Raymond Hintjes-van Lieverloo.
Daar lag ik dan met mijn blote billen in de zon, op een gaystrand in Mykonos, samen met de man van wie ik houd.
Omringd door andere mannen die genoten van de zon op hun blote huid en misschien andere mannen observeerden, flirtten en misschien wel een kort contact voor een moment scoorden.
Gewoon daar op het strand, zonder schaamte of schuldgevoel las ik een boek, dat mij erg raakte: "Prayers for Bobby". (Eerder had ik al de verfilming van dit boek gezien). Het is het waargebeurde verhaal van een orthodox gelovige vrouw die in het reine probeert te komen met de zelfmoord van haar homoseksuele zoon.
Passages uit het boek raakten mij, regelmatig stonden de tranen in mijn ogen. Hoe herkenbaar waren sommige citaten uit het dagboek van Bobby (de jongen die zelfmoord pleegt). Zo schrijft hij rond zijn 16de verjaardag: "I can't ever let anyone find out that I'm not straight. It would be so humiliating. My friends would hate me (...) And my family? I've overheard them. They've said they hate gays, and even God hate gays, too (...) It really scares me when they talk that way because now they are talking about me."*
Even voelde ik me weer die tiener die zelf worstelde met wat Bobby in zijn dagboek schreef. Ik hield het angstvallig geheim en heb dat weten vol te houden tot mijn zevenentwintigste, mijn religieuze achtergrond speelde daarbij een belangrijke rol.
Bobby verloopt het echter anders. Zijn familie komt achter zijn geaardheid en bestookt hem met religieuze afwijzing van homoseksualiteit. Vooral zijn moeder is hier erg fanatiek in, ervan overtuigd dat homoseksualiteit een grove zonde is en dat zij alles op alles moet zetten om Bobby te redden. Bobby voelt zich echter afgewezen en raakt steeds verder vervreemd van zijn familie. Uiteindelijk ziet Bobby geen andere mogelijkheid dan van een brug zijn dood tegemoet te springen.
Zijn moeder is radeloos. In haar kerk vindt ze geen antwoorden op de vragen die Bobby's dood oproepen. Door zelf op onderzoek uit te gaan kan ze zich verzoenen met wat er gebeurt is en uiteindelijk wordt ze een voorvechter voor lhbt-rechten. De woorden die Bobby's moeder uitsprak tijdens een bijeenkomst van de gemeenteraad over het organiseren van een gay freedom week maakten een diepe indruk:
"There are children, like Bobby, sitting in your congregations. Unknown to you they will be listening as you echo "amen", and that will soon silence their prayers. Their prayers to God for understanding and acceptance and for your love. But your hatred and fear and ignorance of the word gay will silence those prayers. So, before you echo "amen" in your home and place of worship, think. Think and remember, a child is listening." **
Daar in een omgeving die vanuit een orthodox religieuze perspectief misschien wel als totaal zondig wordt gezien. Op een strand vol naakte homomannen. Naast mijn grote homoliefde. Daar waar ik twee andere mannen in elkaars armen zag liggen, terwijl ze elkaar knuffelden en zoenden. Daar waar ik een groepje naakte mannen met elkaar gezellig zag praten. Daar waar twee mannen met een Jack Russell speelden door een balletje over-en-weer te gooien. Daar waar ik verschillende mannen constant hun telefoon zag checken. Daar waar in de rotsachtige omgeving mannen cruiseten opzoek naar seksueel contact. Daar lag ik met mijn blote billen in de zon met een boek die mij tot tranen toe roerde. Even voelde ik mij weer de onzekere tiener, die zijn gevoel angstvallig wegstopte. Even was ik Bobby.
Maar snel bedacht ik me hoe dankbaar ik was dat ik daar mocht zijn. Daar in het gezelschap van mijn geliefde man. Daar waar twee mannen gewoon hun liefde aan elkaar toonden zonder daar door anderen op te worden aangekeken, vervelende reacties op kwamen of mensen agressief op hen reageerden. Daar waar ik gewoon lag te genieten van de warme zon op mijn blote huid en af en toe een verfrissende duik in het koele zeewater mocht nemen.
Wat zou het fijn zijn geweest als mijn 40-jarige ik tegen mijn 15-jarige ik had kunnen zeggen: "Raymond maak je geen zorgen, het komt allemaal goed. Jij mag zijn wie je bent en ik houd van je". Misschien zou mijn 15-jarige ik niet tot zijn 27-ste in de kast hebben gezeten en misschien zou hij wat meer zelfvertrouwen hebben gehad. Natuurlijk kan ik niet terug in de tijd. Maar wat ik wel heb gedaan is de Raymond die in mijn herinnering nog steeds bestaat, omarmen en liefhebben. En dat heeft helend gewerkt.
Ondertussen bestaan er nog heel wat Bobby's in deze wereld. En daarom zal ik me blijven inzetten om jonge kwetsbare homoseksuele mensen (en in het bijzonder zij die in een afwijzende religieuze omgeving opgroeien) bij te staan.
Raymond Hintjes (Brunssum, 1977) is opgevoed als Jehova's getuige en is zeer actief geweest binnen deze gemeenschap. In 2006 heeft hij met de Jehova's getuigen gebroken, hij is uit de kast gekomen en heeft een relatie met een man. Raymond heeft een studie HBO theologie gedaan en werkt als docent levensbeschouwing in het voortgezet onderwijs. Naast zijn baan heeft hij Religiewetenschappen gestudeerd aan de Radbouduniversiteit.
* Ik kan nooit iemand laten ontdekken dat ik geen hetero ben. Het zou zo vernederend zijn. Mijn vrienden zouden mij haten (...) En mijn familie? Ik heb ze toevallig gehoord. Ze hebben gezegd dat ze homo's haten, en ook God haat zelfs homo's (...) Het maakt me echt bang als ze zo praten, want nu hebben ze het over mij.
** Er zijn kinderen zoals Bobby, ze zitten in jullie gemeenten. Onbekend voor jullie zullen ze het horen als je het beaamt, en hun gebeden zullen spoedig verstommen. Hun gebeden tot God om begrip en acceptatie en om jullie liefde te ontvangen. Maar jullie haat en angst en onwetendheid over het woord homo zal deze gebeden laten verstommen. Dus voor je beaamt , thuis en in jullie plaats van aanbidding, denk na. Denk na en onthoud, er luistert een kind mee.
