Noud Fortuin. Interview met Lucas.
Ik ben niet zo snel onder de indruk van mensen. Het positieve probeer ik altijd te zien, maar het gebeurt zelden dat ik echt wordt geraakt door de uitstraling die iemand heeft. Lucas is een uitzondering op die regel. Ik sprak Lucas op een van de eerste zomerse dagen van dit jaar en zo zat hij er ook bij. Vrolijk, enthousiast en blij om zijn verhaal te kunnen doen.
Veranderingen
Lucas*, 22 jaar komt uit een klein dorpje waar het extra opvalt als je niet in het ‘normaal plaatje’ past. Als transgender met een lichamelijke beperking past Lucas hier niet in. Dit houdt hem echter niet meer tegen om het gesprek te beginnen. Een tijd lang is dit wel zo geweest. Lucas zijn moeder en zijn tweelingzus vinden het namelijk maar moeilijk om te verwerken dat hij transgender is. Vooral zijn moeder remt hem af, omdat ze bang is dat hij een verkeerde keuze maakt en hier later op terug komt. “Ik weet dat ze het allemaal uit liefde doet, maar het is nu wel een belemmering in mijn hele proces.” Daarnaast is er thuis geen ruimte om over de combinatie van transgender zijn en het christendom te praten. Voor Lucas is daardoor een grote vraag: “Hoe ga ik verder zonder anderen te kwetsen?” Hij probeert evenwicht te zoeken, maar dat is moeilijk. Het gesprek over christendom en transgender zijn is voor hem nodig om antwoord te geven op vragen van anderen, maar ook om zelf antwoorden te krijgen. Het evenwicht vinden altijd lastig en al helemaal omdat hij weinig support ervaart van thuis uit. “Als thuis je niet support sta je vroeg of laat tegen een muur. Uiteindelijk moet jij de stap zetten om verder te gaan.”
Stappen zetten
Vastberaden om stappen in de kerk te zetten is Lucas zeker. Er zijn veel negatieve geluiden, maar hij ziet vooruitgang en daarom blijft hij proberen om het gesprek te beginnen, want alleen dan kan er wat veranderen. “God wilt niet dat wij elkaar veroordelen en niet accepteren. Misschien is diversiteit wel een verrassing van God.” Lucas heeft een aantal mooie uitspraken en redenaties over geloof en wat ik heel mooi vind is dat hij blijft doorzetten. Het is moeilijk om je kwetsbaar op te stellen en al helemaal als de reacties van je omgeving tegen vallen. Lucas merkt dat de negatieve geluiden uit de kerk “afstand creëren tussen hem en God, maar het is oké. Ik weet dat ik geloof.” Later voegde hij daar aan toe: “Ik moet deze stappen zetten en ik moet er dan op vertrouwen dat wat er ook gebeurd God bij mij is. Ik vertrouw erop dat Zijn liefde sterker is dan alle negatieve dingen en verhalen.”
Omdenken
Dat is precies wat mij zo raakte bij in het gesprek. Lucas zet iets moeilijks om in iets positiefs en zo doet hij dat niet alleen in de kerk maar ook in het medische traject. De diagnostiek duurt normaal gesproken zes maanden. Bij Lucas duurt dit echter al een jaar en wordt de diagnose nog steeds uitgesteld. Hij weet niet hoelang dit nog zal duren en dat is erg frustrerend, want pas na deze fase mag hij beginnen met hormonen. Iets waar hij erg naar uitkijkt. Ook al gaat het medische traject niet zo soepel als hij had gehoopt, blijft hij het proces zo positief mogelijk bekijken. “Ook al gaat het langzaam ik ben blij en ook wel trots op de stappen die ik al heb gezet.”
* Lucas is niet zijn echte naam.
