Robert Plomp.
Als pastores, schrijvers, theologen etc. van verschillende gereformeerde kerken, kwamen we die dag bij elkaar. We hebben allen verschillende visies op homoseksualiteit, maar we zagen allemaal dat er veel met gelijkgestemden óver homoseksuele christenen werd gesproken, maar dat er weinig mét hen of met andersdenkenden werd gesproken. Omdat we ondanks onze verschillende meningen één ding delen, namelijk ons geloof in Jezus Christus, besloten we een bijeenkomst te regelen waarin we als christenen mét elkaar en mét homoseksuele christenen in gesprek zouden gaan over dit onderwerp. Want ons wordt gevraagd als homo- en heteroseksuelen om de wet te vervullen: Elkaar lief te hebben en elkaars lasten te dragen.
Zo kwam "kerk en homoseksualiteit" op gang. We hebben onderwerpen die inhoudelijk met homoseksualiteit binnen de kerk te maken hebben én die we belangrijk vonden, bij elkaar gezocht. Daarvoor hadden we een tekst samengesteld als uitgangspunt: Dat wat ons bindt, ons geloof in Jezus Christus, onze eigen beperktheid, het gezag van de Bijbel, en onze liefde voor elkaar, en onze homoseksuele broeders en zusters in het bijzonder.. Nadat we inhoudelijk onderwerpen voor de studiedag hadden gevormd, nam AKZ+weetwatjegelooft.nl de praktische voorbereidingen over. Ik was heel blij met deze dag. Het programma was erg vol, maar alles moest die dag ook worden besproken. In het begin van de voorbereidingen ervoer ik nog wat wantrouwen naar elkaar, wat begrijpelijk is vanwege de verschillende visies bij dit gevoelige onderwerp. Maar dit veranderde doordat iedereen, in welke vorm dan ook, het onderwerp bespreekbaar wilden maken. We leerden elkaar beter kennen en zagen elkaars geloof in Christus. Op de dag zelf voelde ik harmonie, ook in de zaal en ik was positief verrast over de reacties vanuit de zaal naar het panel, en vond het mooi maar ook pijnlijk soms, omdat de zaal ook pijnlijke, emotionele vragen durfde te stellen. Maar er werd respectvol gereageerd toen de homoseksuele panelleden eerlijk hun verhaal deden op het podium.
Wel merkte ik dat we elkaar probeerden ten goede te houden; er was meer harmonie dan duidelijkheid; ik zag de verlegenheid van het klassieke standpunt, daar werden geen conclusies uit getrokken. Ik kreeg het gevoel dat de klassieke sprekers niet altijd het achterste van hun tong lieten zien, en dat vond ik jammer. Daarbij bleven ze ook weg bij de erkenning dat hun visie tot slechte vruchten heeft geleid. Vaak denken we dat we het goede doen, maar toch doen we het verkeerd, net als Saulus. Dan wordt er gezegd: de vrucht is slecht, maar het standpunt/kern is goed. Maar Jezus zegt, dat je de boom (het standpunt) juist herkent aan de vruchten. Ik kan wel verklaren waarom ze niet het achterste van hun tong lieten zien. Ze hebben vaak een moeilijke positie. Wel bewonder ik hun moed, om daar te staan; ze zochten toch het gesprek op. Het viel mij op dat dit onderwerp, dat vroeger je geloof bepaalde, niet meer onbespreekbaar was. De Nashville verklaring laat zien dat deze verandering ook op weerstand stuit. De verklaarders denken dat een nieuwe visie op LHBTQ’ers ook betekent dat de kern van het Evangelie kapot gaat. Zij koppelen hun eigen conservatieve gedachten over relaties en de seksen aan Gods wil. Dat vind ik heel erg. Tegelijk zie ik ook dat deze conservatieve orthodoxen zichzelf klem voelen staan. Mogen ze nog wel zijn wie zij zijn, en denken wat ze denken? Juist door dit angstige gevoel gaan ze met scherp schieten. Daarom denk ik dat we geduld met hen moeten hebben. Ik geloof dat de Bijbel nog steeds net zo belangrijk is. De Bijbel is nog steeds hetzelfde, maar wij zijn veranderd door tijd en cultuur. Zonde laat zich nu op een andere manier zien. Ik heb geschreven dat over twintig jaar homoseksualiteit volledig is geaccepteerd in de orthodoxe kerken. Dit gaat gebeuren, omdat er een nieuwe generatie komt. De oude generatie verdwijnt. Ik geloof dat de manier waarop wij met homoseksuelen omgaan/gingen een zonde is en daar moeten we ons van bekeren. Bij de oudere generaties is de zondigheid en kwaadaardigheid van homoseksualiteit er zo diep ingestampt, voor hen is het vaak ontzettend moeilijk om daar opnieuw over na te denken. Nieuwe generaties hebben deze last niet meegekregen en kunnen daardoor met een frisse blik de Bijbel lezen om erachter te komen wat God nu echt van ons wil. Ik ben dankbaar dat de oudere generaties de last die zij meekregen niet doorgaven! In hun liefdevolle opvoeding begon de verandering, ook al kunnen ze daar niet zelf allemaal alle consequenties uit trekken. Toch ben ik hen er dankbaar voor.
Als laatste wil ik alle LHBTQ’ers bedanken voor hun geduld. Dat ondanks het oordeel van heteroseksuele christenen hun liefde om Christus blijft bestaan. Ook voor hun positieve houding tegenover heteroseksuele christenen. Ik vind het knap dat zij zo als christen kunnen leven, niet dankzij de kerk, maar ondanks de kerk.
