Anoniem.
Ik ben opgegroeid in het dorp waar ik nu ook weer woon. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Brabant, mijn moeder uit Twente. Beide gezinnen waren wat ze noemen goed Rooms Katholiek; vooral het gezin van mijn moeder. Opa zat in het kerkbestuur en wat er ook gebeurde, de kerk ging voor alles; dat was dus ook in ons gezin zo. Samen met mijn twee jongere zussen zaten we elke zondag in de kerk. Ik werd misdienaar en ik was veel in het naburige Franciscaner klooster te vinden.
Bij ons thuis
Vooraf wil ik zeggen dat mijn ouders zeker zorgzaam en lief waren, maar dat zij wel vast zaten in een leven dat was vorm gegeven door de strenge katholieke leer en de normen en waarden die hen waren meegegeven. Ik werd opgevoed binnen vastomlijnde kaders: “Jij bent de oudste, dus jij moet het verstandigste zijn” of “Niet doen! Wat zouden andere mensen daar niet van denken?” Ik kon thuis niet veel goed doen. Een voorbeeld: Als er was afgewassen, werden we niet bedankt, maar hadden we altijd wel iets vergeten.
Ik heb geleerd in de pas te lopen en te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ik maakte het eerst anderen naar de zin en daarna kwam ik zelf pas aan de beurt. Eigenlijk voelde ik een grotere verantwoordelijkheid voor het geluk van een ander dan voor dat van mezelf. Mijn ouders hebben geprobeerd ons op te voeden op basis van de waarden en normen die voor hen belangrijk waren; daarnaast hebben zij mij wel de basis gegeven om zelf na te denken en op basis van eigen bevindingen en geweten me te ontwikkelen.
Ze konden ook niet vaak genoeg benadrukken dat je “rein” op jezelf moest zijn, omdat je je lichaam van God gekregen had en daar goed voor moest zorgen. Wat “rein” betekende, werd niet uitgelegd; over seks werd niet gesproken. Ja, mijn vader heeft me een keer voorgelicht. Ik denk dat ik toen 14 was. Hij vertolkte: ‘Als je met een vrouw samen was en je hield veel van elkaar, dan kreeg je een erectie en omdat je zo dicht bij elkaar was, kreeg je vervolgens ook kinderen. Meer details van ‘deze seksuele opvoeding’ herinner ik me niet. Het woord penis en vagina, ik kan me niet herinneren dat deze woorden genoemd werden.
Spelletjes met jongens
Ik herinner me dat ik rond mijn 10de met vriendjes uit de buurt speelde, die niet van onze school waren. Dat draaide regelmatig uit op “bipsen kijken”. Dat was natuurlijk een stiekem spel, wat ik voor mijn ouders verborgen moest houden. Ik heb in mijn jeugdjaren daardoor een eigenschap ontwikkeld waarvan ik achteraf denk, was dat maar noooooit zo ontstaan; ik ging namelijk dingen verbergen.
Alle neven en nichten (de meesten waren ouder) gingen op een gegeven moment trouwen. Ik had een neef, 20 jaar ouder, die woonde alleen. Hij woonde op kamers boven een winkel. Een enkele keer kwamen we bij hem. Over de reden waarom hij alleen woonde, werd niet over gesproken en dat hij homo was bleek pas veel later; ook daar werd niet over gepraat.
Ik herinner me twee vrienden waar ik regelmatig mee omging. Op een dag waren we in de buurt van het voetbalveld en vroegen ze mij of ik op de uitkijk wilde staan; vervolgens gingen zij zich aftrekken. Wat dat was? Wist ik dat niet? Nou je maakt een stijve en dan ga je heen en weer tot je een lekker gevoel krijgt. Ik keek of er niemand kwam en keek naar hen. Zij gingen op de bank in ‘de duck-out’ liggen en trokken zich afzonderlijk af tot ze klaar kwamen. Dat heb ik natuurlijk thuis ook geprobeerd en het was overweldigend lekker.
Toen ik op de LTS zat, keek ik stiekem naar andere jongens als we gym hadden. Ik kan me nu nog het beeld voor mijn geest halen van de lekkere dijen van een jongen die een keer naast me op de bank zat. Bij het schoolzwemmen deelde ik samen met een andere jongen een kleedhokje. We vonden beiden elkaars piemel interessant, maakten hem stijf en trokken tot we klaarkwamen.
Het kwartje viel niet
Later kwam ik in een band terecht. We speelden op bruiloften en feesten. Heerlijk was het om al die lekkere jongens in de zaal te zien. Ik voelde me vaak warm worden van binnen, maar herkende dat niet als verliefdheid. Het was iets dat niet paste in mijn denkpatroon; trouwens ook niet in dat van mijn collega bandleden. Die ’collega’s’ hadden het over mooie meiden in de zaal. Ook in deze setting moest ik weer snel nadenken en gaf ik een antwoord dat van me werd verwacht.
Het kwam niet in me op dat ik wel eens homo zou kunnen zijn. Het bestond gewoonweg niet voor mij. Natuurlijk hoorde ik er wel eens wat over, maar niet op die manier dat ik met mijn geprogrammeerde brein daarmee een link legde. Ik ben vaak heimelijk verliefd geweest op een mooie jongen, maar het duurde telkens maar even en vervolgens was hij weer uit beeld. Ik heb het nooit anders kunnen zien dan het voortbouwen op de spelletjes in mijn jeugd met mijn stiekeme gedachten, die niet pasten bij hoe ik voor de buitenwereld zou moeten zijn.
Eén keer heb ik het bewust opgezocht. Ik was 22 en liep stage. Een collega vertelde lacherig dat er in het park homo’s kwamen. Kort daarna ben ik ‘s avonds naar dat park gegaan, heb er wat rondgelopen en ben op een bank gaan zitten. Het was al laat toen een oudere man vroeg of ik op iemand wachtte. Ik weet nog wat ik antwoordde: “Misschien wel op jou.” Het floepte er zomaar uit en hij kwam naast me zitten. Ja, hij had mooie, warme handen. Vlak bij het park was het grote herenhuis van zijn ouders en in de voorkamer op de divan hebben we naakt met elkaar gevreeën. Ik vond het heerlijk. Ik begrijp nu nog steeds niet waarom mij dat niet wakker geschud heeft. Onbegrijpelijk, het kwartje viel weer niet…
Ik wist niet beter. Je hoort met een meisje te trouwen. Verliefd op een jongen? Dat kwam niet in mijn hoofd op. Jongens waren voor stoute spelletjes, waar je niemand iets over vertelde. Wat zouden anderen er wel niet van zeggen? Het was me zo ingeprent wat je behoorde te doen, dat ik niet eens op de gedachte kwam dat verliefd worden op een jongen bestond.
Mijn huwelijk
Toen ik 26 was, leerde ik via het jongerenkoor van onze kerk een meisje kennen dat 10 jaar jonger was dan ik. Ik had totaal niet in de gaten dat zij mij adoreerde. We gingen wel eens uit met een stel vrienden en na afloop werd er dan ook wel gezoend. Ik vond het geweldig, 26 jaar en dan een leuke jonge meid die mij helemaal zag zitten! Zo kregen we verkering en trouwden drie jaar later.
Nu zijn we bijna 40 jaar verder. We zijn nog steeds getrouwd en hebben drie volwassen kinderen en zeven kleinkinderen, maar ik heb nog steeds contacten met mannen zonder dat mijn vrouw het weet. Ik spreek af op parkeerplaatsen of in hotels en heel soms bij iemand thuis. Dit doe ik om toch een beetje lekkere seks te hebben, want seks met mijn vrouw is waardeloos. Eén keer heb ik ook een man bij ons thuis uitgenodigd, maar dat zorgde voor zoveel spanning, dat ik het daarna nooit meer heb gedaan.
Ik schaam me ervoor. Ik weet wel dat het niet goed is, maar ik kan het niet stoppen. Het is een obsessie, een soort verslaving, waar ik geen weerstand aan kan bieden. Ik snap nu wel dat dat komt, omdat ik homo ben, maar ik kan het mijn vrouw niet aandoen dit in deze fase van mijn leven nog te vertellen; dus blijf ik het stiekem doen. Iedere keer komt er weer een moment dat ik mezelf zo smerig vind en er weer tijdelijk radicaal een punt achter zet. Echter na een tijdje komt de behoefte weer boven en begin ik opnieuw.
Eigenlijk geloof ik niet meer in God
Ik hoop echt dat jonge mannen nu zo’n leven niet hoeven te leiden en dat zij gewoon zichzelf kunnen zijn, zonder overal over te moeten liegen en alles stiekem te moeten doen. Het is niet goed dat de RK zegt dat homo zijn niet goed is. Je kunt er niets aan doen; zelfs al heb je een lieve vrouw. Die gevoelens verdwijnen niet en als het wordt verboden, ga je het toch stiekem doen. Je gaat liegen en bedriegen en daarna voel je je alleen maar slechter. Eigenlijk geloof ik niet meer in God, want welke God doet iemand zoiets nou aan? Niet meer naar de kerk gaan, durf ik ook niet. Wat zouden de mensen daar wel niet van zeggen? Dan stel ik helemaal iedereen teleur. Dus hou ik het geheim en neem het mee in mijn graf.
