Arjanne Burger. Interview met Wilma van Galen.
Wilma is coördinator bij een autisme netwerk en daarnaast is ze veel creatief bezig met schrijven en beeldend werk. Ze is eigenzinnig, creatief, gevoelig, slim en zeer energiek. Ook is zij moeder van twee dochters (22 & 23). De ene dochter draagt haar genen en de andere niet.
Wilma vertelt: Ik heb een lesbische relatie gehad. Maar, het was geen liefdesrelatie te noemen. En inmiddels zie ik mijzelf als hetero.
Wil je iets vertellen over je geloof?
In 2012 ben ik voor de ogen van mijn stervende moeder tot geloof gekomen. Ondanks dat onze relatie moeizaam was, ben ik voor haar gaan zorgen toen ze ziek bleek te zijn. Ik wilde iets meer doen dan sinaasappelsap uitpersen en koos ervoor om voor te lezen. Poëzie, en vooruit, omdat mijn moeder gelovig was - ook maar uit de bijbel. Van poëzie viel ze alleen letterlijk in slaap, de woorden uit de bijbel gaven haar daarentegen de kracht om nog iets te doen. Al lezende ben ik aangeraakt. Ik wist direct dat het God was, want ik heb veel gedaan met spirituele zaken en weet dat er meer tussen hemel en aarde is - maar de kracht die ik toen ervoer, was veel en veel sterker, doordringender en omvattender. Ik heb opgekeken met ogen als schoteltjes en wat niet minder bijzonder was, dat ik aan de ogen van mijn moeder zag dat ze wist dat ik tot geloof was gekomen. Het laatste lied dat ze heel zachtjes heeft gezongen was: Ik zie een poort wijd open staan. Maar dan met de woorden ‘ook voor jou’.
Na het sterven van mijn moeder ben ik teruggekeerd naar de kerk waar ik in mijn tienerjaren uit weggevlucht ben, omdat ik het gevoel had dat ik linéa recta naar een huisje-boompje-beestje leven werd geleid. Deze keer nam ik in mijn binnenzak de mantra van mijn moeder mee. “Let niet op de mensen, maar kijk naar God” en het voornemen mij deze keer niet te laten wegjagen. Ik heb uiteindelijk ook echt belijdenis gedaan en anno 2020 ben ik nog steeds lid van de PKN. Maar ik ben recent wel overgestapt naar een kerk die expliciet op hun website heeft vermeld dat ze geen onderscheid maken tussen hetero en homo. Ook omdat ‘mijn oude kerk’ de discussie zelfs nog moet voeren en ik geen zin had om die (pijnlijke) discussie af te wachten. Ik heb intussen wel gevraagd naar wat ze zeggen als er een homostel voor hun neus staat dat wil trouwen, maar heb geen reactie ontvangen. Overigens ook van geen enkele dominee op mijn (reden van) overschrijving.
De houding van veel christenen over homoseksualiteit vind ik als mens stuitend. Men neemt een paar woorden letterlijk, terwijl de studie van Ed Meenderink (Kerk van de Nazarener, Vlaardingen) bijvoorbeeld die paar woorden binnen een nano-seconde onderuit haalt. Ik heb sterk het gevoel dat er nog wel eens homofobie achter die ‘mag niet’ houding zit, die men vanuit sterke overtuiging niet onderzoekt. Waarom altijd die focus op mannen en seks, die antipathie is niet te proeven als het gaat over lesbische vrouwen. Men weet ook vaak niet wat voor functies seksualiteit heeft. Men stelt iets voor veel mensen als kwalijk en dat onderzoek je niet? Kan het nog erger? Jawel! De stelling dat ondanks je homoseksualiteit wel welkom bent in de kerk, mits je aan het 2e deel maar geen invulling geeft. De idiotie! Maken we van het belangrijkste in een mensenleven, een semantisch dwaalspoor? Ik vind het gewoon kortzichtig beperkt denken. Ik kom ook eigenlijk geen christenen tegen met een bovengemiddelde intelligentie en/of mensen die werkelijk met God leven en ernaar streven om look-a-like Jezus te worden, die zo denken.
Als christen stemt het mij droever dan droef. Ik geloof pertinent niet dat God moeite heeft met homoseksualiteit. God heeft moeite met liefdeloosheid en ik vind de kerk in deze vaak liefdeloos en een drempel opwerpen voor God.
Terug naar de vraag. De afgelopen jaren ben ik enorm gegroeid in mijn geloof en als mens. Ik heb bijzonder veel genade mogen ontvangen van God en er is geen twijfel in mij dat Hij alles is; alles bepaalt en alles geschapen heeft. Afgelopen zomer ben ik door God door elkaar gehusseld en is er een stuk trauma als sneeuw voor de zon verdwenen en het effect daarvan is wonderbaarlijk. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik ergens opgesloten zat in mijzelf en dat is weg. Ik heb opeens zelfvertrouwen en kan mezelf en anderen nu zoveel beter voelen. En de oogafwijking die ik sinds mijn 10e jaar had is niet meer zichtbaar. Ik zie letterlijk en figuurlijk opeens meer. Dat Jezus voor ons aan het kruis is gegaan, vind ik nog moeilijk te bevatten maar aangezien de Bijbel voor mij een zeer grote rol speelt in mijn geloof (zodra ik stop met lezen, lijkt mijn leven stil te gaan staan), neem ik het aan. Los daarvan, ervaar ik God gewoon in mijn leven. Voel ik dat ik geleid wordt en dat ik daar naar kan luisteren of niet. Ik ervaar in die relatie dat ik mag zijn zoals ik ben en ik ben nog nooit op het matje geroepen door God vanwege mijn voormalig lesbische relatie en ook niet vanwege het gegeven dat ik sinds mijn scheiding echt niet op een houtje zit te bijten.
Je hebt verteld een relatie gehad te hebben met een vrouw. Je bent geen bi of lesbi. Hoe ben je toch verzeild geraakt in een relatie met een vrouw?
Ik ben ooit één keer echt verliefd geweest op een meisje waardoor de vraag is ontstaan of ik bi ben. Uiteindelijk ben ik in een relatie met mijn beste vriendin terecht gekomen, met wie ik uiteindelijk een gezin heb gesticht. 17 jaar bezig geweest met de vraag of ik bi ben en of ik überhaupt wel van iemand kan houden. Ik kom niet uit een nest waar veel liefde was. Na mijn scheiding ben ik naar een haptonoom gestapt en vervolgens ben ik gaan dansen. En daar voelde ik het verschil tussen mannen en vrouwen maar al te goed. En ik ging op een zeker moment een paar dagen weg met een grote groep hoogbegaafden en daar ontdekte ik dat wat mij zo heeft aangetrokken in mijn ex-vrouw), haar intellect was. En dat er ook mannen zijn, die zo slim zijn. Mijn ex is lang de enige geweest met wie ik in mijn beleving een normaal gesprek kon voeren.
Hoe kwam je erachter dat je toch hetero was? Ben je bijv. ooit verliefd geweest op een man? Wanneer kwam je hierachter?
Later is er een man in mijn leven gekomen van het zelfde kaliber als mijn ex-vrouw en heb ik mogen ontdekken dat ik wel degelijk zielsveel van iemand kan houden.
Je weet dus, hoe het is om als LHBT behandeld te worden. Wat heb je gemerkt in die tijd? Wat heeft dat met je gedaan?
Wat ik heb gemerkt is dat als je niet een relatie hebt met iemand van het andere geslacht en/of met iemand uit dezelfde cultuur, zelfde leeftijd etcetera, dat omstanders zich daar zo nodig over moeten uitspreken en dat heb ik als storend ervaren. Dit gebeurde ook nadat ik kinderen heb gekregen. Er was ooit iemand die zei dat alles tegenwoordig maar moet kunnen. Net alsof mijn kinderen niet voort zijn gekomen uit een kinderwens. Op het geboortekaartje van mijn jongste staat niet voor niets: “Liefde vermenigvuldigt zich”. En zo was er ook een idioot die meende dat mijn oudste een bastaard is. Daarnaast vragen mensen ook nu nog, welk kind van mij is. Soms denk ik alleen maar, “Doe je ogen open ... , aangezien de één erg op mij lijkt en de ander totaal niet”. Maar in het ‘ergste’ geval, zeg ik over mijn oudste dat ik het zaad naar binnen heb gespoten, de navelstreng heb doorgeknipt en haar heb opgevoed en ze dus mijn dochter is- en dan houden ze meestal wel hun mond. Al was er recent nog iemand die vervolgens vroeg, “Maar welke is officieel van jou”. Nu heb ik mijn oudste dochter kunnen erkennen, waardoor ze nog niet veel verder kwam. “Beiden!”.
Al met al heb ik vooral te maken met impertinente vragen en opmerkingen rondom mijn moederschap. Adopteer een kind en je bent ouder. Ben je meemoeder, dan denkt men daar vaak anders over. Van het geneuzel voordat ik kinderen heb gekregen heb ik niet zo veel last gehad. Mogelijk scheelt het wel dat mijn ouders achter mij stonden en dat mijn vader bijvoorbeeld tijdens een kerkdienst waarin de dominee zich negatief uitte over homoseksualiteit op is gestaan en zijn zegje heeft gedaan. Mijn inmiddels overleden ouders waren ook heel erg blij met mijn meisjes. En grappig genoeg is mijn vader tijdens een BDE, één van de voorvechters omtrent homo-emancipatie tegengekomen. Ik ben eigenlijk maar 1x keer bang geweest en dat was toen een jongen vervelend deed en ik mijn rustige ex haar zelfbeheersing zag verliezen. Ze zijn bijna slaags geraakt en dat terwijl mijn ex ooit Nederlands kampioene karate geweest. Ze had ‘m met één tikkie het ziekenhuis in kunnen slaan.
Wat denk jij dat belangrijk is in de omgang met mensen die een andere geaardheid dan hetero hebben?
Probeer je eens te verplaatsen in de ander en besef eens dat wat jij tot bijzonderheid maakt, voor de ander gewoon realiteit is. Dat het leven van een gemiddelde homo (m/v) echt niet veel anders is, dan die van een hetero. En laat die geijkte ‘maar die gay-pride boot’ opmerking eens weg. Mensen bepalen zelf hoe ze leven; al dan niet in samenspraak met God. En als je christen bent en moeite hebt met homoseksualiteit wees dan niet gemakzuchtig door zonder je te verdiepen dat ‘het niet mag’, en heb de lef om jezelf te onderzoeken en luister naar die Bijbelstudie van bijv. Meenderink en lees al die vragen van Arjanne Burger. En stop in vredesnaam liefde te vergelijken met één van jouw zondes. “Ik ben ook zondig”, is een hele nare opmerking. Ook? Auw! Eigenlijk zou ik wel tegen de kerk / veel christenen willen schreeuwen: “Onderzoek je drogredenen, clichés en makkelijke antwoorden”.
Wat zou jij willen zeggen tegen mensen in een soortgelijk schuitje?
Kijk naar God, niet naar de mensen. Ga een relatie met God aan en ontdek hoe geliefd je bent. Ontdek wat hij kan doen in je leven. Geloof je niet, maar is er nieuwsgierigheid en/of zit je totaal klem, bid. Hij gelooft wel in jou.
De kerk. Hoe was jouw ervaring binnen de kerkelijke gemeente waar je uit komt?
Er is mij herhaaldelijke keren gevraagd om mijn lesbische relatie te belijden als zonde en dat heb ik steevast geweigerd. Ik heb deze vraag als stuitend ervaren, mede of juist vanwege mijn dochters. Ik moet een relatie belijden waaruit mijn kinderen uit voort zijn gekomen? Hoe kan je het in je botte hoofd bedenken. Daarbij, zijn mijn kinderen niet door God gegeven? En wat bijzonder pijnlijk was om binnen een gebedskring een vrouw te horen bidden voor homoseksuelen en dat dan op een manier waar de homofobie vanaf droop. Daar zat ik dan met mijn handen gevouwen, mijn geloof, mijn liefde voor God, mijn normen & waarden en mijn verleden. Ergens heb ik het gevoel dat homoseksuele relaties in de kerk als minderwaardig worden gezien en binnen mijn oude kerk was ik op mijn hoedde voor pijnlijke en/of kortzichtige opmerkingen in het algemeen of over mij persoonlijk. Wat ik wel als bliksems fijn heb ervaren is dat na de geboorte van mijn kinderen, een dominee ze heeft gezegend. Ik was toen uitgeschreven, maar er was nog wel een dusdanig restantje geloof overgebleven dat ik mijn dames wilde laten dopen. Dat feest ging niet door, maar ik ben nog steeds dankbaar dat deze dominee nul onderscheid maakte. Niet in zijn handelen, noch in zijn houding. En ze heeft gezegend. Mijn oudste vond deze dominee geloof ik ook de leukste man op aarde.
De kerk waar jij veel van houd, wat merk je daaraan? Wat trekt je aan? Wat maakt die zo bijzonder?
In de stad waar ik sinds 2 jaar woon heb ik een kerk gevonden die aansluit bij mijn normen en waarden en ik heb een dominee die in mijn beleving hartstikke hoogbegaafd is waardoor ik opeens sprongen maak in mijn geloofsontwikkeling. Figuurlijk heeft hij recent voor mij de Bijbel opengelegd. En door mijn interesse in metafysica, mystiek, het esoterisch christendom, filosofie en psychologie; behoefte aan kennis en geloofsontwikkeling kom ik uit bij de Nazarener in Vlaardingen die ik volg via internet. Niet alleen omdat het inhoudelijke sterke preken zijn met een toefje humor, maar ook omdat beide vaste dominees regelmatig met tranen in hun ogen staan te preken. Herkenbaar. Ik ben regelmatig ontroerd door God, maar kan evengoed keihard lachen met Hem. God heeft humor.
Wat zou je tot slot nog willen zeggen?
In de herhaling: Kijk niet naar de mensen, kijk naar God. God heeft jou gewild zoals je bent. Ga een relatie met hem aan en ontdek dàt van je kleine teen tot aan je laatste haarwortel. Geef homofoben en/of andere mensen die de diepte van Zijn woorden niet horen (wie ore heeft die hore), geen kans om tussen jou en God in te gaan staan. Leer met God, leef met God, lach en huil met God. Wees met God.
Bloggen doe ik op mijn pagina www.arjanneburger.nl en zo nu en dan spreek, schrijf en heel geregeld uit ik mij in creativiteit – denk aan muziek en kunst . Zie ook mijn Ar(t) pagina -> www.arjanneburger.nl/art
