Tjerk de Jong.
Ik was 23 jaar toen ik mijn vriend ontmoette. Al vanaf het begin merkten we dat er een klik was tussen ons, al waren er ook verschillen. Als christelijke homo had ik er altijd rekening mee gehouden dat ik een relatie zou kunnen krijgen met een niet-christen. En dat was nu dus ook gebeurd. Ik geloofde wel, hij niet. Maar gelukkig stond hij er wel voor open.
Korfbal en geloof
Toen we een relatie kregen begon ik mij te verdiepen in zijn sport. Korfbal. Steeds meer ontdekte ik hoe het spel werkte en wie de spelers waren. Wedstrijden werden interessanter en het was fijn om er met elkaar over te praten. Omdat ik me ging verdiepen in zijn sport, ging hij zich ook meer en meer verdiepen in mijn geloof. Ik hielp hem daarbij. Samen lazen we stukjes uit de kinderbijbel en stukje bij beetje kwam hij meer te weten over het christelijke geloof. Op een gegeven moment gingen we samen een Alpha cursus volgen en dat gaat nog steeds door. Op dit moment volgende we samen een cursus waarin we in kleine stapjes door de bijbel heen gaan. God heeft een belangrijke plaats in mijn leven. Dus het lijkt mij heel normaal dat mijn vriend daar kleine stukjes van leert. Ik wil hem niet dwingen tot het geloof, alleen hem er kennis mee laten maken. Net zoals ik kennis heb gemaakt met korfballen.
Opgroeien binnen de GKV
Van jongs af aan ben ik door mijn ouders opgevoed in de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt (GKV). Een kerk waar ik altijd lid van wil blijven. Het heeft mij echter door de kerk wel veel moeite gekost om uit de kast te komen. De woorden ‘een gruwel in Gods ogen’ en ‘homoseksualiteit is een zonde’ vliegen door de kerk heen. Eenmaal uit de kast, moest ik zelf na gaan denken hoe de bijbel spreekt over homoseksualiteit. Na een lange zoektocht begon ik een evenwicht te vinden tussen mijn geloof en mijn homoseksualiteit. Mijn ouders moesten er enorm aan wennen. Voor hen begon ook een zoektocht. Tijdens mijn zoektocht had ik een gesprek met de dominee. Dat was de dominee van de kerk waar mijn ouders naar toe gaan. Al snel kwam hij tot de conclusie dat ik wel homo mag zijn, maar het niet mocht praktiseren. Zodra ik een vriend zou krijgen, zou ik niet meer aan het avondmaal mogen deelnemen. Als 18-jarige puber wilde ik dat echt niet laten gebeuren. Hoezo zou één dominee mij tegenhouden tot het avondmaal? Hoe kan iemand mij weg houden van God. Ik voelde mij boos en gefrustreerd. Ik kon mij niet voorstellen dat ooit iemand mij van het avondmaal af zou houden. Hierdoor ben ik meer gaan onderzoeken wat er in de bijbel over homoseksualiteit wordt geschreven.
In gesprek blijven
Ik heb met veel mensen gesprekken gehad over het geloof en homoseksualiteit. Gesprekken met mensen die er geen problemen mee hadden, met mensen die er heel weinig van afwisten en met mensen die er totaal op tegen waren. Juist door in gesprek te blijven was er aandacht. Door het bespreekbaar te maken leerde ik ook met andere ogen kijken. Ik kon leren begrijpen waarom mensen er zo tegen waren of hoe het kwam dat mensen er niet zo veel van af wisten. Ineens ontdekte ik andere invalshoeken. Hierin leerde ik ook dat iedereen zijn waarheid heeft.
Verhuizing
Tot mijn 24e woonde ik in Groningen op kamers. Ik ging daar ook naar de kerk en mocht aan het avondmaal deelnemen. Maar toen ging ik verhuizen naar Leeuwarden. Daar wilde ik mij opnieuw aansluiten bij de GKV. Als je verhuist naar een andere woonplaats is het normaal dat je attestatie aanvraagt. Dan geef je aan dat je graag als belijdend lid wilt worden overgeschreven van de ene naar de andere kerkelijke gemeente. Voordat ik dit daadwerkelijk wilde doen, wilde ik eerst kennismaken met de gemeente en met name met de dominee. Ik wilde direct al met de deur in huis vallen. Na wat mail contact had ik een afspraak gemaakt met de dominee en een kerkelijk werkster. Aan het begin van het gesprek zei ik: ‘Ik ben homo en ik woon samen met mijn vriend’. Het was even stil aan de andere kant van de tafel. Later zeiden ze dat ze ‘dit probleem’ nog niet eerder hadden meegemaakt. Ze legden uit dat de kerkenraad hier over na moest gaan denken en een besluit moest nemen. Na twee gesprekken met de dominee en de kerkelijk werkster heb ik toch besloten om al lid te worden van de GKV te Leeuwarden. De kerkenraad zou nog in vergadering gaan over mijn status en hoe dat een plek zou krijgen in de kerk.
Kennismaking GKV Leeuwarden
Ik kreeg al snel een ouderling op bezoek voor een kennismaking en informatie over homoseksualiteit en mijn geloof. Een jaar nadat ik lid werd kreeg ik een brief van de kerkenraad. Daarin werd mij geadviseerd om niet meer aan het avondmaal deel te nemen. Als ik afzie van mijn homoseksuele leefwijze, dan wordt de tafel wél weer voor mij opengesteld. Het leek een keuze, maar het werd eerder een verbod. Ze zijn tot deze keuze gekomen aan de hand van de handreiking Homoseksualiteit GKV Rotterdam Stad. Het was echter niet helemaal via de gebruikelijke weg gegaan. Binnen de kerk geldt de tucht. Dat betekent dat er eerst waarschuwingen worden gegeven, zodat je eventueel kunt veranderen. Er moeten minstens drie waarschuwingen gegeven worden. De eerste wordt er hardop voorgelezen dat er een anoniem lid in zonde leeft. De tweede keer wordt je naam genoemd én de zonde. En als laatste dat het lid geen gehoor heeft gegeven aan de waarschuwingen en dat je onder de tucht komt te staan. Deze hele, zorgvuldige, procedure werd overgeslagen. De beslissing werd in een kleine brief meegedeeld. Ik was boos. Boos op de manier hoe het gegaan was. Vooral was ik boos om die handreiking. Maar, de kerkenraad had hun keuze gemaakt. Aan het begin wilde ik alleen maar boze brieven schrijven. Alleen schoot er telkens door mij heen dat je met boosheid niets bereikt. Met liefde wel. Ik moest mijn naaste lief hebben als mijzelf. Ik zou dus een brief moeten schrijven vanuit de naastenliefde. Mijn ervaringen met de gemeenteleden uit Groningen hebben mij daar bij geholpen. Ik moest het vanuit een andere invalshoek bekijken en proberen te begrijpen waarom de kerkenraad die keuze gemaakt had.
Stilzwijgend protest
De zondag nadat ik de brief had ontvangen was de viering van het heilig avondmaal. Mijn vriend en ik zijn gewoon naar de kerk gegaan. Bij het avondmaal in Leeuwarden gaan de rijen om de beurt naar voren. Zo ook de rijen voor mij, mijn rij en de rijen achter mij. Maar ik mocht niet aangaan. Op den duur was het vak waar wij zaten helemaal leeg, op ons na. Alleen wij zaten er nog. Het voelde als een stilzwijgend protest. Na afloop van de dienst werd ik door mensen aangesproken dat het pijn deed om het te zien. Zelfs mensen uit de kerkenraad kwamen naar mij toe om dit te vertellen. Mensen om mij heen hebben gezien dat wij alleen zaten. Eenmaal thuis heeft het mij niet losgelaten. Ik voelde mij alleen in een kerk die zich één familie noemt. Eén lichaam, één Geest. Maar ik voelde mij weggesneden van het lichaam.
Nieuwe wijkouderling
Mijn nieuwe wijkouderling kwam bij mij langs om te praten met en over mij. Hij had de kerkenraad ook al gevraagd hoe alles was verlopen. Hij was net verkozen tot nieuwe ouderling en viel nog buiten de beslissingen die waren gemaakt. Toen ik de brief aan hem liet zien kon hij het niet geloven. Hij legde mij uit wat ik al vermoedde. De kerkenraad had hier nooit eerder over na hoeven denken. Het was een ‘probleem’ wat ze lang voor zich uit hebben geschoven. Terwijl het in mijn ogen helemaal geen probleem was. Het is wie ik ben. Ik kan God recht in de ogen aan kijken als het gaat om mijn seksualiteit. Ik was ook niet boos op de kerkenraad. Hoe kunnen zij een oordeel geven over iets waar ze zich nooit in verdiept hebben? Ik kon het begrijpen. Wat ik alleen niet begreep was dat ze het mij nooit gevraagd hadden. Ik kan genoeg uitleg geven over hoe ik evenwicht heb gevonden in mijn geloof en mijn geaardheid. Vele mensen zien homoseksualiteit als een zonde. Ook ik heb geloofd dat het een zonde was. En dat is fout. Er staan inderdaad veel losse teksten in de bijbel waaruit je zou kunnen opmaken dat homoseksualiteit een zonde is, maar dat is het zelfde als een discussie gaan houden over de kinderdoop of volwassendoop. Iedereen kan zijn eigen teksten vinden om zo de ander te proberen te overtuigen. Een half jaar later kwam de ouderling nog eens langs met een brief. In die brief maakte de kerkenraad excuses en gaven ze mij de eigen verantwoordelijkheid voor het aangaan aan het avondmaal. Ze gaven aan in de brief dat er meer bezinning nodig is. Het voelde erg goed om die brief te mogen ontvangen en te lezen. Ik mocht weer belijden dat Jezus gestorven is voor al mijn zonden. Ik voelde mij weer een onderdeel van het gezin, van het lichaam, van de kerk. Ik had weg kunnen lopen naar een andere kerk zodra er een oordeel was. Maar dit heb ik niet gedaan. Ik heb bewust gekozen voor de GKV. Het is de kerk waar ik ben opgegroeid. De kerk waar ik veel voor heb gedaan. De kerk waarin ik mijzelf fijn voel. Als ik wegloop pak je het probleem ook niet aan, maar verschuif je het probleem door naar een ander. Niet dat ik verantwoordelijk wil zijn voor alles wat nog na mij gaat komen, maar ik vind het fijn om daar een klein stukje aan bij te dragen.
Onwetendheid
Door alle gesprekken die ik heb gehad kom ik er achter dat veel mensen in de kerk niet zo veel weten van homoseksualiteit en geloof. Logisch ook, want de media laten een bepaald beeld zien. Ik denk dat iedereen wel de gaypride kent. Het beeld dat veel mensen hebben, zijn de mannen in de leren pakken, met snorren en veren. Maar niet elke homo is hetzelfde. Als één hetero op het nieuws iemand vermoord zijn niet alle hetero’s moordenaars. Waarom zou je dan wel alle homo’s met elkaar vergelijken? Ik wil de kerken oproepen om met de mensen in gesprek te gaan. Praat niet óver deze doelgroep, maar praat mét ze. Beide kunnen heel veel van elkaar leren. Door met elkaar in gesprek te gaan kun je ook eens leren kijken vanuit een ander perspectief. Ik denk dat veel homo’s zich dan ook veiliger kunnen voelen in de GKV. Veilig om zichzelf te kunnen zijn, net als ieder ander.
