Henk Velthuis.
Vanuit mijn christelijke opvoeding was het wel duidelijk. Homoseksualiteit kon niet volgens de bijbel. De teksten waren toch duidelijk? Stond niet in Leviticus die tekst, dat woord... ‘gruwelijk’? Noemde Paulus in Romeinen homoseksualiteit niet tegennatuurlijk? Niet meer aan denken, ik kende geen homo’s en lesbiennes in de kerk. Homoseksualiteit was vooral een ‘issue’, een ‘ethische’ kwestie, waar je zus of zo over kon denken.
En toch… toch bleef er iets knagen. Wanneer ik homoseksuele mensen ontmoette, bleken dat toch heel normale mensen te zijn. Mensen die gewoon hun werk deden, in een huis woonden, soms met, soms zonder partner, boodschappen deden in de supermarkt, naar de kerk gingen, zo anders dan ik me voorstelde bij de verhalen van Sodom en Gomorra in Genesis 19 en die van Gibea in Richteren 19.
Ik voelde de pijn van mijn dochter
Maar toch… Totdat het ineens heel dichtbij kwam, toen was het ineens geen ‘kwestie’ meer, maar een gezicht, vol pijn en verdriet, vol wanhoop en vertwijfeling. Het gezicht van je eigen kind! Mijn eerste reactie was om de armen om mijn kind heen te slaan, te zeggen, dat ze nog steeds mijn kind is en altijd welkom thuis is, nog steeds een geliefd kind van God is, dat God geen fouten maakt. Ik voelde de pijn van mijn dochter, het deed gewoon lijfelijk zeer! Wat moest dat arme kind een worsteling gehad hebben, waar ik niets van wist, waar ik geen enkel vermoeden van had!
Snoeiharde woorden
Juist van medechristenen wil je dan steun, begrip, een arm om je schouder en om die van je kind, een luisterend oor. Maar juist van medechristenen krijg je soms zulke snoeiharde woorden te horen. Dan opeens is alles anders, dan doen uitspraken als ‘een gruwel’, ‘tegennatuurlijk’ pijn. Dan moet niet alleen mijn kind, maar ook ikzelf mij verantwoorden over Bijbelteksten, die soms als mitrailleursalvo’s op je afgevuurd worden. Je voelt je boos worden en verdrietig. Boos, want mijn kind heeft er niet voor gekozen lesbisch te zijn, ze heeft zich er tegen verzet. Vergeefs. Hoe kan God iemand met een homoseksuele geaardheid opzadelen en vervolgens veroordelen? Is dat dan niet wreed? Iedereen, zo lijkt het wel, heeft een mening over je kind, zonder het te kennen. Iedereen meent je te moeten ondervragen over Bijbelteksten. Ja, ik wist niet dat er zoveel Bijbelteksten geïnterpreteerd konden worden als een ‘veroordeling’ van homoseksualiteit. Teksten die ik nog nooit, in de verste verte niet, had geassocieerd met homoseksualiteit. Het doet dan pijn wanneer er mooie dingen gezegd worden over ‘liefde van God voor mensen’, of ‘het is niet goed als de mens alleen is’, of ‘je bent welkom bij God’, terwijl ondertussen homoseksualiteit als ‘zonde’ bestempeld wordt. Ben je dan alleen welkom als je hetero bent? Moet je als homo of lesbienne je hele leven alleen zijn? De kerk is vaak een gezinnetjeskerk, vader, moeder, rijtje kinderen. Wie bekommert zich om de homo, de lesbienne, de transgender? Ook als je leest over ‘genezingstrajecten’ voel ik me verdrietig en boos worden. Mijn kind is toch niet ziek of zo? Het klinkt zo gemakkelijk vanuit je comfortabele, getrouwde hetero-positie. Soms zelfs een beetje als: ‘Dank U Heer, dat ik gelukkig geen homo of lesbienne ben’.
Boeken
Of… zouden die teksten iets anders zeggen? En dan, dan ga je opnieuw die Bijbelteksten lezen, je keert ze om en om, je worstelt er mee! Dan blijkt het toch niet zo ‘overduidelijk’ te zijn. Je zoekt boeken over dit onderwerp. De meeste boeken blijken homoseksualiteit toch vooral te behandelen als een ‘ethische kwestie’. Ik mis dan zo pijnlijk de aandacht voor wat het met je kind doet, of met jezelf als ouders. Theologische bezinning mag en moet er zijn, maar laten christenen en theologen allereerst de pijn proeven, zich proberen in te leven wat het is voor je kind, wat het doet met jezelf als ouder. Dan zijn boeken als ‘Verscheurd’ van Justin Lee, ‘Nederlander met de Nederlanders’ van Robert Plomp en ‘Van sjibbolet tot shalom’ van J. Mudde een uitkomst. Vooral ‘Verscheurd’ is indrukwekkend. Justin Lee vertelt daarin op een heel moedige en kwetsbare manier over zijn worsteling met zijn gevoelens en geaardheid. Hij beschrijft zijn zoektocht daarin naar God en hoe hij de bekende Bijbelteksten leert lezen en herlezen. Een aanrader!
