Jay.
De pijn die ik jaren heb gevoeld, is er weer. Ik huil. Met tranen in mijn ogen denk ik aan een paar jaar geleden. Ik, die vluchtte voor de wereld. Bang om mezelf te laten zien. Wist dat mijn bestaan moeilijk ging worden. Ik, die gehuild heb omdat ik niet meer kon. Tranen die mij kapot hebben gemaakt. En die tranen waren maar een klein deel van mijn pijn. Ik, die mezelf niet goedkeurde. Afkeurend op mezelf neerkeek. “Je mag niet door het leven gaan als homo.” Ik heb gestreden. Ik ben voor mijzelf opgekomen. Ik ben gegroeid. Ik ben trots op mezelf.
Ik was trots op mezelf.
De pijn die ik jaren heb gevoeld, is er weer. Ik had mezelf voorgenomen om nooit meer terug te gaan naar vroeger. In één klap is alles omgeslagen. Ik schaam me weer, voel me aangekeken en wil mij het liefst verstoppen. Die ellendige kast die ik had achtergelaten, achtervolgt mij weer. En eerlijk? Het liefst kruip ik er gelijk weer in.
Ik loop de keuken in en stil wordt het. Ik kan het gelijk merken. Ze hebben het over de Nashville verklaring. Logisch dat het stil wordt, want het gaat ook over mij. Bang om mij te kwetsen. Vroeger kon ik mij verstoppen. Nu moet ik mezelf sterk houden terwijl de blikken branden. Als christen sta ik lijnrecht tegenover de verklaring. Iedereen weet dat ook. Ik heb de keuze gemaakt om mijn leven te delen met een man. De strijd over wie de waarheid in pacht heeft over de homoseksuele relatie, had ik allang van mij afgezet. Ik ging er niet meer echt op in. Een leven lang alleen blijven en de strijd voeren tegen liefde zat er bij mij niet in. De gedachte maakte mij al doodongelukkig en eenzaam. Niemand die mij dat gunt. Zelfs God niet. Zonder God wilde ik ook niet leven. Hij staat voor mij nog steeds op de eerste plek. Hij heeft mij geholpen tot waar ik nu sta en blijft altijd bij mij.
De Nashville verklaring heeft de gemoederen hoog laten oplopen. Elk gesprek wordt het wel genoemd. Plotseling heeft iedereen een mening. En die meningen gaan ook over mij. Mensen hebben plotseling heel veel te zeggen over wat wel en niet goed is. Of ze achter de artikelen staan of niet. De een feller dan de andere. Als ik mijn facebook open lees ik het ene artikel na de andere, de ene reactie na de andere. Al die meningen raken mij. Ik dacht dat ik de goede keuze voor mezelf had gemaakt. Nu ben ik weer terug bij het begin. Opnieuw aan het ontdekken dat ik Christen en homo ben. Opnieuw de pijn aan het voelen dat ik nooit goed zal zijn voor de maatschappij. Wetend dat elke keuze mensen pijn en verdriet gaat doen.
Mijn gedachten gaan uit naar alle mensen die zichzelf nog niet hebben durven laten zien. Ik weet precies hoe ze zich voelen. Bang, afgekeurd, schuilend, uitgeput. En de discussie van de afgelopen dagen krijgen zij ook mee. De Nashville verklaring trekt ze alleen nog maar dieper de duisternis van eenzaamheid en pijn in. Want niemand die weet dat zij ook geraakt worden. Niemand die ziet wat een schade dit bij ze aanricht. Deze mensen verliezen nog meer de hoop in ons, en in God.
“Mijn God houdt van mij.” Deze woorden blijf ik dicht bij mij houden de komende dagen. Niet door de woorden van de Nashville verklaring. Integendeel, die laat mij de pijn weer voelen die ik jaren heb gevoeld. Die maakt me weer bang voor afkeuring. Maar ik weet dat God bij mij is. Dat Hij mij leidt door het leven en mij helpt met de moeilijkheden. Want God is liefde. En dat wil ik ook iedereen meegeven. Onthoud dat God bij je is. De maatschappij kan wel wijzen en spreken maar ook zij zijn maar mensen. God is naast je en helpt je!
Ik gebied je dus: wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij. (Jozua 1:9)
