misschien ook niet. Een mens kan best zonder.
Wat heerlijk om onwetend te zijn, dacht ik, het hoofd nog vol emotie. Geen kennis, geen zorgen. Maar of ik met deze man zou willen ruilen? Nou nee… Of het moet zijn voor een kort moment, om het hoofd leeg te maken.
