Ennio Drost.
Enkel wie heeft doorleefd en heeft gevoeld...
In de Disneyfilm 'De Klokkenluider van de Notre Dame', komt de zigeunerin Esmeralda op voor de verstoteling Quasimodo. Dat is bijzonder, zeker als je ziet hoe hij ter schande wordt gezet door religieuze mensen. Zij dénken allemaal dat ze goed bezig zijn omdat ze alle regeltjes en wetten gehoorzamen. Ze vergeten echter wel bij deze daad het eerste gebod: 'Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf...'
Ook Esmeralda valt buiten de groep. Ze wordt gezien als een zelfde verstoteling omdat ze bij een ander volk hoort. Maar juist daarom weet zij hoe Quasimodo zich voelt. Zij trekt haar mond open voor de man die dat (nog) niet durft. Dat is moedig en bijzonder. Iets waar we veel van kunnen leren. Zeker als je haar lied beluistert waarin ze God nederig vraagt haar volk niet te vergeten. Terwijl de rijken vragen om meer geld en meer aanzien. Dat vragen ze niet eens voor de ander maar voor zichzelf. Alsof ze daar recht op hebben. Alsof ze dat hebben verdiend...
Verstoteling
Bijzonder genoeg vraagt Esmeralda zich af of God zelf niet ook ooit een outcast is geweest. Nou en of, bedenk ik me gelijk. God werd Zelf mens: Jezus. Hij weet hoe het is om er niet bij te horen. Juist daarom had en heeft Hij de verstotelingen zo lief.
Jezus en Esmeralda hebben gevoeld wat Quasimodo voelde. Maar ook wat wij wellicht hebben gevoeld en nog steeds voelen. We horen er misschien niet bij in religieuze ogen. Maar het waren juist de verstotelingen buiten de stad die uitgenodigd werden én kwamen naar het feest van de Grote Koning (Lucas 14).
Open armen
Inderdaad, een hart dat gebloed hééft weet hoe het ís als een hart bloed. Wie wérd getroost, kán troosten. God werd mens en accepteerde iedereen. God, De Vader, doet dat nog steeds. Simpelweg omdat we allemaal kinderen van Hem zijn en omdat we geschapen zijn naar Zijn eigen evenbeeld. We gedragen ons er niet altijd naar, maar Zijn armen staan altijd wijd open. Daarom is juist Iedereen gewild, geliefd, gekend en zo welkom.
Dat besefte ik toen ik daar stond, op de plaats waar Esmeralda opstond voor de verstoten Quasimodo. Ik liep door diezelfde kerk en zong hetzelfde gebed...
'I ask for nothing
I can get by
But I know so many
Less lucky than I
Please help my people
The poor and down trod
God help the outcasts
Children of God'
Kom bij Mij
Mensen die er niet bij horen, the outcasts, vragen niet veel. Het enige wat ze willen is gezien worden als volwaardige mensen. Ze willen net als iedereen hun Godgegeven gaven inzetten tot opbouw van het hele lichaam. Met nadruk op 'het hele lichaam'. Want sterker nog, zonder één van deze kostbare en onmisbare delen is Gods eigen hart niet eens compleet. Hij kwam, werd mens, zodat Hij ons kon begrijpen. Hij nodigde ons uit toen Hij Zijn armen opende en Zijn leven voor ons gaf. Hij gaf Zijn leven zodat wij zouden leven. Het enige waar Hij nog op wacht is dat jij Die uitnodiging accepteert. Tot jij komt aangerend, Hij eindelijk Zijn armen kan en wil sluiten en het 'Welkom Thuis' jou als genodigde gast, als Zijn genade kind, kroont...
God liefhebben en mijn naaste als mezelf
Reken er maar op dat er velen aan de tafel van De grote Koning zullen zitten die je er misschien niet had verwacht. Erg eigenlijk dat we denken te weten wie dat zijn. Gelukkig beslist God daarover. Hij kent immers ieder hart. En Hij weet precies welke gast Zijn uitnodiging heeft geaccepteerd. Laat ik er zelf mee beginnen, met het beleven van Zijn liefdesgebod. God liefhebben boven alles en mijn naaste als mezelf. Ja, dan hebben we huiswerk genoeg. Maar als wij willen, dan zorgt Hij ervoor dat we het ook kunnen. Als we dat allemaal allereerst al zouden proberen dan gaan we vanzelf opstaan voor hen die dat niet durven of kunnen. Omdat we dan (eindelijk) gaan zien en gaan beseffen dat zij ook deel van ons eigen lichaam zijn. Gemaakt door God, aan jou gelijk.
Feest
Wat een groot feest zal het zijn. Niemand zal worden uitgesloten, yes, All-inclusive. De enige voorwaarde is dat we Zijn uitnodiging accepteren. We zullen dan nooit meer iets tekort komen...en hopelijk ook niemand. De uitnodiging staat nog, de acceptatie is aan ons. Laten we ons eerst maar eens (opnieuw) verwonderen over het leven van Hem die elke verstoteling liefhad én heeft. Die hen als Zijn familie zag én ziet en daar alles voor over heeft gehad én heeft.
Juist, dan ga je vanzelf snappen wat God met 'elkaar liefhebben' bedoeld! Hij heeft het ons zelf voorgeleefd.
Laten WIJ beginnen waar het voor Hem hier leek te eindigen. Mijn armen staan ook open en die van jou?
