Open brief

Annemarie van Krimpen.

Beste God,

Ten eerste wil ik vragen of u deze brief helemaal wilt lezen, voor u een antwoord geeft.

Volgens mij hoef ik me niet voor te stellen, aangezien u weet wie ik ben. Ondanks dat veel dingen u bekend zijn, wil ik toch open praten over dingen. Ik zit, zoals bij u welbekend, sinds mijn puberteit met vragen. En die vragen blijven terugkomen. Nu is het zo dat mensen over het algemeen veel vragen hebben. Sommige vragen ploppen even op en zijn zo weer verdwenen. Andere vragen blijven met vlagen terugkomen. Zo is het ook met mijn vragen.

Vragen

God, ik heb duizend en één vragen aan u. Had u me bijvoorbeeld niet even van te voren kunnen waarschuwen? Dat ik o.a. een heftige puberteit zou gaan krijgen? Of een pittige jeugd? Had u me niet kunnen bemoedigen, even een schouderklopje geven, zo van: “nou meis, je moet nu ff doorbijten maar dat kan je. Geloof in mij en in je eigen kunnen”. Hm ik geloof dat ik best wel kritisch en geïrriteerd over kom. Maar ik bén ook boos. Op u. Ik ben door zoveel dalen gegaan, dat het idee van de top me -soms- niet eens meer kon opvrolijken. Ik heb veel momenten gehad -en die gedachten blijven komen- waarop ik even niets positiefs meer kon bedenken. En niets anders wilde dan rust. Momenten waarop ik speelde met de gedachte om ‘ermee te stoppen’. Puur omdat ik rust wilde. Rust in mijn leven en mijn hoofd. Gelukkig zijn deze gedachten veelal verleden tijd. Toch blijf ik nadenken over thema’s. Momenteel bevind ik me in een zoektocht naar wie ik ben. Waar sta ik voor? Wat wil ik? Wat zijn míjn normen en waarden? Wat wil ik met geloof? Of: wat wil ik daar niét mee? Zoveel vragen.

Worsteling

En God, u moet weten, ik ben heus geen opgever. Ik probeer altijd te knokken, vechten, hoe uitzichtloos de situatie ook is. Maar nu weet ik me even geen raad. Op dit moment kamp ik met een strijd, die alleen mede­strijders kunnen ‘meevoelen’. Ik twijfel of de ‘ik’ die ik tot voor kort was, wel écht de ik is die ik wil zijn. Wil ik wel ‘met de massa’ meelopen? Of kies ik voor mijn éigen geluid? Luister ik naar mijn hart? God, het zijn zoveel vragen! Ik bedoel maar: had u het niet wat makkelijker kunnen maken? Door bijvoorbeeld rond m’n 13e te zeggen: het is maar de vraag of jij ooit wel een man trouwt? Niet omdat er zo weinig mannen zijn, of ik kieskeurig ben. Nee, omdat ik heb ervaren dat ik voor beide ‘kanten’ gevoelens kan hebben. Zo, hèhè, 't hoge woord is eruit. Ik kan op zowel mannen als vrouwen vallen. En dát is nou niet bepaald makkelijk, God. Ik bedoel maar: ik had ‘liever’ gehad dat u had gezorgd dat er een spetter van 'n kerel in m’n leven kwam -en bleef-. Weet u wel niet hoe erg ik worstel?

Angst voor afwijzing

Voor mijzelf is het wel duidelijk: als ik hier niets mee doe, blijft dit thema terugkomen. Dat betekent niet dat ik ‘dan maar’ kies voor een leven als biseksuele vrouw. Het is een weloverwogen keuze. Nachten heb ik wakker gelegen. Gepiekerd. Ik heb mezelf voorzichtig, en bang voor wat komen ging, deze gedachte toegelaten. Mán man, wat een gevecht. Wat een vragen, twijfel, angst, verdriet, woede. Hoe mensen om me heen erover denken is meer dan pijnlijk duidelijk geworden. Helaas wordt (les)biseksueel zijn nog altijd gezien als ‘ziekte’. Men gelooft dat als je maar genoeg om genezing bid, het gevoel wel over gaat. Ik was -en ben- met stomheid geslagen! Hoe kún je zoiets zeggen? Nou goed, God, dat is dus ook waar ik bang voor ben. Afwijzing, veroordeling, vooroordelen etc.

Uit de kast

Ondanks de kans groot/aanwezig is dat ik ook hiermee te maken ga krijgen, heb ik er vandaag voor gekozen om de deur open te gooien. Met voorzichtige maar vastberaden voet uit de kast te stappen. Dit is wie ik ben God, en dat wist u al heel lang. Ik wou het aan u kwijt. U weet God, dat ik weet dat dit mij niet tot een ander mens maakt. Ik blijf dezelfde. Alleen ben ik net even anders, dan alle andere. Ik wandel niet op het pad waar de meeste op lopen.

Achteraf is het allemaal helder. De keren dat ik, zowel in mijn puberteit als erna, verliefde gevoelens heb gehad voor een vrouw. De twijfels als ik een homo/lesbisch stel op tv zag. Het gevoel wat dan opbruiste. De vele gesprekken met een dierbare vriendin. Door de jaren heen. Twijfels die ik uitsprak -in ‘t verleden- naar mijn ouders. God, het is geen makkelijke keuze. Maar ik weet en geloof dat u de God van Liefde bent. Mij heeft gemaakt naar uw beeld. Ik mag zijn wie ik ben. U houdt van me, oneindig veel. Het feit dat ik erken dat ik op hetzelfde geslacht val, betekent niet dat ik u afwijs. Want dat zou ik niet willen. Ik wil u, hoe moeilijk en donker het is, niet loslaten. En ik geloof: u laat me nooit los!

Vader God, tot slot wil ik u bedanken. Ik zie u voor me, zitten in de hemel met een glimlach op uw gezicht. Omdat u mij niet loslaat, en ik u niet los wil laten. Omdat ik steeds meer en meer mijn eigen pad kies. Mijn eigen doelen, wensen, normen en waarden aan het ontdekken ben. Dank u wel voor wie u bent. Dat u me op dit moment een onbeschrijflijk groot rust gevoel geeft. Dat ik mag geloven, dat homo en gelovig zijn samen kan gaan. Dank u voor uw genade, uw liefde en goedheid.

Tot slot wil ik het volgende liedje meegeven aan jou als lezer/getuige van mijn brief aan God.

Annemarie is een 23 jarige vrouw uit Overijssel. Via haar blog post ze wekelijks dingen die haar bezig houden in het dagelijkse leven.

#brief #geloof #God #vragen #jeugd