Schrijfwoede.
Laatst viel mijn oog op een website die probeert geloof en homoseksualiteit op een geheel nieuwe wijze met elkaar te verbinden. Op zichzelf vind ik dat natuurlijk een mooi initiatief, maar toen ik de verhalen las en de video’s bekeek op de site, kreeg ik toch een uiterst onprettig onderbuikgevoel. Het deed me denken aan mijn eigen coming out en hoe ik daar destijds mee omging. Het gevecht dat ik daarin heb geleverd, maar ook de weg naar uiteindelijke bevrijding door het omarmen van mijzelf. Ik ontkom er niet aan om woorden hierover op papier te zetten. Ik voel een soort heilige verontwaardiging in mij opborrelen die ik moet uiten, zonder dat ik daarmee mensen bewust voor het hoofd wil stoten.
Gods plan met mijn leven
Ik was 16 of 17 jaar toen ik uit de kast kwam, maar vanuit mijn geloofsovertuiging besloot om er niets mee te doen. Ik was zo vol van het geloof dat ik er alles aan deed om zo toegewijd mogelijk te zijn aan God. Kort samengevat: ik was jong, opgegroeid in een beschermd christelijke milieu en een tikkeltje wereldvreemd. Het enige dat me bezighield was hoe ik een zo goed mogelijk christen kon zijn en hoe mijn homoseksualiteit God niet in de weg zou staan. Ik had veel verhalen gelezen van mensen die net als mij worstelden met hun geaardheid en daarin de roeping van God wilden gehoorzamen om niets met hun homoseksuele identiteit te doen. De zogenaamde praxis. Er waren zelfs ex-homo’s die waren getrouwd met een vrouw. Het sprak me enorm aan en ik was diep van binnen overtuigd dat ook dit voor mij was weggelegd: dit was Gods plan met mijn leven.
De vrijgezette homo
Ik was niet veel ouder dan 17 jaar toen een aantal mensen met bij baden om mij vrij te zetten van mijn homoseksualiteit. Ik was er heilig van overtuigd dat God dit wonder bij mij kon verrichten en het sloot perfect aan op mijn eigen overtuiging en invulling van het geloof. Op een slaapkamer baden een aantal mensen voor me en joegen de homoseksuele geesten in mij weg.
Nu ik dit opnieuw opschrijf, zit ik verschrikt met mijn handen voor mijn gezicht en voel ik het harde bonzen van mijn hart. Mijn God, wat heb ik toen gedaan? Wat heeft mij bezield om me destijds daaraan over te geven. Hoe ver ben ik gegaan in het afwijzen van dat wat mij het meest eigen maakt? Toch was het een wonderlijke gebeurtenis en was mijn vertrouwen vast en zeker dat ik nu werkelijk een ander mens was. Ik hield me serieus bezig met kijken naar meisjes en ik fantaseerde er zelfs over hoe het zou zijn om getrouwd te zijn met een mooie gelovige dame. Depressieve gevoelens die ik voorheen had, verdwenen als sneeuw voor de zon en ik leek daadwerkelijk een ander mens te zijn. Mijn ervaring wilde ik dolgraag inzetten om andere worstelende christelijke homo’s te helpen.
Fulltime straatevangelist
Het resulteerde er uiteindelijk in dat ik me aanmeldde bij een bijbelschool in Zwijndrecht. Het was tenslotte mijn grote verlangen om iets met mijn geloof te doen en de bijbelschool was daarin een mooie keuze. Bovendien waren ook daar mensen aanwezig die waren ‘vrijgezet’ van hun homoseksualiteit. Die herkenning kon ik uiteraard goed gebruiken. Na het volgen van deze bijbelschool meldde ik me aan bij een evangelisatiestichting waar ik ook intern woonde. Drie dagen in de week stond ik op straat te evangeliseren met een grote rode Jezus-bus. Af en toe ging ik in het weekend de gayscene in en probeerde ik samen met een goede vriendin contact te leggen met homo’s om hen tot Jezus te leiden. Binnen de evangelisatiestichting werd regelmatig voor mij gebeden om mij te beschermen tegen de homoseksuele geesten uit de boze grote wereld.
De allereerste scheurtjes
Tijdens die periode, ik was een jaar of 20, begonnen stukje bij beetje de eerste scheurtjes te ontstaan in mijn altijd zo standvastige geloofsleven. Dit had onder meer te maken met de sektarische vormen die de evangelisatiestichting begon aan te nemen. Ik kwam er steeds meer achter dat gelovige mensen helemaal niet zo betrouwbaar leken als ze zich voordeden. Mijn beeld van heilige christenen begon daardoor langzaam in elkaar te storten. Dit resulteerde uiteindelijk in een burn-out die gepaard ging met hevige paniekaanvallen. Lange tijd heb ik gedacht dat ik psychotisch was en verlangde ik naar de dood. Het was voor mij de enige uitvlucht om te ontsnappen aan de situatie waar ik toen inzat.
Dit werd uiteraard versterkt door mijn homoseksuele gevoelens die ik haast niet onder controle had. Ik kwam er steeds meer achter dat ze er nog gewoon zaten, maar dat ik ze door het geloof alleen maar probeerde weg te duwen. Uiteindelijk ben ik er weggegaan en kwam ik er pas veel later dat op die plek veiligheid en geborgenheid ontbrak. Ja, het was er wel, maar wel op een manier waarvan anderen dachten dat het zo moest. Ik kon daar niet zijn wie ik werkelijk was. Jaren later ontdekte ik hoe manipulatie en emotionele chantage daar de boventoon voerden.
Houd me maar tegen
Hoe keihard is dan de realiteit dat ik er uiteindelijk na 6 jaar achter moest komen, dat die bevrijding toch niet bracht dat waarop ik had gehoopt. Ik stond verder bij mezelf vandaan dan ooit en worstelde alleen maar met negatieve gedachten en gevoelens. Bovendien was er van mijn geloof ook weinig over. Ik besloot dat ik mijzelf en mijn omgeving niet langer voor de gek houden. Het was alsof ik vastzat in een cocon waar ik niet uit kon. Maar ik wilde die volgende stap zetten: mijn vleugels uitslaan als een vlinder. Toen heb ik het meest dappere gebed ooit gebeden (vind ik zelf). Letterlijk heb ik gezegd: ‘God als u vindt dat ik mijn homo-zijn niet mag praktiseren, dan moet u mij maar tegenhouden. Ik kan het niet langer. Ik houd dit niet meer vol.’ De rust die ik toen heb gevoeld, was enorm bevrijdend. Eindelijk zette ik de eerste stap richting zelfacceptatie. Bovendien is het een gebed weest waarvan ik nooit één seconde spijt heb gehad.
En ja, dat heeft mij veel gekost. Onderweg ben ik veel mensen kwijtgeraakt en verloren die niet achter mijn beslissing konden staan. Ik heb heel wat tranen gelaten om hen die zich van mij afkeerden. Juist hen die zo zeker waren van Jezus’ liefde. Dat heeft me onzeker en boos gemaakt, maar op een bepaalde manier ook sterker. Voor het eerst in mijn bestaan koos ik namelijk voor mijzelf. Tegelijkertijd opende zich ook een compleet andere wereld. Een wereld die ik nooit had gekend en die opeens bleek te bestaan uit zoveel mooie mensen. Vooral ook mensen die niets met God of religie hadden. Inmiddels sta ik waar ik nu sta en ben ik nog steeds in beweging. En zijn er velen met wie ik mij verbonden voel in dit proces wat eigenlijk nooit af is.
To the point
Waarom ik dit verhaal deel? Ik ben bang dat sommige mensen zich voor de gek houden. Juist die mensen die kwetsbaar zijn en zoeken naar antwoorden omtrent hun geaardheid en geloof. Want hoewel ik helemaal achter een dialoog sta, ben ik er ook van overtuigd dat je jezelf niet mag verstoppen. Dat is mijns inziens zo tegen het principe in van het menszijn en al helemaal niet conform de boodschap die Jezus achterliet. Tegelijkertijd besef ik mij heel goed dat ook ik in het verleden keuzes heb gemaakt, waarvan ik dacht dat ze toen goed waren. Dit deed ik met de beste en meest oprechte bedoelingen en al helemaal niet met de intentie om mijzelf en anderen tekort te doen. Toch deed ik het, omdat ik geloofde dat God het van me vroeg. Maar ook omdat ik bang was om verstoten te worden en de afschuwelijke pijn van afwijzing voortdurend te moeten ervaren.
Toch hoop ik zo dat jij als gelovig persoon met een homoseksuele (of andere) geaardheid niet de keuze maakt die ik in het verleden heb gemaakt. De bevrijding of weg die je wordt voorgeschoteld is namelijk geen echte vrijheid. En wellicht is het niet aan mij om je daarvoor te waarschuwen. Misschien is het de weg die sommigen moeten gaan (dat geloof ik liever niet), maar toch wil ik het gezegd hebben. Ik gun je namelijk een leven dat echt is. Waarin jij jezelf en een ander niet voor de gek hoeft te houden. Een bestaan vol levensvreugde, vrijheid en eeuwigdurende liefde. Waar je mag zijn wie je echt bent. Zonder bang te hoeven zijn dat jij jezelf tekort doet. Ga daarom je weg van bevrijding, maar wel een weg waarin verstoppen of wegkijken niet langer hoeft.
