Schrijfwoede.
De boot missen, ken je dat gevoel? Vroeger maakte ik voor mijn werk gebruik van een pontje. Zodra ik uitgeklokt was op mijn werk, stapte ik op de fiets om vervolgens alles op alles te zetten om het pontje van 16:15 uur te halen. Je kunt je voorstellen dat ik zo snel mogelijk fietste om toch maar niet de boot te hoeven missen. Fietsen alsof de duvel achter je aan zit, zouden ze in mijn geboortedorp zeggen. Enfin, er deden zich vaak genoeg momenten voor dat het pontje helaas voor mijn neus wegvoer. Terwijl het zweet me op de rug stond, was ik er niet in geslaagd om mee te varen en dus zat er ook niets anders op dan te wachten: ik had de boot gemist. En juist dat gevoel was ik volledig vertrouwd mee.
Ik hoor er niet bij
Voor mijn gevoel heb ik in mijn leven vaak de boot gemist. Zo zakte ik in Havo 5 voor mijn examen en de resultaten waren zo slecht er geen andere optie was dan om het gehele jaar opnieuw te doen. Terwijl anderen uit vlogen naar hun vervolgopleiding, maakte ik een herstart en ontkwam ik er niet aan om Havo 5 opnieuw te beginnen. Een vervolgopleiding zat er voor mij niet in. Ik wist gewoon niet wat ik wilde. Ik zag talloze mensen om mij heen keuzes maken en richtingen kiezen met een duidelijk doel voor ogen. Bij mij was er geen doel. Ik was meer iemand die meer bezig was met sociale contacten op hem heen en een grote interesse in geloof en muziek dan het verwezenlijken van ambities. Juist omdat ik niet wist wat ik wilde, miste ik voor mijn gevoel opnieuw de boot.
De boot gemist in de kerk
Dat ik van jongs af aan al wist dat ik op jongens viel, heeft me vaak genoeg het gevoel gegeven dat ik er niet bij hoorde. Ik voelde me minder en daardoor dacht ik opnieuw de boot te missen. In combinatie met een gelovige opvoeding en een kerk waarin homoseksualiteit een taboe was, zorgde dit voor enorm veel stress. Ergens miste ik heel erg die uitgestoken hand van iemand die zei: kom erbij, jij hoort er ook bij!
Er rustte jarenlang een zware last op mijn schouders, die ik op een gegeven moment niet langer alleen kon dragen. Ik voelde me nergens helemaal thuis. Het geloof waarin ik dacht mijn thuis te hebben gevonden, gaf niet de rust die ik zocht. Ik bleef altijd onrustig. Zo werd ik doodmoe van allerlei gedachten, aannames en (voor)oordelen die in mij leefden. Ik was homo, maar mocht dat eigenlijk niet zijn. Dolgraag wilde ik een relatie, maar ik durfde niet. Wat zouden anderen er wel niet van vinden? Hoe moest ik familie en vrienden ooit in de ogen aankijken? Ik had geen opleiding voltooid na mijn tweede keer Havo 5 en dus was ik voor mijn gevoel altijd minder. Hoe moest ik ooit een partner vinden die mij accepteerde zoals ik was? Het geloof leerde mij bovendien om nederig en de minste te zijn en mijn vijanden ook de andere wang toe te keren, dus wat had ik te zeggen? Mijn verhaal leek te verdwijnen in een eindeloze zee vol gedachtespinsels.
Therapie
Het heeft me jaren en jaren aan therapie gekost om uiteindelijk van mezelf te leren houden. Om op te komen voor datgene waar ik voor sta. Om erachter te komen wat ik wilde en wat ik graag deed. En dat kon alleen door eerlijk naar mezelf te kijken. Mezelf een spiegel voor te houden en te vertellen wat ik daarin zeg. Het heeft de diepste krochten van mijn ziel geopenbaard. Waar ik voorheen een beetje in de schaduwen leefde of mezelf verschool, stond ik opeens in het volle licht. Ik was naakt, kwetsbaarder dan ooit. Stapje voor stapje leerde ik om mezelf te koesteren en lief te hebben. Ik maakte me meer en meer los om altijd maar weer die ander te pleasen. Weet je wat daarin soms zo tegenstrijdig voelde, maar eigenlijk ook heel mooi was: dat het geloof me daarbij een handje hielp. Ik heb zo ongekend veel inspiratie gehaald uit de verhalen van Jezus. Hij keek dwars door de buitenkant, prikte er doorheen en zag daarin de mens. Elke keer opnieuw, ongeacht wie er voor hem stond.
Kapitein op mijn eigen schip
Nu ik jaren verder ben, voel ik me een ander mens. Hoewel ik soms nog steeds dat stemmetje hoor dat me vertelt dat ik de boot heb gemist en er niet bij hoor. Toch kan ik er gemakkelijker mee omgaan dan voorheen. Want inmiddels ben ik kapitein op mijn eigen schip. Ik hoef er niet meer zo nodig bij te horen. Ik bepaal zelf mijn koers op de grote levenszee. En dat gaat heus niet altijd perfect. Ik maak fouten en die mag ik inmiddels ook maken van mezelf. Soms sla ik over boord door de hoge golven en stormen om me heen, maar er is altijd weer ergens een reddingsboei waar ik me aan vastklamp. Die brengt me keer op keer terug naar de basis: mijn intuïtie. Het gaat er om dat ik mijn gevoel serieus neem. Dat is het fundament waar ik op bouw.
Wie is jouw kapitein?
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen met dit verhaal? Dat jij net als mij jouw verhaal hebt. Dat je ertoe doet, welke bevindingen of conclusies je ook over jezelf trekt. Dat het uiteindelijk niet uitmaakt waar je vandaan komt, wat je doet en hoeveel euro’s je verdient. Uiteindelijk zijn we allen mensen, schijten we allemaal op een toilet en hebben we geen invloed op het moment dat ons leven op deze aardkloot voorbij is. Het gaat erom wie je bent, wat je achterlaat en of je daadwerkelijk verbonden bent met én in de liefde. Laat je leven niet leiden door een ander, maar wees de kapitein van je eigen schip. Ga vooral varen op de grote mensenzee en wees niet bang. Hijs de zeilen, ongeacht wat het weer doet of wat de vooruitzichten zijn. Daar heb je namelijk geen controle over. Maar leef alsof elke dag je laatste is. Als je dat leven eenmaal hebt geproefd, wil je niet anders meer.
P.S. mijn tweede jaar Havo 5 behaalde ik met succes. Nu 15 jaar later ben ik daar nog steeds trots op
