Schrijfwoede.
Een geloofsbelijdenis van een ongelovige. Het lijkt een paradox. Iets dat enorm tegenstrijdig aanvoelt. Voor mij is dat niet zo. Voor de kerk ben ik dan wellicht een ongelovige, maar ik creëer graag mijn eigen geloofsbelijdenis. Een pad dat ik zelf bewandel en vormgeef.
Afzwering geloof
Het geloof heb ik een aantal jaren terug volledig afgezworen. Ik was er klaar mee. Het gevoel dat ik nooit helemaal kon zijn wie ik was. Dat hokjes-en-vakjes gedoe dat alleen maar mensen buitensloot in plaats van ze te omarmen. Of juist die gebaande paden die je moest gaan om er maar bij te horen. Ik wilde dat niet. Het voelde niet goed. Het was een verlammend systeem dat de ontwikkeling van mijn menszijn alleen maar in de weg stond.
Met het aan de kant schuiven van het geloof bedoel ik echter niet het vlammetje dat altijd wel ergens binnen in me brandt. Een soort heilig vuur dat brandt voor alles dat zuiver en oprecht is. Waar ik aan herinnerd wordt als ik een kaarsje aan steek, thuis of in de kerk. Of als ik de oude woorden van Jezus hoor om vooral toch in het licht te leven. Een vlammetje dat wordt aangewakkerd als ik muziek luister die eeuwen terug werd gezongen door mensen die gevangen zaten in slavernij. Ze zingen over hoop, vertrouwen, bevrijding en nog zoveel meer. Deze liederen inspireren mij mateloos en geven me ergens het gevoel dat er meer is dan alleen maar geboren worden, doodgaan en een begrensd leven daar tussenin. Een gevoel dat ik ook had toen ik zo’n acht jaar terug een bezoek bracht aan de gemeenschap Taizé in Frankrijk, een internationale christelijke kloostergemeenschap. Wat is dat toch dat ik het niet kan loslaten?
Goed en kwaad
Enerzijds vervloek ik mijn geloofsverleden omdat het veel beschadiging heeft veroorzaakt. Het geloof heeft veel emoties uitgeschakeld waardoor ik nooit echt heb geleerd dat ik boos mag zijn en dat mijn mening er net zo goed toe doet. Dat er niets mis mee is om eens flink ruzie te maken of te stampvoeten. Anderzijds ben ik dankbaar om mijn geloofsbagage, want het heeft mij net zo goed schoonheid en bijzondere momenten opgeleverd. Het helpt mij om bewust stil te staan bij wat ik doe, welke keuzes ik maak en hoe ik mijn leven inricht. En ergens daar tussenin zweef ik nu. Zoek ik mijn weg in het bestaan en moet ik het er gewoonweg mee doen. Zonder dat ik een concreet antwoord heb of richtsnoer waar ik me aan vasthoud.
Los van het geloof
Toen ik jaren geleden uit de kast kwam, voelde dat voor mij als een enorme bevrijding. Dit bevrijdingsproces zette zich alleen maar voort, juist ook toen ik vanaf mijn 23ste levensjaar besloot om mijn eigen weg in te slaan. Steeds minder ging ik naar de kerk en steeds meer voelde ik me bevrijd van allerlei jukken die ik had aangenomen of mij had laten aanpraten. Niet alleen de angst voor het eeuwigdurende eindoordeel verdween steeds meer naar de achtergrond, maar juist ook dat exclusieve denken: jij bent anders, dus je hoort er niet bij.
Loskomen van religieuze geloofsovertuigingen zorgde daarom ook voor een ander zelfbeeld. Ik leerde meer op mezelf vertrouwen. Waar ik voorheen mezelf structureel veroordeelde en afwees, ging ik beetje bij beetje van mezelf houden. Juist ook van die stukjes in mij die ik altijd verstopte, omdat ze er niet mochten zijn. Ik mocht er wel degelijk zijn, juist ook in mijn homoseksuele identiteit. Mijn bestaan was er niet zomaar. Ik deed er wel degelijk toe.
Veelkleurig mens
Ik heb mezelf vaak een lastig mens gevonden. Ik heb namelijk altijd de neiging gehad om mezelf te laten overspoelen door negatieve emoties en ervaringen. Dit maakte mij vatbaar voor stress. Ik werd vaak té snel een prooi van andermans grillen. Dit gebeurde al toen ik kind was en dat proces zette zich voort toen ik ouder werd. Mijn kindzijn is daardoor beschadigd geraakt en heeft daarin herstel nodig gehad. Nu kom ik steeds meer tot de ontdekking dat in mij ook een vrolijk kind zit. Een kind dat niet hoeft weg te kruipen voor dat wat hij voelt en vindt. Een jongvolwassene die ook zonder HBO-diploma of Master zijn eigen boontjes weet te doppen. Maar ook een veelkleurig mens dat prima in staat is zijn leven zelf op waarde te schatten en keuzes te maken.
Ik heb ontdekt dat ik dat ik dan wellicht een afvallige ben van de conservatieve kerk, zowel op evangelisch als gereformeerd vlak, maar niet van het geloof zelf. Ik mag dan dogmatische overtuigingen hebben afgezworen, ik voel me ook niet helemaal thuis in een wereld die het bestaan van God of iets hogers compleet ontkent. Voor mijn gevoel is er juist wel meer tussen hemel en aarde. Iets dat mijn verstand te boven gaat, waar ik geen grip op heb. Een mysterie dat geen mens helemaal kan bevatten. Wat dat is, kan ik in woorden niet uitdrukken. Wat ik nu opschrijf, is slechts een glimp van dat wat ik voel en kan morgen zomaar weer anders zijn. Het is een proces dat voortkabbelt. Iets dan nooit helemaal af is.
Leven doe ik inclusief
Leven gaat voor mij daarom steeds vaker over inclusief dan exclusief. Het is veel meer én dit én dat in plaats van en/of. Want waarom zou mijn mens- en homozijn niet samen kunnen gaan met dat wat ik niet zie, maar wat ik ergens wel voel?
Daarom zie ik mijn leven steeds meer als een wandeling. Op mijn weg ontmoet ik allerlei soorten bijzondere mensen met zeer uiteenlopende overtuigingen. En van allemaal leer ik een beetje, zolang ik er maar voor opensta. Af en toe doe ik even een stapje terug en rust ik uit om gebeurtenissen en gesprekken te overdenken of een plekje te geven. Een soort herberg waarna ik mijn weg opnieuw vervolg. Dit proces herhaalt zich constant en doet mij ontwikkelen als mens. En misschien is dat wel juist waar geloven of het leven om gaat: onderweg zijn. Niet alleen, maar samen én met respect voor ieders unieke weg. Daarom is dit mijn geloofsbelijdenis als ongelovige.
Schrijfwoede (Johan Verweij) schrijft doorleefde en vlammende teksten. Goede content raakt, net zoals muziek, film en andere kunstvormen dat doen. Daarom schrijft Schrijfwoede content die er écht toe doet.
Dit blog is ook verschenen op de website van Schrijfwoede zelf. We hebben dit met toestemming overgenomen.
