Minke Velthuis. Interview met Christiaan.
Christiaan is leraar geschiedenis en was tot vorig jaar voorzitter van de jongerencommissie van het CHJC. Ik spreek hem deze middag over de jongeren van CHJC (de HOJO’s) en zijn eigen proces van geloven en uit de kast komen. Het meest opvallend in het gesprek met hem is hoe hij aangeeft dat het makkelijker is om verdeeldheid te scheppen dan om vrede te stichten. Dat laatste vraagt namelijk zelfbeheersing en opoffering.
In 2011 kwam ik uit de kast voor mijn ouders en vrienden. Mijn ouders hebben naar mij geluisterd en ze hebben goede vragen gesteld. Dat vond ik erg fijn. Mijn vrienden heb ik een email gestuurd. Het meest ontroerende was een vriend die mij direct opbelde om zijn steun te betuigen. Deze vriend had last van stotteren en hij moest dus over een drempel om dit te doen. Toch was het steun betuigen voor hem belangrijker en hield deze drempel hem niet tegen.
Voordat ik uit de kast kwam, maar ook na die tijd, heb ik veel tijd genomen om vragen te stellen en te praten over homo-zijn. Ik worstelde in deze tijd niet zozeer met de vraag of ik mijn geloof kon combineren met mijn homoseksualiteit. In mijn beleving zou het verbieden van liefde door God absurd zijn. God is wel onbegrijpelijk, maar stelt hij ook absurde eisen? Volgens mij niet. Nee, ik worstelde ermee dat ik homo-zijn als minderwaardig zag, dus ik vroeg me af wie ik was en wie ik wilde zijn. Ik moest met mijzelf in het reine komen.
De activiteiten voor jongeren van het CHJC heb ik destijds ook bezocht. Ik vond het gelijk erg leuk. Het is een gezelligheidsvereniging, maar tijdens activiteiten is er ook ruimte voor geloofsvragen en het uitwisselen van ervaringen. Je ziet sommige mensen opbloeien en groeien in zelfbewustzijn, dat is heel bijzonder om mee te maken. Het is heel mooi om met iets kleins, een borrel of BBQ, mensen een plek te kunnen bieden waar ze zichzelf kunnen zijn. Je ziet dat het dan al snel beter met hen gaat. Toch kan ik ook geschokt zijn door de ervaringen die sommigen met zich mee dragen. Hoe ze afgewezen zijn, door kerkmensen of zelfs door hun ouders. Dat is echt erg.
Ik vind het dan ook jammer dat mijn kerkelijke traditie, waar ik van houd, zoveel moeite heeft met het vieren en zegenen van LGBT+ relaties. Waarom is die stap zo lastig? Natuurlijk ken ik alle argumenten. Maar er is ook falend theologisch leiderschap en intellectuele onwil. Gelukkig zijn er steeds meer kerkleiders die zich uitspreken voor een inclusieve kerk. Dat is helend!
Ik ben onlangs met een groep vrienden naar Taizé in Frankrijk geweest. De spiritualiteit van Taizé inspireert mij zeer. In Taizé hebben ze heel scherp door waar het werkelijk om gaat. Hun spiritualiteit is radicaal vreedzaam, gastvrij en mededeelzaam. Ze nemen de woorden van Jezus serieus en mediteren en zingen erover. Al zingend scheppen ze eenheid en zoeken ze naar bruggen in plaats van breuken. Heel indrukwekkend.
Bij veel jongeren die lid zijn van het CHJC zie ik dat zij vasthouden aan de kerk en het geloof. Daar raak ik ontroerd door. Terwijl de kerk hen soms loslaat, houden zij vast aan hun liefde voor Jezus. Er is iets dieps wat het christelijk geloof voor hen de moeite waard maakt. Als je ergens ziet waar de Heilige Geest werkt, dan wel bij deze mensen. Ze begrijpen de Bijbelse boodschap op een dieper niveau. Ze hebben de kerk daarom veel te vertellen – het zijn verhalen van doorleefd geloof.
